BREINMEID - SeniorenNet

Van het een kwam het ander. De rattenplaag verspreidde zich heel snel, aangewakkerd
door spandoeken met HEROPENING DER SCHOLEN en TERUG NAAR
SCHOOL! erop. En dat gebeurde niet alleen in Westeinde, maar ook op andere
plaatsen.
Jasdora was dus alweer een tikkeltje extra beroemd toen ze thuiskwam van
Hongarije.
‘Pff … van schaakkampioene tot rioolrat,’ pruilde ze. ‘Het gaat steeds slechter
met mij. Op naar het warenhuis C&P!’
Strijdlustig maar ook nieuwsgierig mende ze haar wagen het Torenpark uit. Alle
bankiers volgden haar. Hier en daar keken mensen even om, niet alleen omdat
ze die luidruchtige bende zagen passeren, maar ook omdat ze een en ander
meenden te herkennen: van de televisie? De kranten? Eh … schoolmappen? Waren
dat nou die jongelui niet met die rattenkopjes? En die aanvoerster in haar
strijdwagen: was dat niet dat schaakwondertje?
58
‘Ik heb een rattenlijf!’ riep Kim uit.
‘Ik ook!’ riep Tim uit. ‘En kijk: we hebben twee koppen!’
‘En ik lijk op een kat!’ zei Edwin. ‘Met een rattentronie potverdorie!’
Ze verdrongen zich bij de rekken waarboven het bevel TERUG NAAR SCHOOL!
hing. Op een aparte draaimolen stonden de splinternieuwe R@T-mappen uitgestald.
Op de voor- en binnenflappen prijkten de rattenstripjes.
‘Het regent of waait weer in elke strip,’ merkte Barrebartle op.
‘Jij bent een kaal ratje,’ wees Jasdora. ‘En jij een bloedrood.’
Ze knikte naar Romy: ‘Jullie hebben de hoofdrollen gekregen van Brandien.’
‘Dat is normaal hé: ik woon bij haar.’
‘En ik … ben bij hem,’ vulde Romy aan.
‘Ze heeft zelfs mijn rolwagen niet vergeten … ‘ mompelde Jasdora. ‘Die verduivelde
parkfeeks!’
‘Hela: een beetje respect voor mijn kunsttante hé!’
Iedereen ging nu ijverig op zoek in de mappen, naar zijn eigen rattenkop en zijn
rol in de verhaaltjes: de Ratvinders Lucas, rioolratjes Gwenny en Beer, de Papparatti
Ramses en Jasdora, de Vijandige Cat Edwin, het G(evaarlijk) P(araderende)
S(chaap met de dubbele rattenkop) Kim en Tim, Rough (Barrebartle) en Tough
(Romy).
Het werd een drukte vanjewelste tussen de rekken.
‘Hm hm,’ klonk het plotseling nadrukkelijk. Een dure heer met een C&Pnaamkaartje
en een foto van zichzelf op zijn jas gespeld trok hun aandacht.
‘MAAR DAT ZIJN WIJ!’ riep Jasdora vlug, voor de warenhuisman verder ook maar
iets kon zeggen.
‘Even aankomen mag, kijken mag, maar kopen ook hé … ‘ begon de man, vast
een hoge piet van het warenhuis. Hij boog zich en volgde de vinger van Jasdora,
die hem de strips aanwees: ‘Dat zijn wij. Dat zijn onze hoofden. Wij zijn de ratten.
Wij krioelen over uw schoolmappen.’
De warenhuisgerant keek nog nauwkeuriger toe. Een na een inspecteerde hij de
mappen en de gezichten van de groep, een beetje onthutst. Toen ging hem een
licht op.
‘Ik niet,’ zei Robbert. ‘Ik sta er niet op.’
66