Santjes Bezoek aan Zwolle - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 1 Nr. 13 – juni 2008
Santjes
vervolg
In nieuwsbrief nr.11 van februari 2008 stonden
twee stukjes ('Santjes: relikwie' en 'Neomisten')
over devotie- en gedachtenisprentjes, m.n. die bij
priesterwijdingen. Op website 'Origo' was er een
eerste verzameling van te zien.
Op bladzijde 6 van nieuwsbrief nr.12 vermeldde
ik de toevoeging van plaatjes uit de collectie van
m'n broer Frans, en de plaatjes van Theo Emke
die ik nog zou scannen. Er waren ook plaatjes bij
van eeuwige geloften van coadjuteurs.
Al in februari van dit jaar stuurde Kees Veltman
me per email copieën van vier prentjes, het oudste
van pater Herman ter Meer (1938). De afbeelding
van don Rua hierrnaast is daarbij van het plaatje
van pater George Thoen uit 1939.
Ik vind het een biezonder fraaie tekening. Als je
goed kijkt zie je in de achtergrond het zijschip van
een kerkgebouw, met zuilen (links) en vensters
(rechts) waar de zon door schijnt. De naam van de
kunstenaar (linksboven) lijkt onleesbaar.
Het totale aantal prentjes bedraagt nu 151, voor-
en achterkant, dus ruim 300 afbeeldingen, teveel
om in één keer te laden. Daarom heb ik nu een
nieuw subdomein (santjes.otmx.nl) aangemaakt,
dat ook via 'Origo' te bereiken is.
Daar vindt u een inleiding met nadere gegevens
over inhoud en gebruik, hoewel deze pagina ook
zonder uitleg heel toegankelijk is. Vanaf 'Origo' komt
u er via de links 'archief' en 'prentjes'. Ieder plaatje
wordt in twee afbeeldingen apart geladen.
Het scannen en op monitor tonen van drukwerk
wordt vaak bemoeilijkt door de aanwezigheid van
drukrasters. Ik heb geprobeerd kleuren en leesbaarheid
te optimaliseren. Op- en aanmerkingen
zijn, zoals altijd, van harte welkom.
Aanvullingen ook, per email of per post. Prentjes
worden na het scannen netjes weer teruggestuurd.
Deze verzameling geeft een indruk van groeiend
salesiaans Nederland van 1938 tot en met 1965, al
is het beeld niet helemaal representatief.
Daarvoor hebben we de beschikking over lijsten
van Theo Bones in Excel. Alle deelverzamelingen
samen vormen wel de geschiedschrijving van dit
verleden, omdat bronnen en middelen voor iets
beters ontoereikend lijken te zijn.
Wat ik wil suggereren is dus, dat de congregatie
deze deelstudies en collecties zal gaan beschouwen
als belangrijk archivalisch materiaal en er tenminste
een copie van bewaart in het salesiaans archief, zodat
het bij later onderzoek gebruikt kan worden.
Don Rua (1837-1910) ars sacra 2763
Bezoek aan Zwolle
Een jaar geleden, op dinsdag 29 mei, bezocht ik
Bertus van den Bos en Kees Heeren die sinds 2000
in Zwolle wonen. In nieuwsbrief nr.7 op blz.2 ('Don
Bosco in Zwolle') liet ik iets zien van hun werk met
postzegels voor de zwerfkinderen in Haïti.
Bertus was ook toen al ziek, maar zijn toestand leek
stabiel. Toch is hij langzaamaan zwakker geworden
en moet het bed houden. Driemaal per dag komt
er verpleegkundige hulp. Ik heb Kees gebeld en en
een afspraak gemaakt voor een bezoekje
Op zondag 22 juni was ik 's-middags bij hen. Ook
Jan van Aken was daar op bezoek. We hebben met
z'n vieren gezellig over van alles gepraat. Ook over
bijna-huisgenoot De Korte, bisschop van Groningen.
Een gebed voor Bertus is een goed idee.
detail postzegelcollage Kees Heeren
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 13 – juni 2008
Historie 'Don Rua' (5)
Grepen uit de geschiedenis van ons juvenaat, 1937-1962
Het was me een keet. Of beter, het waren er twee,
waarin we moesten studeren. Sommigen hadden er
nog les in ook. Maar dan was het geen keet meer.
Eigenlijk waren we best tevreden op die Ugchelse
grond, en met het huis, dat aan alle kanten uitpuilde.
Na zes weken vakantie, ons bezorgd door de
uitsmijters van Hitlers keur-bende, was het voor alles
van belang weer verder te gaan.
We aten in twee ploegen. Eerst kwamen de novicen,
de theologanten en het merendeel van de oversten.
