Pasen 75 jaar - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 1 Nr. 29 –april 2011
Pasen
Pasen, in het latijn Pascha, van het Hebreeuwse
Pesach ('sloeg over'). de rituele herdenking van
bevrijding van het Joodse volk uit slavernij. Wat
er historisch is aan de in de geschriften vermelde
omstandigheden is van minder belang dan dankbaarheid
voor bevrijding tout court. Bewustzijn
van het goddelijke als uiteindelijke referentie, als
dragende grond, dat is wat het christendom met
het jodendom gemeen heeft.
Dat goddelijke is transcendent ten opzichte van
de aards-fysieke context van het menselijk bestaan,
tevens ons wezenlijke culminatiepunt los daarvan.
De aardbol is maar één leefbare planeet onder miljarden.
Hoe kunnen we beweren dat nergens
anders mensen leven, evenals wij onderweg naar
bevrijding van de tijdelijke beperkingen van hun
bestaansvorm? Laat het goddelijke toch vrij uit de
kerker van het breingebonden denken.
En wie bevrijd wordt ben je zelf, niet god, want
diens 'gevangenname' is voor en en na fictief, een
gotspe, een brutaliteit, nee, kinderlijke fantasie.
Joden en christenen delen een erfenis, de erflater
is niet Abraham of Moses, zelfs Jezus niet, maar
wel de Christus, de Gezalfde Gods, de mens die
iedere mens uiteindelijk kan worden, de in god
volgens eigen aanleg ontwaakte, niet zelf god,
maar met het goddelijke verenigd.
Het zijn altijd maar woorden, maar in dit geval
woorden die bevrijden van pretenties, van onterechte
aanspraken onder het mom van godsdienstigheid,
van uitverkiezing, van een arrogant
holier-than-thou. In dat opzicht staan joden en
christenen niet dichter bij elkaar dan bij mensen
van welke religie ook, expliciet monotheïstisch of
niet, theïstisch of niet, maar wel met openheid
naar relativering en transcendentie.
Deze grondhouding is een toetssteen voor ware
religiositeit. Verkondiging, apostolaat, bekeringsijver,
zelfs vroomheid en vrijgevigheid zijn alleen
maar middelen tot expressie van een innerlijke
houding van medemenselijkheid en een projektie
op hetgeen al het aards-fysieke te boven gaat,
wat geen oog heeft gezien, geen oor ooit heeft
gehoord, zoals Paulus schreef. Dat is geen voorwerp
van bezit, geen basis voor macht.
Wat ik zal zien? Ik weet het niet. Ik kom
de Ongeziene tegen. 'k Weet ook niet:
zal het terugzien zijn? Of zal ik stom
verbaasd staan voor een onbekend verschiet?
Jan Klein, di. 9-6-1987
Het aardse gaat voorbij, en dan: Opstanding.
75 jaar
Kort nadat ik geboren was kwam mijn Opoe, de
moeder van mijn moeder, op kraamvisite. Zij
sprak – als goede fee – het gevleugelde woord:
"dat is geen kind, dat is een k'nijn." Arme moeder:
negen maanden last en dan zoiets. Van die Opoe
heb ik trouwens nog meer (goede) eigenschappen
overgenomen; ik had en heb haar lief.
Vaders en moeders, die kies je niet (althans voorzover
ik weet). Met hen overkomt je een tijdperk,
een nationaliteit, geslacht en religie, een sociaaleconomische
status, oorlog of vrede en genetische
bepaaldheden m.b.t. gezondheid, ziekte en gebreken,
levensduur, intelligentie en karakter. Is dat
voorbestemd, eigen verdienste of schuld?
Hier denk ik dan aan de parabel van de talenten:
je moet het doen met wat je krijgt, je moet er iets
van maken, en dat hebben u en ik ons leven lang
met wisselend succes geprobeerd. Onszelf vergelijken
met anderen, met name in een competitieve
sfeer, lijkt niet de beste benadering. Er zijn altijd
mensen die kunnen wat mij niet lukt.
