een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

EEN MORS HUIS
Wat drijft deze mensen toch? Waarom gedragen ze zich zo
lullig? Ze zijn hier toch ook eens - redelijk onbevangen -
aangekomen met een paar, desnoods hele kleine, ideaaltjes?
Waarom worden ze zó, en vooral, waarom worden ze snel
zo? Ik gleed van de barkruk af en liep op Jaap Moreelse af.
'Jaap, waarom doen al die mensen toch zo besodemieterd?
De meesten komen hier toch met gewone Hollandse
ideeën. Na een paar maanden ken je ze niet meer terug. Die
dikke kroppen alom, die koloniale maniertjes, altijd over
"grafnegers" spreken als ze Papoea's bedoelen. Waarom
doen ze hier zo anders dan vroeger in Wijk bij Duurstede?
Wat is dat toch, Jaap?'
'Heel simpel,' zei Jaap, en draaide zich naar mij toe, 'ik kan
je dat precies vertellen, da's niet zo moeilijk.'
Goed zo, dacht ik, Jaap zou met zijn juristenaplomb de zaak
eens even fijn uit de doeken doen.
'Het is die verdomde ambtelijke molen die hier iedereen kapot
maalt. Alles gaat hier toch nog altijd op zijn Nederlands-
Indischl De wetgeving, de manier van werken, en vooral de
manier van met elkaar omgaan. De mensen, die uit Nederland
zijn uitgezonden, die veelgeroemde UITGEZONDEN
KRACHTEN - meestal nauwelijks krachten te noemen -, verdienen
wel een veelvoud van wat ze in Nederland in het
handje zouden krijgen. Dan ga je toch al gauw geloven dat
je écht geweldig bent. Al helemaal, als je tegenover je de Papoea's
vindt, nog levend in het Stenen Tijdperk, en van hun
gezond niet afwetend. Of de grote groep Indo-
Europeanen, die LOKAAL aangetrokken arbeidskrachten, die
een schijntje verdienen, maar die toch stuk voor stuk veel
beter weten dan jij of ik hoeje kajoe poetih moet verbouwen,
of welke vis een beetje duurzaam te conserveren is. Maar ze
60