inhoud. - Toronto Public Library

163
In de diepte hoorde men een stroompje, de Styx Genaamd.
en aan eene frissche brOIl werd een teug watel'
gedronken, Nu moesten wij een allerzonderlingsten, engen,
en kronkelenden trechtel' door, te regt: fat man's misery,
del' dikke menschen ellende, genaamd, om aan een
meertje van het helrlerste water te komen, alwaar een
platbodem schuitje gereed lag om ons over te brengen.
Een weinig verdeI' moest dit nogmaals herhaald worden,
maar op eene hoogst onaangename wijze. De doorvaart
had hier namelijk plaats onder een rotsgewelf van eenige
ellen lengte, hetwelk zoo laag was, dat wij in het vaal'tuigje
bijna moesten gaan liggen. Hier kwam bij, dat
onze negel' zaG, dat elit onderaardsche water waste,
hetgeen ten gevolge van regen soms zeer snel toeneemt,
zoodat hij niet verzekerd was, of weinige uren later
de terugtogt niet afgesloten zou zijn. Na eenig heraad
besloten wij het evenwel te wasen, en kwamen op de
dusgenaamde echo river, eell stroompje van 20 tot 200
voeten breedte, en 10 tot 30 voeten diepte. Heerlijker
echo dan in deze spelonken klonk, heb ik nimmer
gehoord; de menschelijke stem ging als in orGelklanken
over, en werd vel' uit de diepte teruggekaatst. Hier
schepte onze gids een vischje en een kreeftje, beide
zijn spier wit en blind, en als bewoners dezer onderaardsche
wateren hekend. Wij bevonden ons nil 309
voet onder den beganen grond. Aan wal gestapt,
moesten wij op nieuw tegen rotsblokken opklouteren,
soms langs ladders op of neder, zagen nu en dan een
waterval, en besloten eindelijk bij eene heldere bron,
na 4 uren wandelens, de geheimen van ons mandje
te onderzoeken. Een servet wel'd op den grond gespreid,
en wij vleiden ons zoo goed mogelijk neder De mand
was voorzien van koude kip, ham, brood, boter, en
eene appelentaart, waarbij wat water uit de bron werd
Gevoegd, dat ik echter zwavelachtig en onaangenaam
van smaak vond.