Daarna schoven wij, studenten, ons achter dezelfde
borden, die – netjes afgewassen – met zijn allen het
idee gaven van wat er op het gebied van borden al
niet mogelijk is. Een idee dat nog werd aangevuld,
toen eind januari de eersteklassers erbij kwamen en
er dus meer borden in omloop raakten.
En toen het Don Boscofeest. Hoe het voor elkaar
kwam weet ik niet. Maar we hebben allemaal tegelijk
gegeten. Om plaats te vinden was niet zo moeilijk.
Daartoe was het slechts nodig de slaapzaal van de
kleinen te ontruimen (die sliepen waar naderhand de
sacristie is gekomen en het Mariakapelletje met de
kleine spreekkkamer). Die knapen hoefden dan
alleen maar hun hele hebben en houwen in te
pakken; de novicen braken dan de dubbele bedden
af en tenslotte vormden de grote studenten een
ketting om de inboedel boven in Nazareth (een stal)
te stouwen. Na een paar feesten ging het erg vlot.
Dat was ook het geval met het opslaan van toneel in
diezelfde ruimte, 's middags. Ja, die feesten waren
dagen. 's Morgens bijtijds aantreden vanwege het
transport, en de andere morgen nog meer bijtijds
vanwege het terugtransport.
Over transport gesproken. Bij de heren Jongerius
en van Seumeren had de mening post gevat, dat
ons huis te vol was. Toen zijn de novicen aan
het bomen rooien geslagen en aan het graven en
zand kruien. Toevallig verschenen in diezelfde
tijd trailers met cement en steengaas, deuren en
raamkozijnen, ijzeren binten en hout en, niet te
vergeten, dakpannen. Zodra zo'n lading binnenrolde
werd iedereen gemobiliseerd, tot en met de grote
studenten toe, zelfs onder studietijd. Die trailers
hadden altijd haast. Net of ze bij ons niet mochten
zijn. Door dit samenspel van rappe wagens en
rappe handen kwamen we ruimer te wonen. Maar
toen was het al '44.
De Duitsers lieten ons aardig met rust. In de loop
van '43 waren er een paar gevallen van roodvonk
geweest en een enkel geval van t.b. Een nobele ziel
heeft het idee gekregen de wereld te waarschuwen
tegen nog meer onheil. Twee jaar lang hebben de
woorden "Ansteckende Krankheit" bij de toegangspaden
bezoekers met boze uitsmijtplannen herinnerd
aan de broosheid van het leven.
Tot de dolle septemberdagen zijn we onder ons
gebleven. Maar toen! Uit Vrijland doken Mill Hill
fathers met hunne sisters op. Uit verschillende delen
van het land doken jonge mannen bij ons onder. Uit
Arnhem kwam een hele familie. Omdat het zo
gezellig was kwamen er af en toe wat Duitsers bij,
maar die bleven voor het merendeel buitenshuis.
Ongeveer de helft van de studenten was er niet.
Vandaar dat het allemaal ging.
Na een lange nachtwake, opgeluisterd met mortiervuur,
kwam voor ons bonte gezelschap de bevrijding
op 17 april.
Verder dan hier mag ik van mijn opdrachtgever
niet gaan. Er komt nog wel een vervolg, maar van
een ander dan.
bron: De Kiem, Jg.3, nr.6, pp.5-6, juli 1962
pater w. bleeker s.d.b.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 3 Nr. 13 – juni 2008
"Nos autem Xristi"
9 november 1938
Op twee juni mailde John Smeets me: "De vijfde
herziene druk is inmiddels al afgedrukt (oplage 20
exemplaren). – Het hoofdstuk over pater van den
Bosch is aangevuld met de laatste informatie
(daarover hebben we al gecorrespondeerd); daardoor
is de toonkleur van dit hoofdstuk toch wel veranderd
(ten gunste van Van den Bosch).
Ook heb ik aan het boekwerk enkele interessante
en gave foto’s en afbeeldingen kunnen toevoegen.
Van Wim Gubbels heb ik de opmerking ter harte
genomen dat Lauradorp echt een voorloper was
van het seminarie in Ugchelen. – En verder zijn
bij het bewonersbestand nu ook de namen van de
Dury-studenten 1929-1930 opgenomen.
Ik stuur je deze vijfde druk toe in de loop van deze
week, want je opmerkingen en wijze van meedenken
waardeer ik ten zeerste. De brief van Van Lent aan
W. Schweitzer, directeur van Laura & Vereeniging,
lijkt me ook voor jou interessant. Daarom stuur ik
hem integraal mee. Misschien kun je er iets van
gebruiken voor een volgende uitgave van DRVN?"