Ons laten voorstaan op wat we wel kunnen en
presteren levert ook al niet meer op dan weinig
voordeel en veel afgunst. Het is veel gezelliger en
productiever om elkaar te bedanken en af en toe te
prijzen voor al het goede, mooie en nuttige dat in
de ruimte die we elkaar gunnen tot stand kon
komen. Goed gedaan allemaal!
Dat herinnert me aan de zinspreuk op het in
linoleum gesneden en afgedrukte Ex Libris van
mijn vader: Pax voluntas tua, et servire vita tua
(vrede zij uw bedoeling en dienen uw leven). Dat
was inderdaad zijn leidraad, en ik sluit me erbij
aan. Het leven is als een wedloop die maar één
winnaar kent: iedere mens die doet wat ie kan.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 29 –april 2011
Subdomein
in drievoud
Van het een komt het ander. Spelen met html-codes is leuk, en
voor je het weet heb je een model dat op allerlei materiaal van
toepassing is. Om foto's te laten zien heb ik zo'n standaard
ontwikkeld, heel makkelijk te dupliceren en te bekijken. Hier
laat ik u er drie voorbeelden van zien
1
Het eerste is het subdomein "bruno" met foto's
van de uitvaart van Bruno Pannekeet, die in
1948, een jaar vóór mij, in Ugchelen kwam, met
mij de eerste klas deed, en in 1956, een jaar na
mij, als scholasticus naar het noviciaat ging. Daar
kreeg hij dus een toog aan en deed hij zijn eerste
tijdelijke geloften. De filosofie was aanleiding om
coadjuteur te worden. Wat had hij allemaal moeten
doorstaan om zo ver te komen!
Bruno had een heel eigen aard en instelling, daar
hebben de salesianen veel aan gehad. Hij was erg
precies, heel vasthoudend, doordeerlijk, begaan
met mensen, voorkomend en liefdevol. Gelukkig
bood de sfeer van don Bosco voldoende ruimte
voor deze bijzondere persoonlijkheid. Zijn ziekte
heeft hij dapper en, voorzover ik weet, grotendeels
stilzwijgend verdragen. Een sterke man die
woekerde met zijn talenten.
Een subdomein is heel makkelijk te benaderen
met: http://[subdomein].[domein.extensie], in dit
geval dus: http://bruno.otmx.nl. Op dit adres
vindt u foto's van de uitvaartmis in de stemmige
Petrus en Pauluskerk te Soest en op het salesiaanse
deel van de gemeentelijke begraafplaats
(alwaar hij – nederig als hij was – het wierookvat
onklaar maakte: non nobis domine): een kwast met
wijwater was hem genoeg.
2
De aandacht van de laatste tijd voor het leven in
huize 'Don Rua' bracht me ertoe om van het
schrift met verslagen van de zo geheten "kleine
Maria-compagnie", dat ik van Piet Alofs te leen
had, beeldscans te maken en die als subdomein
op het internet te zetten (http://kmc.otmx.nl). Het
gaat om de periode van september 1949 t/m juni
1951, twee schooljaren dus, met verslagen van
drie secretarissen: Herman Bosman, Piet Alofs en
Kees van Luyn, samen 119 met de hand geschreven
bladzijden. Ze geven een tijdsbeeld.
De compagnie was een opvoedingsmiddel, een
oefening in samen overleggen en samen doen.
De sfeer was, zowel door de 19e-eeuwse achtergrond
als door de opleiding zelf, wereldvreemd.
Niettemin werd in die context al duidelijk welke
plaats een jongen in de groep had, wie op de
voorgrond trad, en wie zich stil hield, uit volgzaamheid,
uit kritische zin of wat ook.
Er waren in Ugchelen meerdere compagnieën:
de Aloysius voor de kleinsten, de St. Jozef voor
de aspirant-coadjuteurs, de sacramantscompagnie
voor de middengroep en de grote Mariacompagnie
(de Immaculata) voor de ouderen, en
meteen – in de traditie van de door Niek Savio
en Michaël Rua opgerichte – Don Bosco's 'keizerlijke
garde', de jongens op wie hij kon rekenen.
