Boek IKKE van Brugge van Dany Constant-Favorin - Welkom op de ...

De wijken Sint-Gillis en Jeruzalem werden vooral bewoond door fabrieksarbeiders:
de Carmersstraat, 't Gotje, de Baliestraat e.a. waren schoolvoorbeelden van aaneen
gebouwde arbeiderswoningen, "typisch Brugsch" maar klein, sober en armoedig.
Rond 1900 telde Brugge ook 40 "forten". Die forten werden meestal gebouwd door
huisjesmelkers, die het maximum aan huur persten uit onooglijke krotten. Forten
waren meestal doodlopende steegjes met een aantal gelijkaardige woningen,
bewoond door arme gezinnen, zonder enige vorm van comfort. Elk fort bezat slechts
één gemeenschappelijke pomp en één "gemakhuis met één zaat "! De meeste forten
zijn intussen verdwenen, als wou men de herinnering aan die schandelijke tijd voor
altijd uitwissen. Eén enkel fort is
blijven bestaan maar werd
gerestaureerd en wordt nu beheerd
door het O.C.M.W. Het betreft " het
Wevershof " in Zonnekemeers. In
1880 telde dat fort 28 woningen,
bewoond door 150 mensen, hetzij
gemiddeld 5 personen per " krot".
Door het fort liep toen een gracht,
die als open riool werd gebruikt.
Gezond was anders!
Vanaf het einde van de negentiende
eeuw kwam er echter een
kentering. Het constructieatelier De Jaegher bood in 1886 werk aan 522
werklieden. In 1902 werd de n.v. La Brugeoise gesticht, gespecialiseerd in de bouw
van spoorweg- en trammateriaal. Zeven jaar later werkten daar reeds 1500
arbeiders. Mijn eigenste halve trouwboek is er in zijn jonge jaren een tijdlang
technisch tekenaar geweest, maar of dat nu bijgedragen heeft tot een nog groter
succes van het bedrijf ……?
Het begin van de eerste wereldoorlog zou uiteraard een flinke domper zetten op de
industriële expansie van Brugge, maar het opkomende toerisme zorgde van dan af
voor een meer dan interessant alternatief, zodat Bruges la Morte als een feniks
langzaam maar zeker uit haar as kon verrijzen.
Blz. 82/102