LA SONETOJ EN ESPERANTO

VIDVINECO
Al tajlorin’ hieraŭ ŝi min sendis,
al vidvineto de unu monato,
de kiam edzo mortis for, ĉar fendis
lian kapon ĉevala hufo-bato.
Ĉu volas veti vi? Ĉu ŝi ne plendis
kvazaŭ freneze en funebra stato?
Ĉu apud ŝi en laborej’ ne pendis,
en portreto, vizaĝo de l’ amato?
Ĉiam la sanktan edzon ŝi prilarmas:
dum manĝo, dum ripoz’, dum ŝi babilas;
hejme, malhejme ŝia ploro svarmas.
Sed or’ ne estas ĉio kio brilas!
rigard’ al dormo-ĉambro min alarmas:
du netajn kavojn ĝia lit’ profilas.
Giuseppe Gioachino Belli, trad. Gaudenzio Pisoni
(el “Elektitaj sonetoj de G. G. Belli”)