BREINMEID - SeniorenNet

de vier scharreljongeren. Ze gingen ook alle vier naar verschillende scholen.
Toch was er een verband. Verbond. Dat voelde je wel. De looktheesessie hier
was gezellig geweest. Leve de ratten. En wees gegroet, Slechtweervandaag.
‘Leve de ratten!’ riep Barrebartle. Hij schrok van zijn eigen stem en keek om zich
heen, maar er was niemand. Tante Brandien was naar het Shopping Center.
Er zeilde een duif boven het Torenpark. Een klein vliegtuigje in spreidstand.
‘Spaskin? Molotov?’ fluisterde Barrebartle. Hij wist het niet meer. Die Romy …
Inmiddels …
De bomen hadden op enkele dagen tijd ongeveer al hun bladeren weer aangetrokken.
Nelle kreeg het bijzonder druk. Romy’s weekendpa werd zelfs een tijdlang
gewoon een weekpa. Voor Romy werd het alleen even wennen aan die
vriendin van haar pa, maar Jurka viel best wel mee.
In de maand mei leggen vele kunstenaars een ei. Dat was ook zo in Westeinde.
Het zou een heel bijzondere tentoonstelling worden in het Stedelijk Museum voor
Hedendaagse Kunst. De grote baas van het museum, meneer Lunet (altijd herkenbaar
aan een wit sjaaltje; hij had er voor elke dag een), had namelijk een
speciaal project bedacht. Hij was op het idee gekomen toen hij, kort na de dood
van Aristide, in zijn kantoor onder de halogeenlamp schaduwdieren probeerde te
maken met zijn handen. Eigenlijk probeerde hij het silhouet van de betreurde
Aristide na te bootsen. Dat schimmenspel lukte hem aardig. Per slot van rekening
was hij zelf ook een beetje kunstenaar. Net op het ogenblik dat Nelle tweemaal
op zijn deur klopte, sprong hij met een gilletje op. Niet omdat ze op zijn
deur klopte. Wel omdat hij plotseling onverwacht bezoek kreeg van een lumineus
idee. En dat kreeg baliebediende Nelle onmiddellijk te horen.
‘Schimmen! Schaduwen!’ riep de heer Lunet.
‘Eh … ?’ deed Nelle.
‘Veranderend naargelang van het licht! Projecties! Ja! Stralen! Kaarsen! Beweeglijke
… eh … Ja!’
‘Waar hebt u het over, meneer?’
‘Nelle: zou jij aan de schaduw van iemand kunnen zeggen wie het is? Zijn karakter
aflezen? Zonder dat je hem, haar echt ziet, bedoel ik?’
‘Eh … dat weet ik niet, hoor.’
‘Mensen veroorzaken schaduwen. Schimmen. Voorwerpen ook. Daar moet er
licht voor zijn. Zon. Is dat niet mooi?’
‘Dat is … ‘
‘Als we nu eens zulke ongrijpbare zaken tentoon zouden stellen? Met kunstlicht?’
Nelle knikte bedachtzaam en dacht even enkele seconden nog dieper na. Dan
antwoordde ze: ‘Zolang die zaken ook maar begrijpbaar blijven, hé meneer de
directeur. Kunst is zo al moeilijk genoeg.’
‘Hm,’ knikte Pat Lunet. ‘Daar zeg je zowat.’
‘Ja, hé.’
‘Luister: achter elke schaduw steekt iets anders. Een ding. Een mens. Dingen
kun je zien. Voelen. Mensen ook. Nou?’
‘Dat … dat is een diepe gedachte die u daar heeft, meneer. Tevens een goed vertrekpunt.’
‘Denk even met mij mee, Nelle. Laat het stormen in je hersenen.’
Nelle knikte verbaasd. De heer Lunet vormde nu met zijn handen een … ja, wat
was het?
25