een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

EEN MORS HUIS
deren sterven aan malaria en ondervoeding. Het ging allemaal
om een betere infra-structuur. Zo simpel lag dat zeiden
de deskundigen in de hoofdstad, en ik was er voor om
de boodschap door te geven.
Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ze hier bleven wonen?
Die trage nauwelijks stromende rivier, die eindeloos
lange strook vloedbossen, dat rotroeien om aan wat zoet
water te komen. God nog an toe, waar bleef de kepala nu
met zijn klapper?
Ik kuchte wat nadrukkelijk en opnieuw volgde omstandig
commentaar. Even de oude truc proberen, dacht ik, ik liet
een harde boer en riep er meteen achteraan: 'Hé, takkelijers,
hoe is het hiero in Parai, dit luizenest op de evenaar?' Er
ging een daverend gelach op.
Goed gebruld leeuw, nu weten ze tenminste dat deze blanke
man een beetje geschift is. Dat mag ook wel een keertje.
Want geloof maar dat die voorgangers van mij behoorlijk
met hun lot begaan waren geweest.
Maar wat kon je als westerling, in gemoede, over hun leven
zeggen? Ze kenden alleen maar de rivier, de moerassen, de
sago, de varkens en de perkara's - de twisten. En de liefde
natuurlijk, maar zelfs dat leverde weinig anders op dan wat
schurftige kindertjes met opgezette buikjes en etterende
oogjes. Toch moesten ze doorleven, vonden wij in de
hoofdstad, er kon immers een Einstein tussen zitten. Maar
voorlopig moesten deze kinderen, zo klein als ze waren,
zelfde slijkspringertjes - half vis half reptiel - bij laag water
met bamboespiesjes vangen, roosteren boven een primitief
vuurtje en opeten. Dat was, zo had de plaatselijk arts mij
gisteravond verzekerd, de énige manier voor een kind in
Parai om voldoende eiwitten binnen te krijgen om te over-
12