TXORI - Euskaltzaindia

Eta negarrari eman zioken. Etzekit Txorik
an bertan, ama besarkatuz, nola etzuen oiu egin:
- Ama, ez negarrik egin. Txori ez da illa.
Ni nauzu Txori.
Baña etzitzaioken oraindik komeni. Eta, berak
ere malkoak txukatuz, ala esan zioken:
- Naigabean laguntzen dizut. Olakoxea da
mundua.
- Bai, gazte, bai. Arentzat bizitza ontako
egunak ez itun luzeak izan.
Eta, Txori bere trasteakin gelan utzirik, bere
lanetara joan uan.
Txori xamurtua geratu uan. Etziteken gutxi
maite, sei urteren buruan ura oroitu utsarekin
negarrari eman zioken ta.
Etorriko uan nor zan esateko garaia. Baña,
bitartean, Antonio Alzuyet'en izenpean egin bear
zin lana, gauzak garbitu bitarte. Eta bere maiteei
izen ona biurtu ere bai.
Urrengo eguna aste erdiko jaia uan eta orduan
zizkiteken eztaiak. Txorik etzizkin galdu
nai. An uan txintxo asko elizan. Erteeran, esku
emanaz zoriondu zizkin ezkonberriak. Berak bazekiken
aiek nor ziranj aiek ez, ordea, au. Andik
txuxenean ostatura etorri uan.
Ostatuan ziteken bazkaria. Merkeago izateaz
gañera, non billatu leku paketsuagorik?
Apupilloak ere bazkaritara deitu zizkiteken. Bes·
te gañerakoan, denak senide artekoak itun. Pake-
129