Boek IKKE van Brugge van Dany Constant-Favorin - Welkom op de ...

De Franse Revolutie drukte niet alleen haar stempel op de materiële en financiële
situatie van het Brugse Begijnhof. Ook het spirituele karakter van de
begijnengemeenschap ging fel achteruit. In de negentiende eeuw liet de rekrutering
van nieuwe aspirant-begijnen zó te wensen over, dat er tenslotte geen begijnen
genoeg meer waren om de dagelijkse koordienst in de kerk te zingen.
In 1839 vroeg de aartsbisschop van Mechelen aan Koning Leopold I om de goederen
van de begijnhoven in België te onttrekken aan de Commissie van Burgerlijke
Godshuizen en ten minste een deel ervan terug te geven.
Er ontstond een felle polemiek tussen voor- en tegenstanders, met als nefast gevolg,
de afschaffing van de subsidies uitgekeerd aan de Grootjuffrouw (de overste der
begijnen) door het toenmalig liberaal Brugs bewind. Het Begijnhof zat nu helemaal
zonder inkomsten. In 1925 waren er nog slechts zes begijnen over!
De vele leegstaande begijnenhuizen werden van dan af, uit financiële noodzaak,
verhuurd aan vrome alleenstaande lekenvrouwen. De laatste pastoor, Rodolphe
Hoornaert, begreep dat "zijn" begijnhof op sterven na dood was en vreesde dat De
Wijngaard in de toekomst voor profane doeleinden zou worden gebruikt. Met
toestemming van de kerkelijke overheid, stichtte hij dan ook in 1927 een nieuwe
kloostergemeenschap, met een eigen naam, een eigen doel en toch voortbouwend op
een eeuwenoude traditie. "Les Filles de l'Eglise" kregen aanvankelijk het statuut van
godvruchtig genootschap en de priorin behield de titel van Grootjuffrouw. De
gemeenschap bestond oorspronkelijk uit zestien zusters, een samensmelting van de
nog in leven zijnde begijnen met een groepje kloosterlingen uit Nîmes (Frankrijk).
De aanblik van het Prinselijk Begijnhof was in die jaren ook niet om een
ansichtkaartje over naar huis te sturen! Het hof was vuil en vervallen, er was wel
gas maar geen stromend water, op het binnenplein ravotten de kinderen en
graasden de koeien. Er moesten dus dringend saneringswerken komen.
Toch zou alles nog blijven aanslepen tot in 1934, toen de pas opgerichte v.z.w.
Prinselijk Begijnhof het beluik voor honderd jaar in pacht kreeg, na eenparige
goedkeuring van de Brugse gemeenteraad. Met Luc Viérin als architect, werd in
1937 de eerste steen gelegd van het nieuwe klooster achter de gevels van de oude
begijnenhuizen en werden het binnenplein en de kerk grondig aangepakt.
In De Wijngaard beleven de kloosterzusters heden ten dage de regel van de
benedictijnse abdijen : arbeid, gebed en zelfverloochening.
Sinds 1972 is het Prinselijk Begijnhof bezit van de stad Brugge en stellen de
overheid en de zusters alles in het werk om dit beluik gaaf te houden.
Om te besluiten, enkele verzen van
Fernand Etienne uit 1983:
Dit Geestelijk Hof
waar schoonheid, rust en stilte
spreken
waar vreugden nog van eenvoud
leven
waar ingetogenheid haar woning
maakt.
Blz. 57/102