BREINMEID - SeniorenNet

‘Ja,’ knikte Romy. Hoewel ze elke minuut aan Barrebartle dacht, voelde ze zich
toch ook bijzonder vrolijk omdat ze zomaar naast Jasdora liep en er vertrouwelijke
gesprekken mee voerde. Die prachtmeid was zelfs een flink stuk ouder dan
zij.
‘Het is tijd voor onze scholen. Jij moet nog verder dan ik. En ik rij vlugger dan jij,
haha. Spreken we weer af in het Torenpark of zo? Pak je mobieltje, we ruilen
cijfertjes. Laten we eens bellen. Heb je van de anderen al hun … ?’
‘Ja … ja … nee … ‘ deed Romy.
Toen hielden ze nog even halt om allerlei geheimzinnige formules uit te wisselen.
De groenzone in de omgeving van een Museum voor Moeilijke Kunst was daar
ideaal voor. Ook dat vormde een spannende buurt. Daarom dat de duiven ook de
weg naar hier gevonden hadden. Ze zaten in het grote complot verwikkeld.
Scharrelen had altijd een doel.
29
Romy bleef niet stilzitten, hoewel de school haar veel kostbare tijd afsnoepte. Via
ma Nelle en haar bekende museumbezoeker Geert slaagde ze erin de persoonlijke
cijfercombinatie van Ramses te bemachtigen. Dat vroeg natuurlijk om enige
uitleg bij haar ma. Romy was echter al een paar keer in de leer geweest bij wonderkind
Jasdora. Als een geoefende spionne maakte ze gebruik van enkele verstrooide
baliemomenten in het museum om Nelle de gegevens te ontfutselen. Ze
maakte haar ma wijs dat het meisje in de elektrische rolwagen (‘Je moet haar
toch ook wel gezien hebben, die middag in de cafetaria hier? Ik heb haar af en
toe al es gesproken, fijne meid hoor, iets ouder dan ik.’) dringend contact wou
zoeken met Ramses, die zij hier ook al eens … op huiswerkdagen … bla … blub …
bla … blub … Dus belde Nelle even meneer Geert op. No problemo. En meneer
Geert was zo vriendelijk de getalletjes van kleinzoon Ramses op te vragen en te
dicteren. En Nelle was op haar beurt zo vriendelijk …
‘Hela,’ zei die plotseling. ‘Waarom gaf jij eigenlijk jouw eigen nummer niet door?
Dan kon die jongen toch ook rechtstreeks … ‘
‘Eh … ‘ deed Romy (slik). ‘ … Ja … Dat had ook gekund … eh … maar … die jongen
kent mij toch niet echt goed, hé? En jij en meneer Geert … ’
‘Ook nog waar,’ knikte Nelle, na drie seconden diep nadenken. Dat hield steek.
En dus dicteerde ze haar nakomelinge het nummer dat meneer Geert haar gedicteerd
had, die het op zijn beurt gedicteerd had gekregen van een ietwat verbaasde
Ramses. (‘Ze bellen vanuit het stedelijk museum, Ramses. Er is daar
blijkbaar iemand die je zoekt. Iemand in een rolwagen.’)
En waarom al dat ingewikkelds gebeurde? En Romy in dat verband zo haar blozende
best deed? Dat was allemaal uit liefde voor Barrebartle, de tekentantekerel
van het Torenpark.
Diezelfde valavond nog belde Romy de jongen in het huis met de leeuwenkopklopper
op. Zij hadden hun combinaties al geruime tijd uitgewisseld. Wie zoent,
ruilt ook cijfers.
‘Eindelijk,’ zei de jongen. Hij tikte twee nieuwe nummers op zijn mobieltje in.
‘Wat is er eindelijk?’ informeerde tante Brandien.
‘Bel jij of bel ik?’ vroeg Romy.
‘Niets, hoor,’ antwoordde Barrebartle.
‘Hé?’ deed Romy.
34