VIK - Meet- en Regeltechniek

Meer bouwkunde
“Na Suriname volgde in 1999 Kameroen.
Ondertussen veranderde er ook wat bij
mijn werkgever: het Abos werd in 2000 het
BTC en wij moesten kiezen voor een contract
van bepaalde duur of op zoek gaan
naar een andere job. Ik koos voor het eerste
en het project in Kameroen zou lopen
tot 2003. Het project omvatte gezondheidsondersteuning
in het noordelijk
gebied van Kameroen. Het was de eerste
keer dat ik echt geconfronteerd werd met
uitsluitend verbouwing en nieuwbouw. In
die periode heb ik zestien ‘centres de
santé’ opgezet, dertig van de vijftig
bestaande centra vernieuwd en vier ziekenhuizen
gemoderniseerd. Zo’n ‘centre
de santé’ moet je zien als een gebouw in
een dorp met een achttal bedden waar de
eerste gezondheidszorgen kunnen worden
verstrekt.”
“Mijn volgend project liep van 2004 tot
2008 en lag in dezelfde lijn. Ik moest in
Ivoorkust twee ziekenhuizen renoveren en
twee nieuwe centra opzetten. Mijn habitat
was in Abidjan, havenstad en economisch
centrum met zo’n 3 à 4 miljoen inwoners.
Maar in diezelfde periode was het politiek
klimaat er weer niet schitterend en er
dreigde voortdurend geweld, voornamelijk
tegen de Fransen. Eind 2004 werden de
Franse gebouwen in Abidjan vrijwel volle-
SAMENLEVING
dig in de as gelegd en drie maanden later
vond men het toch nodig om onze diensten
te verhuizen naar Burkina Faso, zo’n
1.000 km verderop. Het werd dan een
regelmatig over en weer reizen om het
verloop van het project op te volgen en bij
te sturen. Nu ben ik aan mijn laatste project
bezig. Van 2008 tot 2011 legt het BTC
zich toe op de vernieuwing en uitbreiding
van het ‘Hôpital prince régent Charles’ in
Bujumbura, de hoofdstad van Burundi.”
Andere jobinhoud
Is uw functie bij die projecten in de loop
der jaren in al die verschillende landen
niet geëvolueerd?
“Zeer zeker. In Kigali en Paramaribo stak
ikzelf veel meer de handen uit de mouwen.
Ik leidde de technische dienst in al zijn
facetten, zocht uit hoe het magazijn het
best beheerd kon worden, voorzag in de
nodige investeringen en deed de bestellingen,
gaf de technische opdrachten,
verifieerde ze, maar zocht ook dikwijls zelf
mee naar de fouten. Als het om verbouwingen
ging, tekende ik de elektrische
bedradingsschema’s en de interne indeling
van kamers en bedden. Dat is duidelijk
meer geëvolueerd naar het beheer van
het project. Een technische achtergrond is
lang niet meer voldoende. Er komt steeds
meer administratief werk bij kijken. Het is
Hoe werkt het?
“Om de vier jaar zet het ministerie
van Buitenlandse Zaken een strategisch
plan uit in de sectoren volksgezondheid,
landbouw, justitie en
infrastructuurwerken. Daarbij hoort
natuurlijk een budget. Voor een project
zoals dit komt het grootste
financiële deel vanuit België, maar
ook het land in kwestie moet steeds
een deel(tje) bijpassen. Voorstellen
voor projecten worden door het land
zelf, in dit geval Burundi, ingediend.
Daaruit maakt het BTC, de
Belgische Technische Coöpera tie,
zijn keuze.”
“Is er een keuze gemaakt, dan moet
in een eerste fase het project worden
geformuleerd. Er moet een projectdossier
worden opgesteld dat niet
alleen het einddoel vastlegt, maar
ook wat er precies moet worden uitgevoerd
en waarom. Dat dossier
wordt steeds opgesteld door een
Belg, niet noodzakelijk de projectleider,
gesteund door een bevoegd persoon
van het aanvragende land.
Vervolgens gaat het BTC op zoek
naar een geschikte projectmanager
en daar wringt het schoentje soms.
Het zijn telkens tijdelijke contracten
van twee of drie jaar, waardoor men
dikwijls moeite heeft om in België de
gepaste kandidaten te vinden. De
door het BTC uitgestuurde ‘chef de
projet’ zal samen met een lokale
partner het project tot een goed
einde moeten brengen. In mijn geval
is de lokale partner een geneesheer.
Ter plaatse staan wij zelf in voor de
rekrutering van de lokale medewerkers
en beheren we hun contracten.
In achttien landen, waaronder ook
hier in Bujumbura, beschikt het BTC
over een landenkantoor met een
plaatselijke vertegenwoordiger. Die
vertegenwoordigt het BTC bij de
lokale instanties en begeleidt alle
lopende projecten in het land. Vaak
rijst in België de vraag of al dat geld
voor ontwikkelingssamenwerking
niet weggegooid is. Wel, na dertig
jaar ben ik fier op wat we er allemaal
mee hebben gerealiseerd. Je hebt de
lokale bevolking middelen gegeven
waar ze anders nog lang zouden
moeten op wachten.”
“De functie is geëvolueerd: we moeten er meer en meer voor zorgen dat alles netjes
georganiseerd en volgens plan verloopt.”
33 I-mag december 2010
KDW