De ezel, net even anders - Diergeneeskundig Memorandum

13. Het oog
13.1 Het oogonderzoek bij de ezel
Anatomisch zijn er weinig verschillen in vergelijking
met het paardenoog. Men moet bij
het spoelen van een traanbuis even denken aan
de wat andere locatie van de opening van de
traanbuis in de neusholte bij de ezel zoals reeds
bij het hoofdstuk Respiratie is beschreven.
Het oogonderzoek kan op vergelijkbare wijze
uitgevoerd worden als bij het paard. Ook hier
geldt dat de ezel een hogere pijndrempel heeft
en meestal pas in een later stadium wordt aangeboden.
De oogaandoening is daarom vaak
meer chronisch van aard. De ezel is meestal
erg rustig/stoïcijns en laat spoelen van traanbuis
en oog vaak toe zonder sedatie.
Wel heeft de ezel sterke palpebrale spieren
waardoor, door dichtknijpen van het oog, het
onderzoek bemoeilijkt wordt. Een blokkade
van de N. frontalis en/of de N. auriculopalpebralis
kan het knijpen verhelpen, waardoor het
oogonderzoek beter uitgevoerd kan worden.
13.2 Oogaandoeningen
De ezel heeft vaak organische corpora aliena
in het oog. Dit komt mede door de manier van
eten (de ezel eet het liefst met zijn hoofd volledig
in het hooi en stro) en in de winter door
de dikke vacht en de lange haren op het hoofd.
Seizoensvariatie in prevalentie kan hierdoor
optreden.
D.M. 56e jaargang - No. 3 blz. 40
Ook ooglidbeschadigingen worden vaak gezien
bij de ezel door het schuren van het hoofd
aan alles wat maar in de buurt is. De jeuk wordt
vaak veroorzaakt door de lange vacht waar gemakkelijk
vuil in ophoopt. Naast de behandeling
van het oog dient dan ook de omgeving
goed gecontroleerd te worden op schuurmateriaal.
Chronische ulcera van de cornea worden beschreven
bij de oude ezels bij wie de integriteit
van de cornea niet optimaal is. Regelmatig
wordt er bij deze oude dieren geen oorzaak
gevonden en is herstel vaak moeilijk te verkrijgen.
Entropion wordt frequent gezien bij oudere
ezels in een matige voedingstoestand bij
wie het orbitale vet verminderd is, waardoor
enophthalmos ontstaat.
Recidiverende uveitis (maandblindheid) komt,
net als bij het paard, ook bij de ezel voor.
Lenscataract wordt veelvuldig gezien bij oudere
ezels zowel unilateraal als bilateraal. De
diagnose wordt gesteld op basis van de klinische
symptomen bestaande uit een verminderde
visus vooral ’s nachts, troebeling van de
lens, en verwijding van de pupil bij ernstige
vormen van cataract.
Figuur 31: Schurende ezel.