E-Book Leonie Linssen – Mijn genezing van borstkanker (PDF ...

Vrijdag 11 maart 2011 20:44
De uitslag, dus toch… Borstkanker
"Zullen we straks samen even huilen?" vraagt mijn lief als we bij de fietsen staan. "Ik weet het niet, ik
hoef geloof ik niet zo te huilen. Maar als jij wilt huilen mag dat hoor," zeg ik. We lachen allebei. Wat
een bizarre situatie. Misschien komt de grote klap nog wel, ik weet het niet. Toen de
mammacareverpleegkundige van het Jeroen Bosch ziekenhuis ons op professionele wijze de uitslag
en de vervolgstappen vertelde, zat ik daar gewoon heel nuchter naar te luisteren. Er ging niet eens
iets door me heen, het was gewoon zo. Ik was ook niet echt verbaasd. Eigenlijk had ik het al gevoeld
toen ik maandagavond voor de spiegel stond en dacht: ik moet morgen acuut naar de huisarts, dit is
niet goed. Pas toen ik buiten op de gang stond en het ontzette gezicht van mijn collega-vriendin zag,
drong het een beetje tot me door: ik moet mijn wereldbeeld van de komende tijd gaan aanpassen. Er
staan me andere dingen te wachten dan ik gepland heb. Praktische zorgen: hoe moet dat met mijn
bedrijf? Ik heb nooit een arbeidsongeschiktheidsverzekering genomen, te duur voor mij als zzp-er. Stel
dat ik straks een tijdje niet kan werken, hoe moet dat dan? Dat soort stomme dingen. Aha, zeggen nu
de coaches, counselors, therapeuten en analisten. Je bent het aan het verdringen. De klap komt nog
wel. Je moet je bezig houden met je genezingsproces en je moet ruimte maken voor je emoties. Laat
het er zijn! Voel je boosheid, voel je verdriet! Tja, zo heel af en toe zijn er van die momenten dat er
tranen zijn. Als ik merk dat mijn beste vriendin over de rooie is van het nieuws en als ik mijn vader aan
de telefoon heb om het slechte nieuws te vertellen. Maar eigenlijk voel ik hele andere dingen. Ik wil
gewoon iets doen!
Vanochtend heb ik drie kwartier gemediteerd. De laatste tijd krijg ik steeds vaker boodschappen door
tijdens mijn meditaties. Ook vanochtend. Ze verschenen in het Engels: this is a wake-up call, en: no
time to lose, en: you are supported. En in het Nederlands: je hebt je borsten niet nodig om je
boodschap voor vrouwen in de wereld te zetten, en ook: je mag er van genieten (van mijn
borsten). Wat later tijdens de meditatie visualiseerde ik dat ik als het ware in mijn borst zat, in de
verdikking die nu een tumor blijkt te zijn. Ik zag allemaal witte draden, als een kluwen wol die om me
heen gedraaid zaten en voelde alleen maar: pfff benauwd, ik wil ruimte, ik heb ruimte nodig. Toen ik
ze met mijn handen uit elkaar haalde, zag ik boven alle draden een grijs vlies. Beelden van mijn
moeder. Verstikking. Jawel, er is dus nog meer werk aan de winkel in mijn persoonlijk
ontwikkelingsproces. Een proces waar ik al een tijdje mee bezig ben. Een proces dat te maken heeft
met de vrouwenlijn in mijn familie.
Dat is op een heel ander vlak dan wat me de komende tijd zeker te doen staat: een operatie en
bestralingen en wie weet ook nog chemotherapie. Het behandelplan is nog onzeker, omdat naast de
tumor die anderhalf tot twee centimeter groot is, ook nog een kleine satelliettumor is gevonden. Ze
willen nu eerst uitzoeken of die twee verbonden zijn met elkaar, in welk kwadrant dat ie zit, of die
andere ook kwaadaardig is. Dus is het even afwachten op de uitslag van MRI die binnenkort gemaakt
gaat worden en hoe de chirurg gaat opereren: borstsparend of een amputatie.
Dan is het wel weer fijn dat je oud-collega's op de afdeling hebt werken die er voor zorgen dat je zo
snel mogelijk geholpen wordt. Want als er een ding is wat ik geleerd heb van mijn tijd op de
radiotherapie is dat de factor tijd erg belangrijk is. Die tumor moet er zo snel mogelijk uit en de
bestraling moet zo snel mogelijk plaatsvinden. En het is belangrijk dat de chirurg de tumor volledig
weghaalt en de snijvlakken dan vrij zijn van tumorcellen. Dat betekent een stukje overgave aan de
deskundigheid van de chirurg en aangezien de tumor niet rond is, maar wat meer sprieterige vormen
heeft, met misschien wel een andere tumor die ermee verbonden is, lijkt me dat nog best een
uitdaging. Zucht. Voor mijn gevoel niet zo'n gunstig teken. Nee, ik heb geen gedachten van 'waarom
overkomt mij dit nu' of 'het is niet eerlijk'. Als er een ding is wat ik geleerd heb van twaalf jaar werken
met kankerpatiënten is dat het zo belangrijk is hoe je er zelf in staat. Het is belangrijk dat je positief
blijft, dat je geniet van het leven, want zekerheid over hoe lang het leven duurt heb je nooit. Die
levensgenieter in mij die zit er nu ook. Teveel gevallen gezien van mensen die wachtten met leven tot
hun pensioen, toen kanker kregen, bestraald werden en vervolgens al snel eindigden in de krant in
5