Elŝuti la gazetan numeron ĉe gazetejo.org (pezo: 2.7 Mb)

Emerson Werneck: Al la viveco mem de la lingvo! Se la esperantistaro
decidas ofte uzi neoficialajn afiksojn, tio signifas, ke ili estas konsiderataj
kiel utilaj, bezonataj vorteroj. Oni ne bezonas zorgi multe pri la uzado
de tiuj eroj. Se iam la komunumo decidos, ke ili ne plu estas bezonataj,
ili nature eliros la lingvon. La geparolantoj estas suverenaj en tiu kampo
— Nur ili decidas, kiuj vortoj daŭros ene de la lingvo.
Brazilei: Ĉar Esperanto estas relative juna lingvo, elstaraj esperantistoj
povas sin konsideri veraj kunkreantoj, proponante solvon por multaj
vortoj ankoraŭ bezonataj en ĉiaj sferoj de homagado. Laŭ via opinio, ĉu
tiaj aktivaj lingvouzantoj ne riskas senti la lingvon pli sian ol ordinaraj
uzantoj sentas ĝin?
Emerson Werneck: Denove bonega demando! Ni ja riskas, ke tiaj spertaj
lingvouzantoj sentu la lingvon kiel sian kreaĵon, sed tio ne estas danĝera
al la lingvo mem, ĉar la aliaj uzantoj, kolektive, estos finfine tiuj, kiuj
decidos pri la taŭgeco aŭ ne de la novaj vortoj kreitaj. En ĉiu lingvo,
oni devas krediti multon de la vortstoko al la plej kleraj uzantoj de la
lingvo, sed neniam la vortoj povas esti altrudataj al la aliaj uzantoj. La
nova norvega lingvo ŝuldas multon al la laboro de nur unu homo, sed
la fakto estas, ke la norvegparolantoj kolektive akceptis la uzadon de
la novproponitaj vortoj.
Brazilei: Vi skribis, ke la simpleco de
vortfarado en Esperanto ne ĉiam signifas
facilecon por lernado de la lingvo. Ĉu tio
signifas, ke facilaj legolibroj, kiel Gerda
Malaperis!, povas enteni verajn lingvajn
kaptilojn por komencantoj?
Emerson Werneck: Alia trafa demando!
Tio signifas, ke la lernado de Esperanto
pere de libroj, facilaj aŭ ne, devus esti
akompanata de gvidanto pli sperta. Nur
tre malofte memlernantoj fariĝas bonaj
parolantoj. Mi kredas, ke la movado
devus, antaŭ ĉio, zorgi pri la preparado
de instruistoj de E-o.
Brazilei