een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

feest in de jachtclub
TOEN IK, na de middagpauze, het kantoor binnenliep
vertelde de secretaresse van de baas mij dat er voor mij gebeld
was door meneer Harbraken. Zij sprak de naam Harbraken
met enig ontzag uit. In de Nieuwguinese ambtenarenwereld
vervulde hij - zeker voor haar - een topfunctie.
De telefoontjes die voor mij doorkwamen waren in haar
ogen meestal niet zo belangrijk. Sterker nog, het waren
meestal maar rare orangs die voor meneer Schoondermark
opbelden, maar het telefoontje van vanmorgen was er één
van een echte toewan baar, meester Harbraken, van de gouvernementssecretarie.
Wat later had ik hem via wat lagere goden aan de lijn. Zijn
stem klonk, zoals gewoonlijk, uitgelaten en joviaal.
'Schoondermark, wat fijn datje zo vlug terugbelt! Luister
eens, je weet natuurlijk dat zaterdag over twee weken het
grote feest begint ter gelegenheid van het afscheid van Jan
Rooswinkel. Daar zul je wel het een en ander over gehoord
hebben.'
Maar ik was - na een lang tournee - net weer twee dagen in
de hoofdstad, en had dus nog niets goed gehoord.
'Nou, meneer Harbraken,' onderbrak ik hem, 'ik ben net terug
van de Waroppen en weet nog van niets...'
'Oh nou, je weet natuurlijk wél dat Jan Rooswinkel en zijn
vrouw in al diejaren dat ze op Nieuw-Guinea hebben gezeten,
ontzettend veel voor onze club hebben gedaan. Echt,
54