E-Book Leonie Linssen – Mijn genezing van borstkanker (PDF ...

8 januari 2011 10:59
Innerlijke strijd
Al dagen ben ik geveld door de griep. Sinds gisteren ben ik koortsvrij en heb ik iets meer energie. Dat
wil zeggen dat ik af en toe een paar uurtjes zit, naar buiten kijk of wat lees op Twitter of in een boek. Ik
zou blij moeten zijn maar dat ben ik niet. Vannacht had ik het gevoel dat er in mijn lijf zich een ware
strijd afspeelde. Ik droomde over demonen die het gevecht aangingen met het goede in mij. Ze
probeerden me te vertellen dat niets aan me deugde, dat er niets was om van te houden, dat ik niks
voorstelde. Badend in het zweet werd ik wakker. Ik voelde me net een uitgeknepen citroen. Toen ik in
de spiegel keek zag ik niets terug van de stralende, energieke vrouw die ik normaliter ben. Een
opgeblazen wit gezicht, doffe ogen en haar dat nodig geverfd moet worden. Ik trok een grimas.
Verpakking, dacht ik, mijn lijf is slechts een defecte verpakking, een deel van wie ik werkelijk ben. Het
lullige is dat het zieke lijf voor het grootste gedeelte bepaalt wat ik wel of niet doe en hoe ik me voel.
En dat is lamlendig en onrustig.
Gisteren nog voelde ik me herboren. Nadat ik voor mijn gevoel dagen niets had gekund was ik ineens
zo blij dat ik weer kon zitten, kon genieten van muziek of van een meditatiefilmpje. Een gevoel van
serene rust. Al je niets verwacht is alles wat wel kan een feestje. Volledige overgave. Het vrouwelijke
in mij. Vandaag ben ik dat gevoel weer helemaal kwijt nu mijn mannelijke drang tot actie de kop
opsteekt. Het mannelijke in mij wil vooruit, wil iets doen, voelt zich verantwoordelijk voor al die mails
die liggen te wachten. Het wil die zakelijke klant terugbellen die een coachtraject wil voor een van zijn
medewerkers en het wil navraag doen over de uitgebrachte offertes voor trainingen. Het mannelijke in
mij vindt het welletjes: zes dagen niets doen is meer dan genoeg, het moet maar eens over zijn met
die griep.
Het mannelijke in mij wil die nieuwsbrief eindelijk eens de deur uit doen en alle klanten een geweldig
en liefdevol 2011 wensen. Jaja, zegt het vrouwelijke in mij, ik doe mee en ik wil dat iedereen
persoonlijk doen zodat ik mij optimaal verbonden voel. Oh ja, zegt mijn gezonde verstand, en waar
haal jij die energie vandaan? Moet jij niet gewoon eerst voor jezelf zorgen? Zorgen dat je beter wordt?
Er wordt op dit moment dus heel wat afgestreden in mij. Daar word ik heel moe van. Gisteren zag ik
op internet een geweldig filmpje over onze relatie met het ego. Ik weet het, er is maar een manier om
anders met het ego om te gaan en dat is door er met liefde en compassie naar te kijken. Ik ga het
filmpje nog maar eens bekijken zodat ik me ook vandaag kan overgeven aan deze dag. Zodat de
innerlijke strijd ophoudt en ik kan genieten van het niets doen. Gewoon, omdat ik het waard ben en
het mezelf gun.
Omdat echte liefde altijd bij jezelf begint.
Dinsdag 8 maart 2011 15:37
Help, een knobbel – onzekere tijden…
Toen ik vannacht om vier uur in paniek wakker werd wist ik het zeker: vandaag naar de huisarts.
Gisteren voelde ik in mijn linker borst een soort van verdichting die ik rechts niet voelde. Help, een
knobbel! Maar wat me het meeste zorgen baarde was de lichte intrekking in de huid die ik zag in de
spiegel: mijn alarmbellen gingen meteen op rood. Want in mijn achttienjarige carrière als
röntgenlaborante heb ik wel duizend borsten met knobbels in mijn handen gehad en weet ik wat dat
kan betekenen. Want intrekkingen in de huid gaan voor mij gepaard met stervormige tumoren op
röntgenfoto’s, kanker dus.
3