BREINMEID - SeniorenNet

tebelletje lezen. Oude mensen zijn nieuwsgierig. Misschien hadden ze eens
goed gelachen.
Romy begon hevig te verlangen naar het ogenblik waarop ze Barrebartle weer
zou zien. Dan zou ze hem natuurlijk het briefje tonen. Maar hoe zat dat dan met
die tante van hem? Was het wel die tante geweest? Had ze dat goed gezien (en
gehoord!)? Zou ze hem dat durven te vragen?
Ze hadden niet eens echt afgesproken. Dat vond Romy wel een beetje jammer.
Waren ze eigenlijk wel … ?
Hadden ze eigenlijk wel … ?
Hoe kwam je te weten dat … ?
De hartjes en de vlinders die in Romy’s hoofd het goede weer maakten, werden
even weggejaagd door een sneeuwbui van oningevulde puntjes …
Ze speelde wat met haar mobieltje. Bij een volgende keer in het Torenpark kon
ze misschien wel wat cijfers ruilen met Barrebartle … en hij met zij … ?
13
Nadat ze uit het revalidatiecentrum aan de andere kant van het land ontslagen
werd, ging Jasdora zo vlug mogelijk poolshoogte nemen in het Torenpark. Zij
was immers de koningin van dertien koningen. Boven op de oude toren zouden
die wel weer op haar zitten wachten, op rijtjes van vijf plus vijf plus drie.
Het was een zaterdag; de stad rook naar zeep. Mensen dansten opgewonden
rond hun schuimende auto, aaiden die met een poetsdoek of kletsten er water
overheen. Her en der hoorde je het schuren van borstels over trappen en trottoirs.
Een stevige bries kamde de kruinen van de bomen. De hele wereld kreeg
een schoonmaakbeurt.
De mensen mogen echter nog zo hard door alle ramen heen poetsen, tot die
blinken en glanzen als hun zaterdags zieltje, toch zal er altijd wel ergens een
spikkeltje te bespeuren vallen.
We hebben het niet over een sproet op een kinderkopje.
We hebben het niet over een vlekje op het tapijt.
We hebben het niet over het bruine stipje op een banaan.
Neen: we hebben het over het scherfje pijn of splintertje verdriet dat altijd weer
aan de achterkant van je hart opduikt, net als je denkt dat alles goed gaat.
Dertien op een rij? Boven op die oude toren?
Is 13 dan echt een ongeluksgetal?
Vanaf nu was dat wel zo voor Jasdora.
Pas toen ze het brooddoosje uit de plastic winkeltas opdiepte, klapwiekten de
kruimelduiven van hun toren weg en streken ze bij haar neer. Voorheen deden
ze dat veel vlugger, telkens Jasdora opdaagde, met het wervelende lawaai van
een windhoosje. Ze merkte onmiddellijk dat er iemand ontbrak. Het was Fischer.
De leider. Het legertje had geen aanvoerder meer. Geen duifje-de-voorste. Ze
kreeg een krop in haar keel. Het was duidelijk dat Fischer dood was. Dat merkte
je aan de groep, hun kraaloogjes, de aarzeling wanneer Jasdora hun het eerste
broodvlokje toegooide (Spassky hakte wel de knoop door: hij stoof plotseling
naar de voorste gelederen en maakte zich van die eerste hap meester), de ma-
13