Film En Onderwijs

“
Enkele cultuurcritici aan het woord
“
“
“
Britse documentairemaakster Lisa Keddie: “It is a sad reflection on today’s youth that lives in an
environment (especially a school one) where strict discipline has been slowly eroded over the years, who
crave boundaries to bump up against, that with all the greater information, freedom and individuality
made available to them today, they actually respond willingly to totalitarian ideals and embrace these as
the more ‘comforting’ option. It highlights the pressure we all feel to be socially included, even though
individuality and free-thinking is encouraged in Western society, but is not always an easy lifestyle choice
for everyone to follow.”
Regisseur Dennis Gansel: “Toen ik jong was, wenste ik altijd dat er iets was om mij mee te identificeren.
Ik benijdde mijn ouders die als studenten de sixties-beweging hadden meegemaakt, met het gezamenlijk
doel om de wereld te veranderen en het verschil te maken. Ik groeide op in de jaren ’80 en ’90 toen er
duizend politieke bewegingen waren, maar geen duidelijke richting. Niks om echt opgewonden over te
raken. Dat heb ik gemist. En ik denk dat jongeren vandaag hetzelfde voelen. We kunnen onszelf niet enkel
profileren door muziek en kledij. Ik denk dat mensen een diepe nood hebben aan iets substantiëler en
die nood groeit voortdurend. De trend van het individualisme en het uiteenspatten van de samenleving in
kleine groepjes kan zich niet blijven verder zetten. Op een zeker moment zullen we in een enorm vacuüm
belanden. En dan bestaat het gevaar dat één of andere ‘isme’ opduikt om de leegte op te vullen.”
Auteur en filmcriticus Kim Newman: “It’s no longer news that teenagers can become monstrous through
peer pressure -- the most unusual aspect of DIE WELLE is that the kids actually listen to an adult
authority figure before going down that route.”
Hoofdacteur Jürgen Vogel: “Ik denk dat deel uitmaken van een groep ook vandaag nog heel belangrijk
is. Vooral in tijden waarin families uit elkaar vallen. Nu de traditionele, ruime familiebanden met grootouders,
vaders, moeders, kinderen, kleinkinderen, ooms en tantes niet langer bestaan, voelt men een
diepe drang om ergens bij te horen. Niet om je individualiteit op te geven, maar om iets of iemand te
vinden met wie je je kan identificeren. Iemand voor wie je bereid bent om je ego naar de achterbank te
verwijzen. Het individu is uniek en heeft een eigen persoonlijkheid, maar wil deel uitmaken van iets dat
groter is dan jezelf. Dat is een primaire menselijke nood die uiteraard misbruikt kan worden. Maar fundamenteel
is het niet slecht of kwaadaardig.”
51