Forum 4, maart - april, jaargang 19 - Artesis

6
het feit dat hier ook studenten rondlopen. Dat geeft
een heel positieve vibe.’
Old school
Alleen kom je er als artistiek directeur natuurlijk
niet alleen met grootse ambities. Je moet er ook de
juiste onderwijsstructuur voor hebben. En het is algemeen
geweten dat het hoger onderwijs nu niet meteen
uitblinkt in flexibiliteit. Het functioneert een stuk
hiërarchischer dan het dansveld dat Bouche gewoon
is, moet ze bekennen. ‘De grootste uitdaging blijft een
vrije ruimte te mogen organiseren waar de studenten
en hun artistieke noden centraal staan, terwijl de omkadering
daarop afgesteld is. Nu voelt het soms nog
andersom.’ Cherkaoui valt Bouche bij. ‘Het kunstonderwijs
heeft soms te weinig verband met hoe kunstenaars
werken. Het is afgesteld op de rest van het
onderwijs. Je moet toch de vrijheid krijgen om je opleiding
zo te organiseren dat je mensen met culturele
kwaliteit kunt afleveren?’
Om die continue kwaliteit te garanderen, zijn docenten
uit het veld cruciaal, vinden Bouche en Cherkaoui.
‘Als docenten niet in de praktijk staan, zijn het
zelden goede onderwijzers’, stelt Cherkaoui. ‘Maar als
je actieve makers wil betrekken, vraagt dat natuurlijk
een specifiek model: zij maken intussen zelf producties,
werken in het buitenland... Dat moet je anders
organiseren.’ Het is immers belangrijk om het doel
van de opleiding goed voor ogen te houden, vervolgt
Cherkaoui. ‘‘Conservatorium’ betekent ‘bewaarplek’,
maar wat is het dat je bewaart? De sowieso al schaarse
middelen moeten zo rechtstreeks mogelijk naar de
dansers van de toekomst gaan, niet naar alle structuren
er rond. Op dat vlak denkt men in Vlaanderen nog
vrij bureaucratisch. Alles zou dichter mogen aanslui-
ten op de student die je opleidt.’
New school
Precies die prioritaire aandacht voor wat individuele
studenten nodig hebben, beschouwt Iris Bouche
als de kern van haar pedagogisch beleid. ‘Voor een
driejarige opleiding vind ik het erg belangrijk dat je
niet komt voorkauwen wat dans is, maar een diverse
waaier aanbiedt van wat dans kán zijn. Ook van een
danser is er niet één definitie. Je moet ruimte laten
voor welk soort danser iemand wil worden, en hem of
haar dus confronteren met heel verschillende stijlen
en benaderingen. Als studenten dan na drie jaar kunnen
benoemen waar ze mee verder willen, hebben ze
een stap voor.’
Bouche herinnert eraan dat een opleiding werkt
met nog erg zoekende jongvolwassenen. ‘Daar poog
je in de eerste plaats sterke individuen van te maken:
dansers met persoonlijkheid, lef en nieuwsgierigheid.
En met de skills om hun eigen onderzoek aan te gaan.’
Daarom gelooft Bouche ook niet in een afvallingsrace.
‘Liever stop ik veel energie in een gedegen selectie in
het begin, en ga ik door met tien à vijftien studenten
tot het einde. Het enige wat je vraagt, is openheid. De
rest zal zich later wel uitselecteren. De maatschappij
redeneert al genoeg in termen van ‘buizen is gelijk
aan falen’. En in praktijk gebeurt het wel vaker dat een
‘zwakker’ danser na twee jaar helemaal open bloeit.’
Zelf ziet Bouche zich dan ook veeleer in de rol van
intendant. ‘Begeleiden en motiveren primeert op de
resultaatsgerichte aanpak. De rest is aan de studenten
zelf.’
Op die pedagogiek sluit de samenwerking met
Eastman naadloos aan. Met Cherkaoui’s gezelschap