Dat enigszins elitaire was zelfs in Ugchelen nog
aanwezig, al maakte het in feite weinig tot niets
uit. Zo werden in 1949 Louis Heijl en ik door de
directeur (Wim Gubbels) als eersteklassers in die
compagnie gezet, op ik weet niet welke gronden.
Interessant is wel dat wij beiden een eigenzinnig
soort religieuze gedrevenheid gemeen hebben,
hij in Brazilië als cistercienser monnik buiten het
klooster, ik met mijn vasthouden aan ons gedeeltelijk
gedeelde verleden, ons levensperspectief,
en een weinig orthodoxe benadering van religie.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft
3
In mijn boekenkast kwam ik onlangs een boekje
tegen dat werd uitgegeven in 1929. Het bevat een
lezing en is getiteld: "Guido Gezelle, Priester en
Dichter", geschreven door J.J.M. Sicking R.K. Pr.,
een Brabantse pastoor die in 1984, bijna 90 jaar
oud, overleed. Ten tijde van die lezing was hij
dus 35 jaar oud. Ik heb het in één ruk gelezen,

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 3 Nr. 29 –april 2011
want het is boeiend en ontroerend. Het werd uitgegeven
bij G. Mosmans Zoon te 's-Hertogenbosch,
meet 117 bij 176 mm en telt 64 bladzijden.
Ik heb het zonder aarzelen gescand (jpg) en op
het web gezet als http//gezelle.otmx.nl, het derde
subdomein van dit stukje. Daar kunt u ook een
zip-bestand met de losse beeldbestanden (6 MB)
ophalen, makkelijk voor de Windows Viewer.
Het boekje spreekt voor zichzelf. Over de auteur
is op het intermet veel te vinden. Op bovengenoemde
site heb ik ook het door H. Beex geschreven
In Memoriam gezet uit het blad Brabants
Heem (1984, Jg.38, nr.1), door mij opgemaakt in
TnR 10pt, 2 kol. (Sicking84.pdf). Hierin komt hij
naar voren als een zeer geëngageerde, niettemin
enigszins wereldvreemd gebleven man.
Een van de geciteerde gedichtjes (blz. 31) uit de
bundel Gedichten, Gezangen en Gebeden:
O Tale, zoo 'k u leeren kan
of in uw diepten dringen,
en wist ik er maar een woordje van
'k zal 't al mijn leven zingen
Deze subdomeinen staan maar tijdelijk op de
website. Ik speel met de gedachte om materiaal
van 'Origo' een keer op CD of DVD te branden,
voor wie het bewaren en later nog eens bekijken
wil. Het is intussen een vrij uitgebreid archief
geworden, en hoe lang dit domein op het
internet blijft staan is uiteraard niet voorspelbaar,
al ben ik dan ook pas 75.
Heren (z)onder
leien dakje
In de vorige nieuwsbrief (nr. 28) schreef ik over het
leien dak van het klooster te 's-Heerenberg, en dat de
leien er nu 100 jaar op zouden liggen. Van Johan
Marsman vernam ik dat de dakbedekking in de jaren
zestig in zijn geheel vervangen is. Ik vroeg Wim Jansen
hoe dat gegaan is. Hier volgt zijn antwoord.
In november 1961, vlak na terugkomst als hulp
bij het innen van de graancollecte, vroeg Pater
Gruijters of ik even bij hem wilde komen voor
een volgende klus. Hij had, wegens lekkage,
leidekkersbedrijf Sigtenhorst te Doetinchem
gevraagd om enkele herstelwerkzaamheden
aan het dak te verrichten. Dhr. Sigtenhorst had
Pater Gruijters verteld dat de leibedekking 'op
was' en geadviseerd de gehele aanwezige
leibedekking binnen korte tijd te vernieuwen.
