BREINMEID - SeniorenNet

52
Net toen iedereen van de verbazing over Romy’s roodharigheid plus Barrebartle’s
gladhoofdigheid bekomen was, kukelde Kims mobieltje in een rioolputje aan de
rand van het Torenpark. Het viel natuurlijk net door een gleuf in het rooster.
Weg mobieltje! Kim had het ding te vlug willen opduikelen toen het afging. Jammerend
stond ze nu boven het rioolputje gebogen, alsof ze …
‘Moet je kotsen?’ grapte Beer.
‘Moet ik je eens opbellen? Dan weten we of … ‘ stelde tweelingbroer Tim voor.
‘Maar dat haalt toch niks uit!’ snauwde Kim.
‘Maar dan weet je misschien hoe diep … ‘
‘Kan dat ding eraf?’ vroeg Beer.
‘Even proberen.’
Edwin bukte zich en probeerde grip te krijgen op het rooster. Dat lukte voor geen
meter. Hij raakte er met zijn grote handen niet tussen. En alles zat waarschijnlijk
vast.
‘Help even,’ kreunde hij met een rooie kop. Robbert en Beer bukten zich nu ook.
‘Vies hoor.’
Zonder dommekracht lukte het niet. Ze keken even zuchtend en met gefronste
wenkbrauwen in het rond.
‘Je fietspomp, Lucas?’ opperde Beer.
‘Zeg, die plooit zo in tweeën!’
‘Je gsm is nu misschien al aan zee,’ zei Gwenny.
‘Ja: laten we naar zee gaan,’ meesmuilde Ruïne. ‘Weg is weg, hoor. Hoe lang is
zo’n riool? Waarvoor dient zoiets? Wil je je verdere leven met een stinkoor rondlopen,
Kim?’
Lucas maakte onderwatergeluiden. Verslagen staarde Kim naar het rioolputje.
Rinkelde haar gsm nu onder water? In de verzamelde pis van Westeinde?
Ze bleven met z’n allen sip staan kijken naar het vergeetputje, tot er zelfs wat
ramptoeristen halt hielden en mee gaapten naar het onzichtbare spektakel. Enkelen
bleven wat langer hangen rond de plaats van het onheil omdat ze dachten
dat er een verborgen camera in de buurt was.
‘Je weet maar nooit dat je op televisie komt,’ zei een man, knikkend naar Ruïne.
‘Het is altijd uitkijken hé,’ antwoordde Ruïne. ‘We belden CNN omdat er plotseling
een krook voorbij zwom in dat putje.’
‘Een wat?’
‘Een krook. Een rioolkrokodil, weet je wel: beetje kleiner dan … ‘
‘Jaja … ‘ deed de man, en hij beende boos weg van het lachsalvootje.
Toen viel Romy’s blik op een arbeidersbusje naast een oranje wigwam met een
gele streep een eind verderop in de straat. Drie mannen waren hun spullen aan
het inladen. Romy tikte op enkele schouders en wenkte. De kleine stoet zette
zich in beweging.
‘Ook krookhunters,’ mompelde Ruïne. ‘We zijn niet alleen.’
53
De tent versperde de doorgang op het trottoir. Voetgangers moesten eromheen.
Van onder de rand van de tent krulde aarde, alsof een reusachtige mol daarbin-
61