een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

DE WITTE VLAG
jouw geval de Marine-rest, een béétje meedoen kan niet...
Je zou je man schaden in zijn carrière. Ik neem aan datje dat
niet wilt! Dat is het toch allemaal niet waard?'
Ongemerkt waren we overgegaan in 'jij en jou'. Ze had het
gemerkt en zei plotseling: 'Ik heet Lies. Lies van Meerten.'
Gelukkig. Géén Grietje Kelder uit Den Helder.
'Frank Schoondermark, aangenaam. Landbouwambtenaar
der zoveelste klasse, salarisschaal elf in vaste dienst bij het
GNNG - het Gouvernement van Nederlands Nieuw-Guinea
- levend een heleboel op zichzelf en helemaal achteraf...'
Tegenover Neng, dacht ik er meteen achteraan, tussen ons
de baai, die grandioze baai met kransen wit verwaaiend
brandingschuim, en het water is nooit te diep!
Maar dat laatste had ik kennelijk hardop gezegd, want ze
vroeg wat aarzelend: 'Hoezo is het water nooit te diep?'
'Wil je het echt weten, Lies van Meerten? Hier in die Dakota
- die Douglas c 47 - op weg naar onze standplaats Hollandia?
Op weg naar je man, je huisje, je boompje, je beestje?
Wil je echt weten waarom ik zei dat het water nooit te diep
was?'
Ze knikte.
'Neem nog een sigaret,' zei ik, 'want het is een langfcverhaal.
Maar we zullen het kort houden.
Kijk, als ik zeg datje in de tropen niet "een beetje" op jezelf
kunt wonen, dan zeg ik dat niet zo maar! Ik weet er alles
van.
Ik woon op een bezopen punt in - néé, buiten - de stad, in
een bezopen huis, en meestal in een bezopen stemming. En
dat laatste volgens mijn keurige collega's nog letterlijk ook.
En waarom allemaal? Je had op school van die goeie cijfers,
werk jij nu HIER? Je kent de grap wel. Maar goed, het ver-
33