Pater Gruijters vroeg mij of zijn beweringen
klopten! Waarom hij het mij vroeg weet ik niet.
Mogelijk kwam dit, omdat ik, staande op een
laddertje in de goot naast de dakkapellen, de
bovenste goot op de hoogte van de knik nog
wel eens leegmaakte, wanneer die verstopt
was. Misschien was ik toen de enige die dat
durfde. Ik heb hem toen verteld dat ik nooit
iets met leien te maken had gehad en die
kennis ook niet had.
Pater Gruijters stelde voor om een nieuwe
afspraak te maken met de leidekker, die mij
dan zou vertellen en uitleggen wat er aan het
dak mankeerde. Er werd een nieuwe afspraak
gemaakt. Dhr. Sigtenhorst vertelde mij en liet
mij zien, hoe je kon bepalen wat de levensduur
van de aanwezige leibedekking nog zou zijn.
Rondgaande over de verschillende dakvlakken
sloeg hij met zijn vuist op het dak.
Door het kloppen kwamen er schilfers tussen
de leien uit. De leien lieten aan de onderzijde
een afschilfering zien. De wijze van slaan en de
hoeveelheid afschilfering was bepalend voor
de nog aanwezige kwaliteitsbepaling op het
dak, vertelde hij. Ook haalde hij er enkele leien
uit, deze waren aan de onderzijde wit door
kalkontbinding. Met de verwijderde leien
werd een zuur- en waterproef gehouden.
Een zuurproef geeft de hoeveelheid kalk weer
die in een lei aanwezig is. De kalkhoeveelheid
is mede bepalend voor de levensduur van de
lei. De waterproef wordt gedaan door een lei
gedurende enkele uren tot de aangegeven
hoogte in het water te zetten. De waterlijn mag
niet gaan stijgen. Stijgt het water hoger dan die
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 4 Nr. 29 –april 2011
lijn, dan is de nog aanwezige kwaliteit en levensduur
ofwel de staat van ontbinding van de lei
afleesbaar. De combinatie van alle proeven
geeft aan hoe lang het aanwezige leigesteente
nog mee kan gaan. Dit zijn oude praktijkproeven,
die bij twijfel nog steeds worden uitgevoerd.
Door de vraag van pater Gruijters is mijn
interesse in leibedekking ontstaan en die is nog
steeds aanwezig.
Mijn antwoord aan Pater Gruijters was, dat de
leibedekking inderdaad aan vervanging toe
was. De toenmalige leibedekking was nog de
bedekking die tijdens de bouwtijd in 1908-1909
was aangebracht.
Rond december kwam hij weer bij mij met een
vraag: of ik adressen wilde schrijven op enveloppen
met 'bedelbrieven' waarin geld werd
gevraagd om een leisteentje bij te dragen. Hij
had wat namen en ik moest er zelf maar adressen
bij zoeken van wie ik dacht dat ze wel iets
wilden bijdragen. Hij had overzichten van R.K.
notarissen, dokters en bankdirecteuren. Ziekenhuisspecialisten
en advocaten moest ik zelf maar
opzoeken. Door Felix Monde werden een
bedelbrief en bedankkaartjes gedrukt.
De gele bedankkaartjes moesten verzonden
worden als er een gift binnengekomen was.
Dat ben ik blijven doen tot aan mijn vertrek in
1963 uit 's-Heerenberg. Helaas heb ik geen
brief of bedankkaartje meer in mijn archief.
Wat die actie ooit heeft opgebracht is mij niet
bekend. Uit verhalen weet ik wel dat er nadien
ook nog een grote loterij is gehouden.
Als je niet genoeg geld heb, wat doe je dan? Je
maakt een keuze uit wat financieel haalbaar is. In
1965 werd mij gevraagd om nogmaals te kijken
naar de kwaliteit van de leien. Eenzelfde proef
gaf aan dat de leibedekking op was en kort daarna
werd besloten geen leien maar dakshingles
aan te laten brengen, een product waar dertig
jaar garantie op werd gegeven. Toen een goede
keuze, want de vraag hoe lang het klooster in
Salesiaanse handen zou blijven speelde al. De
aanwezige leibedekking werd in zijn geheel
vervangen en de goot, als overgang tussen het
staande gedeelte en het schuine dakvlak, werd
verwijderd. Dat bespaarde niet alleen kosten,
maar ook werk.
