BREINMEID - SeniorenNet

‘Eh … ‘ deed Nelle dan. Ze schraapte veelbetekenend haar keel. Romy keek haar
ma verbaasd aan. Wist die meer?
36
Toen Pat Lunet zelf van de eerste serie verbazingen bekomen was, probeerde hij
de gemoederen wat te bedaren. Zijn tactiek bestond uit het openen van de cafetaria
met de kuipstoelen (zodat er weer veel meer zitplaatsen waren) en een
frontale aanval van zijn oranje hostessen, gewapend met volle bladen hapjes en
felgekleurde drankjes, op de genodigden. Volle magen stemmen immers vlugger
tot tevredenheid. Dat lukte wel een beetje, maar de stemming bleef bijzonder
opgewonden. Iedereen bleef maar naar omhoog staren, wachtend op een nieuwe
verrijzenis of een verdere tenhemelopneming van de poezenschim. Verschillende
mensen kregen nekkrampen; twee huisartsen waren al her en der aan het kneden.
Intussen roffelde het tempeest ongenadig op de glazen koepel.
‘Spoedbijeenkomst!’ riep Nelle halfluid. ‘Niet hier in de keuken. Het is hier hapjesdruk.
Volg me naar de cafetaria!’
‘Wie?’ vroeg meneer Geert.
‘Iedereen hier. Jij ook, Geert. En mevrouw Brandien.’
Zo gebeurde. Ze slalomden tussen de mensen door. Onderweg wuifde Jasdora
even naar ma Hermelinde.
‘Spoedvergadering!’ riep ze.
Hermelinde knikte begrijpend. De andere feestmensen schonken geen aandacht
meer aan de vechtersbazen of de jongelui. Ze waren in de ban van de kat. Overal
meenden ze nu schimmen en schaduwen te ontwaren.
37
De twee gladiatoren (nog altijd elkaar beloerend) en de vijf anderen gingen in
een hoek van de cafetaria zitten.
‘Ik ben geen kletskous of roddeltante,’ stak Nelle van wal. Haar kopstaartje wiebelde
hevig. ‘Toch kan ik jullie – met toestemming van meneer Geert hier, mijn
vriend en zielsverwant – een en ander vertellen over … eh … en ik hoop ook dat
het intussen weer goed komt. Oude koeien en sloten, hé, weet je wel. Helemaal
niet nodig.’
Even keek Nelle opzij, naar het belendende tafeltje, waar Pamaconda en Rik
Bouttens een lieflijk en kunstzinnig tafereeltje vormden.
En toen verklapte ze haar geheim, terwijl de vier hun oren spitsten als ratten.
Eigenlijk was het niet eens hààr geheim. Ze was van alles op de hoogte via haar
trouwe SMHK-klant Geert.
Mevrouw Brandien en meneer Geert vormden in de tijd dat de dieren nog spraken
een stel: de tekenares en de kunstschilder. Later, na hun scheiding, verloren
ze elkaar jarenlang uit het oog. Geert wist helemaal niet dat zij ondertussen aan
het Torenpark woonde, tot op die bewuste dag waarop Brandien het niet laten
kon … Geert had al die jaren ook les gegeven in een andere stad. Na zijn pensioen
ging hij in Westeinde wonen, nadat zijn tweede vrouw overleden was. Ja:
meneer Geert was dus de fameuze ‘kapitein op de lange omvaart’, zoals Brandien
in de beginjaren van hun scheiding de mensen wijsmaakte. Jarenlang ook
42