Boek IKKE van Brugge van Dany Constant-Favorin - Welkom op de ...

HOOFDSTUK V
WAARHEID, LEGENDE EN FICTIE
"Onze" Heilige Bloedprocessie
Elke jaar, op Hemelvaartdag, is het zover. Dan viert Brugge haar "schoonste dag".
Duizenden toeristen overspoelen de stad, de meifoor draait letterlijk op volle toeren
en de horecazaken beleven een topdag. Op die dag houden de Bruggelingen met
meer dan normale belangstelling de weersvoorspellingen in de gaten: regen of
zonneschijn?
Je kunt niet naast het jaarlijks terugkerend evenement van "de Bloeprosessie"
kijken, zoveel is zeker. De officiële benaming is "de Heilige Bloedprocessie", maar
geen kat die dat zó uitspreekt, voor zover het een Brugse kat is, uiteraard!
Of je nu gelovig bent of niet, katholiek, protestant of iets anders, de processie moet
je minstens één keertje hebben gezien.
Vele Bruggelingen stappen vroeg of laat wel eens mee op, in een koor, een groep
treurende vrouwen of Brugse poorters, als Romeinse soldaat of Joodse burger. Het
maakt niet uit welke rol je vertolkt, maar het is een belevenis.
Wat is nu eigenlijk die Bloedprocessie, waar Brugge zo aan verknocht blijft ?
Tijdens de kruistochten in de twaalfde eeuw zou de graaf van Vlaanderen, Diederik
van de Elzas, zich in Jeruzalem zó verdienstelijk hebben gemaakt bij de verdediging
van het H. Graf tegen de Arabieren, dat hij als beloning enkele druppels van het
bloed van Christus in een glazen fiool meekreeg, uit handen van zijn schoonvader
Fulco van Anjou, koning van Jeruzalem. We schrijven: 1149.
De oudste schriftelijke weergave van dit voorval stamt uit 1363 en wordt vermeld in
"de Kroniek van de H. Bertinus van Saint-Omer", geschreven door de abt Jan van
Ieper.
Dit is één verhaal.
Een andere versie komt uit een ver verleden in Italië en Duitsland : De legende
vertelt dat de Romeinse honderdman, toen hij de zijde van Christus doorboorde, het
bloed in een loden vaatje opving en het bewaarde. Na verloop van tijd, keerde hij
naar zijn geboortestad Mantova terug en verborg zijn schat in de grond.
Pas in 804 werd het vaatje met de inscriptie "Sanguis Christi" teruggevonden. Op
aandringen van Karel de Grote reisde de toenmalige paus Leo III naar Mantova en
verklaarde de relikwie voor echt. Toen de Hongaren op het einde van de negende
eeuw Italië binnenvielen, werd het schrijn opnieuw verborgen. In de elfde eeuw kon
een blinde, na een droom, de plaats aanduiden waar de relikwie verborgen zat.
Er werd inderdaad een houten kistje gevonden met een marmeren schrijn. In dat
schrijn stak het loden vaatje met het bloed.
De bewoners van Mantova schonken toen een derde van de inhoud aan de paus,
een derde aan de Duitse koning Hendrik III en het overige deel bleef in Mantova.
Daar zou het later door Oostenrijkse soldaten worden vernield.
De paus schonk zijn deel aan de kerk van Sint-Jan van Lateranen in Rome, waar
het nu nog bewaard wordt.
Hendrik III schonk, bij zijn dood, zijn relikwie aan de graaf van Vlaanderen
Boudewijn V, die het op zijn beurt schonk aan zijn dochter Judith.
Blz. 65/102