Het is bekend dat shingles niet veel langer mee
gaan dan dertig jaar. Toen na die periode vele
lekkages ontstonden, doordat het materiaal
ging krullen en scheuren, heeft men op veel
plaatsen over de singles een noodakbedekking
aangebracht. Thans wordt alles verwijderd en
het gehele dak wordt weer voorzien van een
nieuwe leibedekking. Om financiële redenen
heeft men helaas besloten niet dezelfde soort
leien toe te passen als er in 1965 zijn afgehaald.
Het dak wordt nu voorzien van Spaanse
rechthoekige leien, Samaca STD, van 40 x 22
cm, totaal ca 3500 m2 ofwel ruim 100.000 stuks.
aanvullende gegevens:
Na mijn vertrek uit Leusden in 1967, werkte ik bij
Architectenbureau Molenaar en Sips als opzichter bij
de Niek Savio school te Amersfoort. Daarna bij enkele
andere architecten als Ir. Bijvoet en Prof. Holt. Zo was
ik projectleider van de bouw van het Okura Hotel in
Amsterdam, De Vereniging in Nijmegen, diverse schouwburgen,
het Mendelcollege te Haarlem. Daarna 9 jaar
bij architect Boerman te Steenderen. Hier had ik regelmatig
te maken met leibedekking en mede daardoor
kreeg ik steeds meer interesse in dit materiaal.
In Nederland is hier niet veel over bekend en ook is hier
geen leidekkersschool waar men het vak kan leren.
Daarna werkte ik als Adviseur voor Bouwzaken bij het
Aartsbisdom Utrecht gedurende 27 jaar. Tussen 1982 tot
2007 was ik betrokken bij of verzorgde ik de restauratie
van ca 240 kerken, kapellen, pastorieën, begraafplaatsgebouwen,
processieparken, woningen, kloosters, abdijen
en enkele kastelen die als klooster in gebruik waren.
Leibedekking is een van mijn specialisaties.
Leien hebben mij altijd gefascineerd. Lei is eigenlijk
versteende klei. Het wordt gewonnen diep onder de
grond tot ca 1500 meter of in open mijnbouw-putten.
De blokken die geschikt zijn om leisteen van te maken
worden gezaagd op een gevraagde maat, het gesteente
wordt van elkaar gespleten, behakt en op pallets naar
een werk vervoerd. Bedenk, dat 100 ton gesteente 3 ½
ton eindproduct oplevert. Dan weet je hoe groot een
afvalberg is!
In Nederland verwerken wij gemiddeld ca. 2250 ton
leien per jaar. Jaren lang heb ik ca. 450 ton laten
verwerken, ca. een vijfde deel van de totale import.
Kwaliteitskeuzes maken kun je alleen leren wanneer je
het gesteente ziet in de groeven wanneer het losgemaakt
wordt. Dus een regelmatig groevebezoek is
gewenst. Ik ben net weer terug uit Wales in verband
problemen over kwaliteiten. Zo heb ik diverse groeven
bezocht in Spanje, Frankrijk, Duitsland, Italië, Canada
en Wales. Kennis van gesteente is heel belangrijk. Want
het kan zijn, dat een bepaalde leisoort het in ons klimaat
geen 100 jaar, zoals verwacht, maar slechts acht jaar
volhoudt, zoals bij een kerk in het westen van
Nederland het geval was.
Leien hebben mij altijd gefascineerd
de gehele tekst werd geschreven door
Wim Jansen
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 5 Nr. 29 –april 2011
Apotheose
Munda cor meum, zuiver mijn hart: aandachtig
lezen, ademloos luisteren, naar pater Jan Klein
z'n paas- en lentelied van 24 jaar geleden in de
tweede week van april 1987.
ma. 6-04-1987
In 't bos restanten lucht...
