Nummer 5 - de Vereniging Nederland-Finland

ELEGIA
Haihtuvi nuoruus
niinkuin vierivä virta.
Langat jo harmaat
lyö elon kultainen pirta.
Turhaan, oi turhaan
tartun ma hetkehen kiini;
riemua ei suo
rattoisa seura, ei viini.
Häipyvät taakse
tahtoni ylpeät päivät.
Henkeni hurmat
ammoin jo jälkehen jäivät.
Notkosta nousin.
Taasko on painua tieni?
Toivoni ainoo:
tuskaton tuokio pieni.
Tiedän ma: rauha
mulle on mullassa suotu.
Etsijan tielle
ei lepo lempeä luotu,
pohjoinen puhuu,
myrskyhyn aurinko vaipuu,
jää punajuova:
kauneuden voimaton kaipuu.
Upposi mereen
unteni kukkivat kunnaat.
Mies olen koyhä:
kalliit on laulujen lunnaat.
Kaikkeni annoin,
hetken ma heilua jaksoin,
haavehen kullat
mieleni murheella maksoin.
Uupunut olen,
ah, sydänjuurihin saakka!
Liikako lienee
pantukin paatinen taakka?
Tai olen niitä,
joilla on tahto, ei voima?
Voittoni tyhjä,
työn tulos tuntoni soima.
Siis oli suotta
kestetyt, vaikeat vaivat,
katkotut kahleet,
poltetut, rakkahat laivat?
Nytkö ma kaaduin,
kun oli kaikkeni tarpeen?
Jähmetyn jääksi,
kun meni haavani arpeen?
Toivoton taisto
taivaan valtoja vastaan!
Kaikuvi kannel;
lohduta laulu ei lastaan.
Hallatar haastaa,
soi sävel sortuvin siivin.
Rotkoni rauhaan
kuin peto kuoleva hiivin.
Eino Leino (1878 – 1926)
ELEGIE
De jeugdtijd vervliegt
snel als een stroom voort kan jagen.
Het riet van het leven
slaat grijzige inslag in dagen.
Vergeefs, o vergeefs is
te pogen deze stond te behouden.
Het plezier van gezelschap
noch van wijn is de oude.
Reeds achter mij bleven
de wilskrachtige tijden van eer.
De vervoering van geest
hoort al zo lang tot weleer.
Op steeg ik uit diepte,
moet de weg wéér lager leiden?
Mijn enige wens nog:
één ogenblik zonder pijnen.
Vrede bereik ik,
weet ik, pas onder de zoden.
Geen recht op de rust is
’n zoeker gegund door de goden.
De wind komt uit het noorden.
Van de zinkende zon na de storm blijft
een streepje rood:
het krachteloos smachten naar schoonheid.
Gezonken in zee
is het bloeiende land van mijn beelden.
Arm ben ik nu,
duur betaald is der liederen weelde.
Hoog was de inzet,
kort was de tijd van het hollen.
Zwaar mijn gemoed:
geheven voor dromen de tollen.
Uitgeput ben ik,
moe ben ik tot het merg.
Te zwaar is wellicht
te torsen de stenige berg.
Of hoor ik tot hen
die willen, maar méér niet bereiken?
Ledig de winst,
van werken gewetensverwijten.
Vergeefs dus gebroken
heb ik de dierbare banden;
het leed was vergeefs en
onnodig de brug te verbranden?
Wordt ik geveld nu,
nu nodig was alles te geven?
Verstijf ik tot ijs?
Wat voor zin had het wonden te helen?
Verloren bij voorbaat
is de strijd tegen hemelse machten.
Het lied van de kannel
kan de smart van haar kind niet verzachten.
Godin Vorst heeft het woord nu,
een gebrokene toon geeft mijn lier.
Ik sluip naar de rust
van mijn grot als een stervend wild dier.
Eino Leino (1878 – 1926)
(Nederlandse vertaling: S.A. de Voogt-Nieminen)
- 41 -