een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

OVER VIJFENTWINTIG JAAR
Aan het hoofd van die opstandige natie stond ingenieur
Soekarno, die - als we de opruiende taal, die via de radio tot
ons kwam, ernstig moesten nemen - onze dood eiste, of op
zijn minst ons onmiddellijk vertrek naar Nederland. Hij
kon geen ander zijn dan die Soekarno, die destijds de 'inheemsen'
tegen ons had opgehitst.
Maar nu wist ik pas goed wie hij was, want zijn portret hing
overal. Op al die plaatsen waar in het oude Widodaren de
foto van koningin Wilhelmina had gehangen en later in de
Japanse tijd dejapanse keizer Hirohito, hing nu zijn portret.
Ook in de post van de wachtcommandant van het nieuwe
interneringskamp. In het haveloze en arme Widodaren van
1946 kon ik nog steeds niet begrijpen, waarom de jongens
van dokter Poegoeh geroepen hadden dat we weg moesten
gaan, maar het werd steeds duidelijker dat die man, Soekarno,
mijn levensloop zou gaan bepalen.
Natuurlijk wist ik dat toen nog niet. In 1946 viel hij mijn leven
binnen met die hele reeks van theatrale gebaren en
stemverheffingen, die hem zo eigen 'waren.
Het was zijn stem waar ik, op bevel van hogerhand, naar
moest luisteren, in de post van de wachtcommandant van
het nieuwe interneringskamp. Het was avond en we verzamelden
ons daar om wacht te lopen. Wij, dat waren de jongens
tussen de 14 en I7jaar, die in groepen van twee 's nachts
langs het prikkeldraad moesten lopen om diefstallen te
voorkomen. Het was een van de vele corveeën, die de nieuwe
Indonesische machthebbers ons hadden opgedragen.
Voor mij was het niets nieuws. In het Japanse kamp had ik
tientallen uren wachtgelopen. Twee uur op en twee uur af,
ook daar langs het prikkeldraad lopen en dan rapport uitbrengen.
97