Een lorkenbos in lente
staat armoe uit te venten
als beste voorjaarsvrucht.
Het overig voorjaarsbos
is op de poort aan 't kloppen
met proppen katjesknoppen,
maar lorken doen zo los.
Straks zie je aan menige twijg
een helrood donsje komen
dat van een kind gaat dromen
en groene broertjes krijgt.
Groene broertjes, prachtig. En intussen kijkt hij
verder, wat er nog meer is aan geheime bochten
en onverkende krochten. Naar binnen gaande
vindt hij ruimte voor geest en hart.
di. 7-04-1987
Achter naaldbos in de mist
zoek je wat je ondenkend gist:
paden vol geheime bochten,
hartverruimend wijde krochten;
nieuw en lang beloofd bestaan:
werelden die opengaan.
Gevangenschap is niets voor hem, al heeft hij zich
levenslang gevoegd naar regels en wetten. De zon,
het grote beeld van goddelijk leven, in woede ontstoken,
veegt zijn tempel schoon.
di. 7-04-1987
Bevrijding komt als licht in misten.
Het oosten daagt. Achter de spitsen
van dennen is de bochel van
de zon zich kruipend op aan 't richten
om, bleek van woede, 't rijk te stichten,
zijn Vrijstaat Zomerzonneland.
Veroudering als verval, daar verweert Jan zich
tegen. Hij wil niet verdwalen in een doolhof van
onverwerkte gevoelens en verhoudingen. Genoeg
gehad, alles gegeven en vergeven, schoon.
wo. 8-04-1987
Dit zijn wegen: hoge wegen
uit de doolhof van 't verval.
Niets meer hebben te vergeven,
noch te vragen. Vree met 't Al.
In deze nieuwe openheid krijgt alles weer kleur
en levendigheid, glasnost, einde van de koude
oorlog die angst bracht, geen extase.
wo. 8-04-1987
De paaltjes langs het water.
Ze spiegelen in het water
roerloos, messcherp en fris.
Alles ligt glasnost open.
Kijk: honderd mollehopen.
Twaalf berkjes op een ris.
Het donker onder bomen
gaat vorm en kleur vertonen
van valhout, -naald en -blad.
Nieuw gras valt al te speuren.
Dit licht schept overal kleuren
waar geen ding kleur meer had.
Azuur, roomwit, loodgrijs en
loodgrauw, -blauw, -zwart gaat rijzen
aan de zuidwesterkim.
Laat maar. 't Leukst zijn de spruiten
aan eike- en krentjesstruiken.
Daar zit het licht dik in.
Hij kijkt alleen maar, hij doet niet dramatisch. Het
bos laat hem zien hoe het moet. Kleur en vorm als
muzikaal metrum, het lijkt wel een psalm begeleid
door trommels, fluiten en cymbalen.
vr. 10-04-1987
De knop aan alle takken
schiet schitterend in 't licht.
Er breekt een schat van schatten
open in 't zicht.
Goud tegen blauw de beuken,
saffier: kastanje of krent
en platina de breuken
aan 't wilgenend.
Zijn 't katjes? parels? kralen
aan schietwilg langs de sloot?
't Zal winter 't hart uithalen:
dodelijk schroot.
Associaties en woordgrapjes, daar houdt hij van:
schieten doen de knoppen, schietwilg is de naam,
salix alba, met mesvormige bladeren, die salicine
en looizuur bevatten en daardoor koortswerend.
pijnstillend en zuiverend zijn (aspirine). Genezing,
dat is pasen, herrijzen uit de as van het verleden,
leegte, vrijheid, ruimte voor vervulling.
ma. 13-04-1987
Vacua: ledige
ruimten, om 't brein
van zoveel zorgen
vrij te doen zijn.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 6 Nr. 29 –april 2011
Rubrieken
gebundeld
Het kon, toen ik de smaak van het laten drukken
van boeken te pakken kreeg, bijna niet uitblijven:
na de dichtbundel van Jan Klein is nu ook de
tekst van de negen jaar-rubrieken (in totaal tweeenvijftig
afleveringen) in druk verschenen, weer
als privé-uitgave, zonder ISBN-nummer en dus
niet via de boekhandel verkrijgbaar.
