Elŝuti la gazetan numeron ĉe gazetejo.org (pezo: 2.7 Mb)

por sciiĝi pri ĝia gramatika
klasifiko kaj, se verbo, pri ĝia
transitiveco/netransitiveco.
Estas bone ankaŭ, ke oni konu
la rimedojn por transitivigi
verbon cele al esprimo de
specifa ideo ligita al ĝia signifo.
Prepozicioj prefikse uzataj
povas elvokive plenumi tiun
taskon: oni laboras multe
por prilabori la teron, se oni
volas tiumaniere perlabori
monon por la vivnecesaĵoj. La
sufikso ig estas la plej uzata
transitivigilo de netransiraj
verboj: Estas homoj speciale
dotitaj por estigi gajecon en medio antaŭe malgaja.
Ni parolis pri la verbaj roluloj (subjekto, rekta kaj nerekta objektoj,
kiujn oni devas identigi por adekvate uzi la akuzativon), sed estas
ankaŭ la perakuzativa difino de celmovo. Do jen akuzativo anstataŭas
prepozicion, jen ambaŭ pace kunvivas, ĉiu kun sia aparta funkcio. Kuri
antaŭ iu oni povas se oni estas jam antaŭ li. Se oni ne estas, oni povas
iri antaŭ lin (al antaŭ li) por poste kuri antaŭ li. Same oni unue paŝas
al la parko por povi paŝi en la parkon kaj poste paŝi en la parko.
Oni akuzativigas ankaŭ lokrilatajn adverbojn, se per ili oni volas
montri almovon. Plej uzataj estas “tien” kaj “kien”. Oni diras ankaŭ
proksimen, malproksimen, antaŭen, hejmen kaj eĉ – malofte – pluen.
Analogie oni povus diri ankaŭ “foren”.
Oni uzas la akuzativigan “n” eĉ interne de kunmetita vorto, en
specife tradiciaj kazoj: singarda, sindone, sindefenda. Verdire tio
estas nura anstataŭigo de la prefikse uzata vorto “mem”. Temas pri
iaj aŭdacaĵoj, eĉ se inter ili Zamenhofaj, kiujn posta uzado sankcie
tradiciigas kaj eĉ nuancigas rilate al la respondaj mem-vortoj.
Ni preterpase parolis pri akuzativo anstataŭa al prepozicio. Plej
ofte tiun rimedon oni uzas kun temporilataj prepozicioj: dato, horo,
daŭro. En la 3-a de Julio, je la 9-a matene, ni ekverkis kaj laboris dum 3
Brazilei 47