copione - Silveria Gonzato

12
El dotor de Cucugnan
magnàr, béar e sempre andar a spasso.
Sti du bruti slandróni i è la me rovina,
e sto qua el ne parla de la so medissìna.
Nòte e dì, le scalmàne le me tortura,
l’età l’è quéla, così vól la natura.
Ci dòna nasse, la le g’à da proàr:
dal frédo al caldo, l’è tuto ‘n passar.
Me vien dei calori, che són tuta ‘n sudór,
són sempre nervosa e de bruto umor.
E co’ nissùni mi me posso sfogar,
ancó aprofìto, ma no la vói secàr.
LISETTA
Schèrsela, sióra, la pól pura contàrme,
mi g’ò la ventàla e posso sventolàrme.
L’età l’è quéla, se i conti ben fémo,
portémo passiènsa e avanti tirémo.
Mi tuto sopòrto, me cópa i pensieri,
quei de me fiói, i è dei gran dispiaséri.
Ora saréa de ‘na s-ciànta sponsàrse,
ma cara sióra Pina, no se pól fermàrse.
El mal dei altri no’l medica ma el consola,
me sento solevà, se scambio ‘na parola.
BEPI
Schèi el vól far, ma gnénte laoràr!
Ma sènsa cali, no se pól magnàr!
Mi, a le sìnque, in stala són za,
mónzo la vaca e són stà socolà.
Qua nel zenòcio m'è rivà quela bòta
e storta l'è restà la me gamba róta.
Ma anca se sòpo, nei campi me strapégo,
brusco le vigne e le erbàsse le sbrégo;
pianto biétole, vérze, tegolìne e bròcoli...
Par fermar la tompèsta, impìsso i mòcoli.
De le òlte i tiro, ma subito me pento,
me ciàpa la ràbia, ma l’è solo ‘n momento.
Són ‘n òmo anca mi, co’ le me debolésse,
ma le mane mie i è bòne anca de far carésse.
Ghe le fasso a la me spósa, quando a casa torno
e su la tòla mi trovo minestra, fritàia e contorno.
Sóto i ninsói, me infìlo che són gran straco,
la me spósa la me dise che spusso da tabàco.
Me tègno lontan, fastidio no vói darghe,
ma ‘na òlta al mese, qualcosa rièsso a farghe.
Èlo massa póco El toscàn lo buto via,
12