een mors huis - Stichting Papua Erfgoed

EEN MORS HUIS
smetteloos wit pak aan Ik zag hoe geïrriteerd hij had gekeken
toen wij zonder kloppen waren binnengekomen, maar
de oppasser die voor het gebouw stond had ons zwijgend
doorgelaten.
'Michael,' begon ik wat plechtig, 'dit hier is Josias Jouwe.
Hij heeft mij gisteravond -je herinnert je toch nog wel dat
wij een weddenschap hadden lopen - uit het water gehaald.
Ik ben zo verdomd sociaal om hém die honderd dollar te
schenken. Deze visser van mensen, deze zwarte medemens!
Zou je zo vriendelijk willen zijn en hem die honderd dollar
overhandigen? Hij heeft het zo verdomd hard nodig. Hij
verdient maar 156 dollar en 30 cents per jaar, hebben jouw
statistici becijferd.
Honderd dollar is een immens bedrag voor onze vriend
Vrijdag, Michael. Betaal hem nu, niet namens de United
Nations, maar gewoon uitje eigen zak, zak...'
Hij begon wat smalend te lachen. 'Ach,' zei hij op wat hautaine
toon, 'wat waren we dronken en malicieus hè, gisteravond.
God ja, we hebben nog gewed ook, maar voordat
iedereen het wist was je al overboord. The flying young
Dutchman on a daring trapeze. Maar weetje, weddenschappen
met een dronken kop gesloten gelden bij ons niet zo. Hoe
het ook zij, ik weiger om maar iets te betalen.'
'Je betaalt godverdomme...,' riep ik luid, 'en anders...'
'Jezus,' viel Michael me in de rede, 'dat is toch waanzin. Ik
heb gisteren meteen een sloep achter je aangestuurd en je
met een schijnwerper laten volgen. Er kon toch niets gebeuren.
Dat van die honderd dollar, dat was toch een grapje.
Misschien wel een misplaatste grap, maar we waren bezopen.'
'Michael, dat was géén grap. Om de verdommenis was het
90