Bekijk alvast de inleiding en een hoofdstuk van deze geheel ...

nederzettingen op een eilandengroep in het oostelijke deel
van de Egeïsche Zee, het huidige Griekenland. Het waren
grotendeels rotseilanden waar de eerdergenoemde gunstige
voorwaarden voor stedenvorming ontbraken. Door het
maximale te halen uit de natuurlijke omgeving slaagden
de bewoners erin de plaatsen tot bloei te laten komen. Zo
voegden zij aan de landbouw bijvoorbeeld naast graanbouw,
ook wijn- en olijfbouw toe. Vistechnieken werden verbeterd.
Enkele kleinere eilanden kwamen tot ontwikkeling door de
vondst, ontginning, ontwikkeling van en handel in grondstoffen
als lood, zilver en marmer. En dan was er nog de
hele bijzondere ligging. Kreta is daar het beste voorbeeld
van.
De noordkust van het eiland heeft vele baaien die het
eiland toegankelijk maken. De zuidkust rijst steil uit het
water omhoog en vormt een goed oriëntatiepunt. Maar ook
de ligging is voor de scheepvaart ideaal. Het eiland was een
kruispunt voor schepen uit de Nijldelta en voor schepen die
via Cyprus met producten uit Mesopotamië kwamen. Kreta
werd in de ‘Gouden Tijd’ van de Minoïsche beschaving
(vernoemd naar de legendarische koning Minos), 2000 tot
1450 v. Chr., het brandpunt van de hoogste culturen uit de
oude wereld.
Tijd van jagers en boeren
De eilandbewoners bouwden tevens een geduchte militaire
vloot die hun positie beschermde en waarmee zij het oostelijke
deel van de Egeïsche Zee beheersten.
Kreta zelf kende laagvlakten met grote graanoogsten;
berghellingen met olijf-, kastanje- en notenbomen en
Intrede Alexander de Grote in Babylon door Jacques Martin.
21