E-Book Leonie Linssen – Mijn genezing van borstkanker (PDF ...

Doordat ik nu geopereerd ben en er een lange periode van genezing aan komt, er onzekerheid is over
alle behandelingen die er nog komen gaan (vrijdag komt de uitslag en wordt het vervolg bekend
gemaakt) wordt mijn leven even stil gezet voor een bepaalde periode. Iets waar ik nauwelijks controle
over heb. Daar heb ik helemaal geen zin in! Weet je wel hoeveel ideeën ik in mijn hoofd heb voor
boeken die ik wil gaan schrijven? En er komen er steeds meer! Ik wil aan de slag! Het is mijn
ongeduld, ik wil eruit. Ik wil niet afwachten. Ik wil uit de onzekerheid. Ik wil uit het gevecht met mijn
omgeving en uit het gevecht met mezelf, want ja, natuurlijk ben ik van binnen ook heel onzeker over
alles wat er is gebeurd.
Verbeeld ik het me niet allemaal? Denk ik werkelijk door healing in samenwerking met anderen mijzelf
te kunnen genezen? Of wordt het toch een samenwerking die verder gaat, samen met de reguliere
geneeskunst? Zit ik daar tegen te vechten? Tijden van boosheid en vertwijfeling dus. Ik geef me er
maar aan over. Overgave. Had ik daar vorig jaar niet al zoveel in geoefend? Blijkbaar nog niet
genoeg... Het lucht in ieder geval op om er over te schrijven. Dat dan weer wel. Morgen is er weer een
dag. Leven in het nu, me richten op waar ik vandaag invloed op heb. Even niks doen. Wat er ook
gebeurt in de toekomst: ik weet dat ik genees. Daarvoor heb ik veel te veel levenslust en alle
vertrouwen.
Zondag 3 april 2011 11.20
Overgave aan postoperatieve onzekerheid
Sinds de operatie lijkt het alsof de stekker van de energie eruit ligt, of in ieder geval de stroomtoevoer
ernstig onderbroken is. Ik lig bijna de hele dag op de bank en in bed, heb nauwelijks energie en ik
probeer me over te geven aan de kunst van het niet weten. Dat is voor deze dagen zo voor de uitslag
van de operatie, best een uitdaging. Gelukkig ben ik weer lekker aan het mediteren en pas ik
zelfhealing toe. Daarmee lukt het in ieder geval om rustig te blijven. Zo leef ik bij de dag, geniet ik van
de kleine dingen en ben ik enorm dankbaar voor alle liefdevolle aandacht die ik krijg van vrienden,
vriendinnen, geliefden en familie. Dat is trouwens nogal wat. Iedere dag schiet ik wel weer vol, omdat
ik weer een lieve meelevende kaart krijg (mijn klanten kunnen er ook wat van) of omdat ik me zo
overweldigd voel door alle liefde en warmte die ik krijg. Mijn vriendinnen komen voor me koken en
sleuren me door de ellende heen die er natuurlijk ook is. Want ja, natuurlijk heb ook ik moeilijke
momenten waarop ik verdrietig, onzeker of ongeduldig ben.
Het niet weten wat er gaat gebeuren vind ik nog wel het lastigste. Afgezien van de complicaties van
de operatie (veel vocht en een ontsteking in mijn borst) is mijn toekomst onzeker geworden of in ieder
geval veranderd. Het is grappig om te zien hoe we onze eigen toekomst kleuren met verwachtingen
van hoe het zal lopen, terwijl we eigenlijk nooit 100% zekerheid zullen hebben over hoe dingen zullen
gaan. We bouwen vormen van schijnzekerheid in en vertrouwen er op alsof het de waarheid
is. Gelukkig ook maar. Want je iedere dag zo bewust zijn dat niets zeker is, nodigt dan wel uit tot leven
in het nu en in het moment, maar uiteindelijk is het ook belangrijk dat plannen en verlangens voor de
toekomst in kaart zijn gebracht zodat je richting en duidelijkheid hebt over de door jouw gekozen weg.
Het gaat uiteindelijk om de balans tussen deze twee. Binnenkort ben ik weer aan zet. Dan is de uitslag
van de operatie bekend en mag ik keuzes maken. Kiezen, daar ben ik nooit zo goed in, want ik wil
altijd alles.
18