voor de leerkracht - Ben X.

De zwaarheid van de waarheid
Ben ligt op zijn rug in zijn bed. Naakt bovenlijf. Handen onder zijn hoofd, starend naar het
plafond. De toeschouwer ziet hem in vogelperspectief en hoort hem in zichzelf spreken:
“Het was uitgewerkt. Ik was uitgewerkt.”
De toeschouwer weet wat de jongen bedoelt. Ben heeft zopas zijn voorlopig laatste
gevecht verloren. Bogaert en Desmet hebben hem na school aan het bushokje opgewacht.
Ze hebben hem verhinderd op de bus te stappen en naar een klein, wat verloren gelegen
parkje in de buurt meegenomen. Daar hebben ze hem zijn gsm afgenomen. Dat is voor
Ben een frontale aanslag op zijn eigen wezen. Die gasten stelen als het ware zijn diepste
zelf. Zijn gsm vormt zijn houvast, het werkt als zijn kompas: het contact met zijn moeder,
zijn rots in de branding, contact ook met Scarlite, zijn gamevriendin en healer. Naar zijn
gsm heeft ze hem een beeldbericht gestuurd. Daarop legt ze, breed glimlachend, hun
eerste date in real time vast: “Morgen in het station, om 10u22”. Dat alles hebben Bogaert
en Desmet hem afgenomen: ze weten hoe ze eruit ziet, waar en wanneer ze zich zal
bevinden, terwijl zij niet weet hoe ze haar Ben in het echt kan herkennen. In het reële leven
lijkt hij immers helemaal niet op zijn avatar in Archlord, BenX. Daar ontmoet hij Scarlite
in Silancium. Ze vormen er samen een guild, ze overleggen er, maar vooral ze ontmoeten
er elkaar. In het virtuele land van Silancium schuilen ze, het is hun plek waar rust en stilte
(silentia/silence) heerst. In de wereld waar de wet van het gevecht tussen drie verschillende
rassen — de Humans, de Orcs en de Moon Elves — plaatsvindt, waar zich binnen die rassen
verschillende concurrerende clans vormen, in die wereld van Archlord vinden ridder BenX
en prinses Scarlite elkaar in de zone waar alleen stilte en rust heersen. Voor hen is het de
plaats van waarheid. In de wereld van het zwaard en de zwaarte ontmoeten ze elkaar in hun
gekozen oase van lichtheid. Daar ontwikkelen ze hun diep menselijk verlangen naar een
plek waar planten als ontmoeting, verbondenheid, vriendschap en liefde kunnen en mogen
groeien. BenX kan er aan zijn prinses Scarlite de echte waarheid vertellen. Er ontstaat in
de beleving van Ben Vertriest een zekere paradox. De enige plaats waar Ben echt kan zijn
wie hij is, bevindt zich in de onechte wereld van de game. In het begin van de film leest de
toeschouwer mee met Ben wanneer Scarlite schrijft: “Remerber ‘prinses’ kan in echt ook een
man zijn”. Maar in Silancium durft hij de andere, de enig echte andere uit de buitenwereld
die hij kent, vertrouwen en antwoordt hij: “Gij zijt gij”. Daarmee sluit hij de dag af en gaat
slapen. ’s Morgens krijgt hij een message via het 9lives.be forum: een foto van een meisje
en een woordbericht: “Blij dat ook gij zijt :-))” Die inhoud keert op het einde terug wanneer
Ben in het echt spreekt met Scarlite.
Ben heet in het echt Ben Vertriest. In Archlord heet hij ook Ben, daar heeft hij de
nickname BenX. Tussen Ben Vertriest en BenX bestaat er tegelijkertijd een sterk verband en
een gigantisch verschil. In beide namen gaat het over zijn, er-zijn, iemand-zijn. “Ik ben Ben”.
Ben, een voornaam als een werkwoord, de eerste persoon van zijn in de tegenwoordige tijd.
Maar wat is zijn in de tegenwoordige tijd voor Ben? Het antwoord op die vraag, speelt Ben
al heel zijn jong leven parten. Hij vindt het antwoord niet op die vraag. Dat is op zich ook
begrijpelijk, menselijk en zelfs gewoon, toch op het eerste gezicht. Geen enkel kind kan
zonder de hulp van anderen, zijn ouders, weten wie hij of zij is. Geen enkel kind, geen enkel
mens geeft aan zichzelf de naam die h(z)ij zijn/haar ganse leven draagt. Via een jarenlang
leerproces adopteert het individu de eigennaam die hij van de anderen heeft gekregen. In
de meeste gevallen verloopt dat proces behoorlijk min of meer normaal. Gelukkig! Ben is
een uitzondering. Maar ook uitzonderingen bestaan, hebben een zijn. Bij Ben verloopt dat
proces van bewustzijn van zichzelf niet op een natuurlijke, vanzelfsprekende wijze. Hij is
autistisch, en leeft in voortdurende kortsluiting met de anderen en als gevolg daarvan met
zichzelf. Moest het er in de wereld aan toegaan zoals thuis bij zijn moeder, dan zou hij
zich goed in zijn vel voelen. Maar dat is niet het geval. Hij is een x voor zichzelf. Natuurlijk
weet hij wie zijn moeder en zijn broertje Jonas zijn. In het begin van de film stelt hij ze een
voor een aan de toeschouwer voor. Hij stelt ook zichzelf voor. Hij staat ’s morgens in de
badkamer voor de spiegel en noemt, in het bijzijn van de camera, zijn spiegelbeeld “een
BenX . Filmdossier deel leerkracht . Sylvain De Bleeckere
30