Nummer 5 - de Vereniging Nederland-Finland

toegestaan om malle dingen te doen, wat heel bevrijdend is.
Ik ben een vreselijke zwartkijker en een pessimist geweest, en zo nu en dan
probeert het nijlpaard nog wel eens zijn kop op te steken, maar ik heb het overwonnen.
Er loopt hier nu een zeer gelukkig mens rond, die dankbaar geniet van
het opgroeien van zijn eigen dochter.”
In Nederland weet men van de oorlogstrauma´s, en de getroffenen krijgen
hulp in gespecialiseerde centra, zoals ook de broer van Griep. In het begin van
de 1980-jaren merkte men op, dat ook vele kinderen van oorlogsgetroffenen
problemen hebben. Griep gelooft dat de oorlogstrauma´s ook in veel Finse
gezinnen te voelen moet zijn. “Degenen die hulp nodig hebben worden ook hier
vast en zeker goed behandeld, maar niet als een eigen groep. Mijn broer is nu
ook aan de betere hand, en functioneert op zijn werk weer normaal.”
De oplage van het boek van Hellsten in Nederland is 2000 exemplaren, en de
naam is ‘Een nijlpaard in huis’. De uitgever is Van Holkema & Warendorf, die onder
andere werk heeft uitgegeven van de bekende psychoanalyticus Alice Miller.
”Voor mijn ouders was het eerst wel even slikken met de vertaling en het voorwoord,
maar nu zeggen zij gelukkig te zijn dat dit is opgehelderd voor de dood
ons scheidt. Nu zijn zij trots op hun zoon,” glimlacht Griep.
Leena Nygå rd
(Uit Keskipohjanmaa 12 april 2002; Nederlandse vertaling Ben Griep)
V A K A N T I E I N L A P L A N D
Niet omdat de laatste tijd zoveel over Lapland geschreven is, ik denk aan artikelen
van en over Bart Braafhart (Salla), de Nederlandse Atie (Sevettijärvi),
Petronella (Lemmenjoki) of de reiservaringen van Arnold Pieterse in het Petronella
land, nee, zuiver om u kond te doen van een heel bijzondere vakantie in Lapland.
Zo een tien jaar hadden mijn vrouw en ik al een uitnodiging van mijn schoonzusje
om de Finse goudvelden aan de Sotajoki en hun mökki aan het Räkkäjärvi,
gelegen in het meest noordelijke deel van Lapland, te bezoeken. Wij besloten dit
jaar om onze nieuwsgierigheid niet langer op de proef te stellen.
Nadat wij met het vliegtuig in Ivalo waren aangekomen, werden we afgehaald
door mijn schoonzusje, haar man en hond Ida, een drugs-speurhond (Labrador
Noutaja) met pensioen. We hebben eerst een zwager bezocht die jaarlijks vijf
maanden naar goud zoekt. Zijn caravan staat in een klein kamp aan de Sotajoki.
Om daar te komen moesten we net als Petronella en Arnold Pieterse voor ons zijn
gegaan, 40 km ten zuiden van Ivalo, de hoofdweg af richting Kuttura. Al gauw
zie je, als je die verharde weg opdraait, overal housevans of caravans staan van
dus goudzoekers.
Na zo een 25 km is er dan een kruispunt
met een kiosk, dat is een soort aanlegplaats
voor de goudzoekenden, daar
drink je koffie of bier op een terrasje,
daar wordt je post naar toe gestuurd
en kun je de meest belangrijke eerste
levensbehoeften verkrijgen. Daar
sloegen we rechts af op weg naar het
kamp aan de Sotajoki. De weg was niet
- 31 -