Het boek bevat daarmee het grootste deel van de
in de dichtbundel opgenomen verzen, maar het
leest heel anders. De registers van beide uitgaven
zijn op elkaar afgestemd, zodat het naslaan van
een bepaalde tekst gemakkelijk is. Voorin staan
een fraaie foto van Jan Klein (Leusden, november
1983), een inleiding en inhoudsopgave.
Achterin staan twee registers, evenals in de
dichtbundel op datum van ontstaan en alfabetisch
op beginwoorden, met vindplaats van de
originele aflevering en bladzijde in deze bundel.
Voorin, voor de volledigheid, ook nog een foto
van de auteur plus wat zakelijke gegevens, en
een colofon met het gebruikte lettertype.
De omslagfoto werd door mijzelf in de omgeving
van mijn woonplaats, Annen (Noord-Drenthe),
gemaakt. Werden pater Jan z'n gedichten mede
gekleurd door het Trekerbos (zie de omslag van
de dichtbundel), mijn perspectief minstens ten
dele door de omgeving waarin ik, nolens volens
(deo volente?), al bijna veertig jaar woon.
Dit boekje (148 x 210 mm, 212 bladzijden) zie ik
zelf als jubileum-uitgave bij mijn 75e verjaardag,
tien jaar na m'n 65e waarin ik begon met het overtypen
van de schriften met agenda-transcripties
van Henk Hendriks, een mooie omkadering van
Jan Klein z'n "Dagboek naar de zeventig". En productief
mag mijn 75e levensjaar wel heten.
Voorin staat nog: "in dankbare herinnering aan al
mijn vrienden", ieder van u dus, die – wanneer en
hoe ook – een deel van dezelfde weg gegaan bent
als ik, geleid en misleid (van allebei wat) door
anderen, die het niet altijd beter wisten, maar wel
een taak hadden, die ze vaak zo goed mogelijk
hebben uitgevoerd. Dat stemt dankbaar.
Wie dit boek zou willen aanschaffen kan dat laten
weten, per email aan origo@home.nl of langs een
andere weg. De boekprijs is 14 euro, en de verzending
kost 3,50 euro, in totaal dus 17,50 euro. Voel
u vrij om het wel of niet te bestellen: ik heb deze
rubrieken geschreven ex plenitudine cordis, uit en
voor mezelf, als lichtjes langs ons pad.
Toezending
kosten
toezending per email of post gratis
(op papier per post kost me ± € 1 per
exemplaar)
vrijwillige bijdragen 454400
op girorekening t.n.v. A. Overtoom
aanmelding/opzegging
per email origo@home.nl
per brief redactie-adres
Bijdragen
Van verschilende vrienden werden op postrekening
45 44 00 vrije bijdragen ontvangen voor
de nieuwsbrief en boekprojekten. Ik ben er iedereen,
zoals altijd, van harte dankbaar voor.
Redactie
naam A.J.M. Overtoom
straat Hofakkers 6
plaats 9468 EE Annen
telefoon 0592 - 271 586
email origo@home.nl
website http://origo.otmx.nl
Colofon
De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in
het lettertype Book Antiqua 10 pt, de koppen
(meestal) in Comic Sans MS 14 pt.
Digitale weergave per aflevering in pdfformaat,
op de homepage en per email. Gratis
lezers zijn: Acrobat Reader en Foxit Reader
(kijk voor info en download op:
www.foxitsoftware.com).
Lemma
Riet Overtoom, acryl op doek
Het licht bevat een afdruk van de eeuwigheid:
alle ruimte en beweging is verenigd in de tijd.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft