'Met believers alleen komen we er niet' - Jobat

More documents

Recommendations

Info

REPORTAGE 6 meter onder water of liever 30 meter boven de grond? Werken in openlucht, het is een verre droom voor de hedendaagse kantoormens. Maar wat doe je wanneer je werkvloer diep onder water of net hoog boven de grond ligt? Een dag in het spoor van de beroepsduikers bij K&C Diving en de klimmers van THAD. Tekst: Michiel Leen / Foto’s: Bart Dewaele & Herman Ricour Een killige zondagmorgen het Limburgse Lanaken. Onder de brug over het Albertkanaal hebben de duikers van K&C Diving hun tenten opgeslagen. De brug is aan vervanging toe en wordt medio april opgeblazen. In afwachting daarvan is er echter nog heel wat voorbereidend werk te doen. Doorheen de brug lopen telefoon- en glasvezelverbindingen die eerst omgeleid moeten worden, voordat de brug kan worden gesloopt. En daar komen de duikers in the picture. Eerdere pogingen om de kabels via een geboorde schacht onder het kanaal door te laten lopen, liepen vast in de grillige ondergrond. Daarom werd er geopteerd voor een geul in de kanaalbodem, waarin de kabel wordt neergelaten en afgedekt. De mannen werken vandaag onder tijdsdruk: deze klus kan enkel op zondag worden uitgevoerd, wanneer er geen binnenscheepvaartverkeer is, en om 22 uur wordt het kanaal weer vrijgegeven. Strakke deadlines horen bij de job. ‘Ha, zijn jullie ook freelancers!’, lacht duiker William Dewaele wanneer hij mij en fotograaf Herman in de gaten krijgt. Het is 9 uur, tijd voor een ontbijtje. De hele ploeg is immers al sinds zes uur vanochtend bezig met het afzinken van de zware kabel. De duikers komen het kanaal niet uit voor hun koffiekoek, maar eten doodgemoedereerd dobberend in het water, dat vandaag een temperatuur heeft van ‘een comfortabele vier graden’. Op beide oevers heeft zich een immens wagenpark verzameld van graafmachines, bestelwagens en werfauto's: naast het duikbedrijf tekenen ook Belgacom en NV De Scheepvaart present om de werken op te volgen. Midden in het kanaal drijft ook nog een ponton, van waarop een kraan bouwmateriaal neerlaat in het water. Dynamiet Duiker Philip gaat het water in. Een viertal collega's helpen hem in zijn impressionante duikpak met de zware schroefhelm, waarin een zuurstofslang en intercom zijn ingebouwd. In deze omstandigheden kan een duiker drie uur in het wa- ‘Uiteindelijk is dat duikpak ook maar een manier om op je werk te raken’ William Dewaele, duiker
ter blijven. Om veiligheidsredenen wordt hij in het water steeds bijgestaan door twee andere collega's. Op de andere oever treffen we Bert, een van de medestichters van het bedrijf. Hij heeft zelf twintig jaar ervaring als duiker. Vandaag houdt hij samen met zijn collega Michel een oogje in het zeil vanuit de bestelwagen met controls. Vanhieruit krijgt duiker Laurent, die al sinds half negen in het water zit, lucht, en via een radioverbinding kunnen de collega's op de oever contact houden. En Michel mag er met zijn rubberlaarzen, fluohesje en helm uitzien als een gewone werfleider, dat neemt niet weg dat ook hij duiker is. ‘Je moet desnoods zelf daar beneden kunnen gaan kijken wat er gaande is’, klinkt het. Ondanks het indrukwekkende arsenaal, is het werk dat de duikers vandaag voor de kiezen krijgen, erg basic. De kraan op het ponton zet de paletten met zandzakken klaar op de bodem van het kanaal, waarna de duiker de zandzakken over de kabel legt. Vaak is het werk veel gecompliceerder. Zo wordt het team ingeschakeld voor de inspectie van sluizen en schepen, boor-, slijp- en laswerken, beton storten en bekistingen. Desgewenst maken ze onder water ook videoopnames. Ook wanneer de brug in Lanaken wordt gedynamiteerd, zullen ze standby staan om de vaargeul zo snel mogelijk vrij te maken. Geenknelpuntberoep Een onderwaterwerker is in de eerste plaats een geschoolde vakman. Wie het vak wil leren, moest tot voor kort naar het buitenland voor opleiding; ook William genoot zijn opleiding in Schotland. Sinds kort biedt Syntra in Antwerpen een opleiding operator onderwaterwerken aan. Bert wil het onderwaterwerk echter geen knelpuntberoep noemen. ‘Er is genoeg belangstelling voor’, klinkt het. ‘Maar slechts weinig kandidaten zijn uit het goede hout gesneden. Je hebt tijd nodig om een goede duiker te worden. Je kunt beter een goede vakman leren duiken dan omgekeerd; uiteindelijk is dat duikpak ook maar een manier om op je werk te raken.’ ‘Neen’, is het verrassende antwoord als we aan William vra- gen of hij van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt. ‘Ik duik nu vijf jaar, en ben vorig jaar voor het eerst gaan sportduiken op Cuba. Mijn vriendin vond het geweldig. Ik had vooral spijt dat ik mijn boormachine thuisgelaten had (lacht).’ Hoogpoetsen Van onder- naar bovengronds. We treffen Martijn van der Knaap en Tjorven De Malsche in een afgedankte steengroeve in Comblain-au-Pont in Luik. Decennialang werd de rots uitgehouwen voor de natuursteen; nu lijkt het alsof er een monsterachtige hap uit de berg genomen is. De twee beroepsklimmers zijn bezig een parcours voor rotsklimmers aan te leggen tegen de dertig meter hoge wand, nadat ze eerst het gesteente verwijderd hebben dat door de wintervorst los is komen te zitten. Nederlander Martijn woont intussen 14 jaar in België. ‘Ik liep stage in Comblain en ben er lange tijd blijven werken als buitensportinstructeur. In dezelfde periode leerde ik ook mijn vrouw kennen, die hier in de buurt werkt.’ Ook de samenwerking met Tjorven dateert uit die periode. ‘We zitten al elf jaar op elkaars kap’, lacht Tjorven. Martijn is intussen zeven jaar zelfstandig aan de slag onder de noemer THAD: Travaux en Hauteur et d'accès difficile. ‘Zeg maar gerust: alle klussen waar je met een ladder niet bij kunt.’ Een vlag die vele ladingen dekt, zo blijkt. De mannen van THAD inspecteren zend- en gsm-masten, voeren hoog boven de grond onderhoudswerken en herstellingen uit of helpen bij het omzagen van hoge bomen. ‘Het werk is niet altijd even ingewikkeld’, zegt Martijn. ‘Soms komt het erop neer dat je heel erg hoog aan het poetsen bent. Maar een gedegen technische scholing is voor de meeste oprdachten een must.’ Weerenwind Het werk in de groeve in Comblain bevalt de mannen wel. ‘In de natuur is het sowieso rustiger werken dan boven een druk stadscentrum’, weet Tjorven. Vandaag zijn de werkomstandigheden dan ook aangenaam: een bleek zonnetje ‘Twee jaar geleden moesten we tijdens een erge sneeuwbui aan de slag op de Antwerpse Boerentoren. Dan ben je blij wanneer je weer beneden staat’ Martijn van der Knaap, klimmer 06 07 en weinig wind. Martijn herinnert zich andere dagen. ‘Soms werken we door in het donker; met wat extra spotlights en een lamp op je helm, lukt dat best. De zwaarste klus was het reinigen van een cementoven in Visé. In die toren was het minstens veertig graden heet. Er moest een hele laag cementresten weggebeiteld worden. Om het kwartier werd je afgewisseld, anders was de hitte niet te harden. Twee jaar geleden moesten we tijdens een erge sneeuwbui aan de slag op de Antwerpse Boerentoren, om te verhinderen dat er beton naar beneden kwam. Dan ben je blij wanneer je weer beneden staat.’ Tijdens de barre wintermaanden ligt het klimmen wat stil. Om die leemte op te vullen, heeft Martijn een nieuwe niche aangeboord: het isoleren van kruipruimtes. Zijn ervaring als speleoloog komt daarbij van pas. Risico's? Wie de mannen tegen de bergwand ziet klauteren en tegelijkertijd aan de slag gaan met doodgewone slijpschijven en boormachines - er bestaat immers niet zoiets als speciaal klimmers-alaam -, houdt de adem in. Zijn Martijn en Tjorven nooit bang om te vallen? ‘Je moet vertrouwen op je materiaal’, zegt Martijn. ‘Tenslotte hang je vast met twee dynamische touwen en een gordel. Elke dag check je het materiaal voor je naar boven gaat, jaarlijks wordt het ook extern gekeurd. En bij de minste twijfel: vervangen! Er zijn risico's, maar dit werk is al bij al minder gevaarlijk dan werken met hoge stellages: daar kun je vanaf vallen, of materiaal naar beneden laten vallen. Hier hangt alles en iedereen stevig vast.’ ‘Voor cowboystreken is er sowieso geen plaats,’ vult Tjorven aan. ‘Niet alleen heeft het geen zin, het is ook nefast voor de veiligheid. Je hoofd erbij houden is de boodschap.’ Hoe lang zien de mannen, beide jonge dertigers, zich dit nog doen? ‘Tot 62 jaar zeker?’, lacht Martijn. ‘Het is natuurlijk zwaar en fysiek moeilijk werk. Maar er staat geen maximumleeftijd op; zolang je je goed voelt, kun je blijven klimmen. Ik ken zestigers die nog wekelijks de rots opgaan. Het is zoals met fietsen: dat verleer je nooit.’
Page 1 and 2: Zaterdag 7 en zondag 8 april 2012 W
Page 3 and 4: Anseel en Denys Frederik Anseel en
Page 5: ers alleen e er niet Erwordtveelove
Page 9 and 10: MOBILITEIT Elektrische auto blijft
Page 11 and 12: MIJN LOON Loon ingeleverd voor een
Page 13 and 14: meeconomie?Zullenweandersgaanwerken
Page 15: ■ ■beleidsmedewerker energie
Page 18 and 19: Universiteit Antwerpen Jaar na jaar
Page 20 and 21: Duurzame bouwtechnieken Opleiding:
Page 22 and 23: VG 158/U HET OPENBAAR CENTRUM VOOR
Page 24 and 25: Le campus C’est ce site qui accue
Page 26 and 27: inFO enreserVaties: sales@filmfesti
Page 28 and 29: Je functie: Office Manager (Kortrij
Page 30 and 31: index De jobaanbiedingen zijn inged
Page 32: De groenste werknemer Jan Adams Pri

'Met believers alleen komen we er niet' - Jobat

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?