een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

EEN MORS HUIS
Zoals iedere gek zijn gebrek heeft, heb ik de klaagmuur, de
pertemuan dipura, die zo onlosmakelijk vastzit aan de figuur
van president Soekarno. Maar ach, de tijd, immers, heelt alle
wonden, en het is eigenlijk maar goed ook dat die klaagmuur
steeds minder op mijn netvlies verschijnt.
Want ook ik moest verder in het land van Hans-de-
Torenkraai, ook ik moest verder zorgen voor dat al lang
niet meer zo jonge gezin, moest me waarmaken in die al
lang niet meer zo interessante werkkring.
Er gingen bijna tien jaren overheen voordat boeng Karno
opnieuw toesloeg. Wij waren net aan de jaren tachtig begonnen
- de jaren waarin Indonesië op uitbundige wijze
zou herdenken dat veertig jaar geleden de revolutie werd
voltooid en wij Hollanders vertrokken waren naar het land
van onze eigen vaders.
Ik had een uitnodiging ontvangen om het vijf-entwintigjarig
bestaan te vieren van een groep mensen, die de
Nederlandse omroep aan beschaafd amusement had geholpen.
Dat wilde ik best, want zo langzamerhand was ook voor
mij de tijd aangebroken dat ik mij in dat kamp thuis ging
voelen, dat kamp van mensen die 25 jaar lang radioprogramma's
had bedacht, en ze, door •weinig twijfel besprongen,
ook nog had uitgezonden.
Maar er zou, naast veel zelfgenoegzame mensen van boven
de veertig, genoeg drank zijn, en er zijn nog steeds dagen
dat ik ze allebei lust, rauw... Het speelde zich allemaal afin
een grote glazen erker van een Gooise omroepvilla. De
ruimte leek voornamelijk gevuld met veel grijzende slapen
en grote dienbladen met gedestilleerd...
112