E-Book Leonie Linssen – Mijn genezing van borstkanker (PDF ...

verschil kon ik heel duidelijk ervaren, een rare gewaarwording. Even later was mijn bewustzijn niet
langer in mijn lichaam, maar bij de groep in de trainingsruimte, die boven mijn slaapkamer lag. Een
wonderbaarlijke ervaring. Ik had heel duidelijk het gevoel dat ik er al eens geweest was, ik zag
mensen feesten, dansen en huggen en ik wist: hier hoef ik niet langer te blijven, hier ben ik al
geweest. Ik ging weer terug en landde weer in mijn lichaam. Eenmaal terug in mijn lichaam kreeg ik
een visioen: ik zag een duidelijk kader, dat in drie gedeelten was verdeeld. In het linker stuk stond
THE END, in het midden zag ik het beeld van Jezus (die mij tijdens de transmissie training steeds
uitnodigde tot overgave) en aan de rechterkant zag ik ongesorteerde letters die met een grote
snelheid van rechts naar links in het midden uitkwamen. Voor mij was het duidelijk: het
vertegenwoordigde het verleden, het heden en de toekomst. Deze training was ten einde en Jezus
nodigde me uit tot overgave om zo in de toekomst hierover te schrijven.
De volgende dag toen ik weer thuis in mijn eigen bed lag, werd ik opnieuw om 4 uur snachts wakker,
zoals dat ook steeds gebeurde tijdens de transmissietraining. Ik zag een heel sterk fel goudgeel licht
en ik voelde hoe mijn ziel er naar toe getrokken werd. Het was zo verleidelijk om er aan toe te geven,
maar ik voelde zo duidelijk: ik heb een missie hier op aarde, er is nog teveel te doen hier voor mij, dit
is nog niet mijn tijd. Sinds deze ervaring ben ik niet meer bang voor de dood. Nu er bij mij borstkanker
is gediagnostiseerd, zit er bij mij dus niet die lading van de angst voor de dood. Nee, natuurlijk moet ik
er niet aan denken om afscheid te moeten nemen van mensen die me lief zijn, als ik dat doe springen
de tranen in mijn ogen. Maar als ik daar aan denk dan weet ik ook meteen: zo ver is het nog lang niet.
Ik ga eerst genezen. Want ik heb nog steeds mijn missie te verkondigen in de wereld en ik wil mensen
leren om anders om te gaan met hun seksualiteit en met liefde. Vandaar mijn nieuwe
website www.liefdedelen.nl en alle activiteiten die daar bij horen. Vannacht was het onrustig,
natuurlijk. Zoveel mails, zoveel reacties, zoveel bellen met mensen die dichtbij me staan. Veel stappen
in het behandelplan zijn nog onduidelijk en hangen af van de resultaten van de MRI en de uitslag van
de operatie. Dan ben ik toch iemand die heel praktisch is en denkt: hoe ga ik het aanpakken met mijn
bedrijf? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik straks toch inkomen heb als ik bezig ben met bestralingen en ik
waarschijnlijk minder energie heb? Hoe vul ik dat financiële gat wat er hoe dan ook gaat komen?
Als ik luister naar mijn hart, dan wil ik heel graag schrijven. Ik ben vorige week op mijn schrijfretraite
met een roman begonnen, Dubbelliefde. Tijdens deze retraite heb ik iedere dag gemediteerd en kreeg
ik iedere dag boodschappen door. Alsof het zo moet zijn, is het sinds deze week rustig in mijn praktijk.
Veel mensen zijn klaar met coaching en er komen weinig nieuwe klanten. Ook heb ik twee weken
geleden ook besloten om te stoppen met lesgeven aan de Academie voor Counselling en Coaching,
omdat ik voelde dat het tijd werd voor een nieuwe stap die dichter bij mijn missie lag. Dat zorgt wel
voor een gat in mijn financiën en een nieuw plan was er nog niet. In al het vertrouwen dat deze
plannen zich zouden aandienen op het moment dat ik het oude los zou laten, heb ik die stap gezet.
Toen ik tijdens de meditatie focuste op het boek, kreeg ik steeds de woorden door: doorgaan,
doorgaan, doorgaan en: schrijven schrijven schrijven. Ik ging met de stem in mijn hoofd in gesprek:
maar hoe moet dat dan met mijn financiën? Het antwoord bleef hetzelfde. Ik was verbouwereerd toen
ik na de meditatie weer op stond. Wat een vreemde boodschap! Nu denk ik: misschien moet ik er toch
gewoon naar luisteren. Vandaag tijdens de meditatie focuste ik op het weeïge gevoel in mijn buik. Ik
stapte als het ware naar binnen en had het gevoel dat ik in een grote donkerbruine stofwolk stond,
alsof ik in een orkaan zat. Ik zag een tafel en dook er onder, wachtend tot de grootste storm over me
heen geraasd was en ik kon kijken wat de schade was. Die kon ik nu nog niet zien. Het heeft geen zin
om iets te doen als je geen hand voor ogen ziet. Toen ik focuste op mijn borst en op de tumor kreeg ik
opnieuw de beelden die ik de afgelopen periode vaker heb gezien tijdens meditaties, energetische
sessies en systemische sessies in bijscholingen of workshops. Altijd hebben de beelden te maken met
seksueel misbruik en de ongewenstheid van kinderen. Vandaag hoorde ik steeds de woorden:
onschuldige baby. Steeds opnieuw mag ik zaken in het licht zetten. Ik raak er al bijna aan gewend,
maar ik voel ook: het hoort niet bij mij. Dit is iets wat ik mag loslaten.
Na zo'n lange meditatie, als ik als het ware in het oog van de orkaan ben geweest, voel ik alleen maar
rust en vrede. Dat is een heel fijn gevoel voor de rest van de dag. Want dan heb ik het gevoel dat ik
7