Genoemde brief van Johan van Lent, waarvan
hierboven de linker bovenhoek, dateert van 9
november 1938. Op 13 september 1937 had de
directeur van de Laura-mijn in een brief aan de
Algemeen Overste het aanblijven van pater van
den Bosch als directeur van het huis bepleit.
Op de 24e van die maand antwoordde don Ricaldone
hem (in het Frans), dat dit volgens het kerkelijk
recht niet kon omdat de maximale ambtstermijn
(tweemaal drie jaar) verstreken was. Maar hij zou
zien of de provinciaal zijn vervanging nog even zou
kunnen uitstellen. En dat lukte.
Ruim een jaar later schrijft pater van Lent aan de
heer Schweitzer dat hij benoemd is als directeur
van het huis en het oratorium, en dat pater Bernard
Fischer belast is met de zielzorg. Pater van den
Bosch werd in 1938 door de Belgische provinciaal
benoemd tot catechist in Luik. De benoeming van
pater Fischer werd, zoals van Lent schreef, door
hem voorgesteld aan dr. Niedermayer, provinciaal
van Duitsland, onder wie op dat moment dus
alle salesiaanse werken in ons land vielen.
John vroeg me na te gaan waar de zinspreuk in de
aanhef van de brief (nos autem Xristi) nu eigenlijk
vandaan komt. Ik vond het volgende citaat van sint
Augustinus (354-430) 'De trinitate' (Liber VI ): "Nam
et illo loco apostolus videtur quasi praetermittere spiritum
sanctum, et tamen ibi intellegitur ubi ait: Omnia vestra; nos
autem Christi; Christus autem dei; et iterum: Caput mulieris
vir; caput viri Christus; caput autem Christi deus."
Vertaald: "Want ook op die plaats schijnt de apostel
(Paulus) de heilige geest a.h.w. over te slaan, en toch
dienen we hem te begrijpen waar hij zegt: Alles is
het uwe, wij echter zijn van Christus, Christus
weer van god; en ook: de man is het hoofd van de
vrouw; het hoofd van de man is Christus; en het
hoofd van Christus is god."
De vijfde druk van 'Maastrichterlaan 80' ziet er
prachtig uit. Het boekje is met grote zorg samengesteld.
De teksten zijn gebaseerd op zorgvuldig
en vasthoudend onderzoek en geschreven in een
Nederlands waar Jan Klein zeker tevreden mee
zou zijn. Ook de vele, scherp afgedrukte, foto's
zijn een lust voor oog en herinnering.
Begin deze maand is John met mijn broer Frans nog
een keer naar Lauradorp geweest. De kerk is niet meer
in gebruik en, zoals John mij schreef: de gebouwen van
oratorium en huis worden afgebroken. Daarvoor in de
plaats komt nieuwbouw, waarin een gezondheidscentrum
en zorgwoningen worden ondergebracht.
Zoals overal waar mensen wonen en werken was
ook in Lauradorp niet alles koek en ei. Er waren
ongetwijfeld tegenstellingen en spanningen, ook
onder de medebroeders. Bestuurlijke vaardigheid
en grote ijver konden in dezelfde persoon samengaan
met menselijke dubbelhartigheid en gebreken.
Geschiedschrijving is vaak een compromis.
De benadering die John Smeets hier demonstreert
lijkt me een schoolvoorbeeld voor onderzoek en
beschrijving met betrekking tot de historie van
Don Bosco in ons land. Wachten op het grote
onderzoek heeft weinig zin. Het is de hoogste tijd
om bijeen te brengen en te documenteren wat er in
onze herinnering nog van over is.
Samen met de 'Leusder Historiën' van Henk Hendriks,
'Don Bosco op de Veluwe', de geschiedenis van
's-Heerenberg van Johan Marsman, enz. is deze
geschiedenis van Lauradorp een tijdsdocument.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 4 Nr. 13 – juni 2008
Toewijding
Misschien ben ik wel Jan Klein z'n spreekstalmeester
die de circusvoorstelling gaande houdt en begeleidt.
Jan zelf voelde zich mogelijk iets dergelijks wanneer
hij, fietsend door de bossen, al wat hij daar zag staan
en zag gebeuren van commentaar voorzag. Meteen
is duidelijk dat we daarbij overbodig zijn.
vr. 24-06-1988
Draperie: pluimen
de beek aan 't omhuiven:
Witbol aan 't rijpen en
witbol na zaad.
Als piekenieren
ontstaan, wat nu staat:
witte officieren
in wisselgewaad!
Amper ontslopen aan
kaf van geboorten,
staat de aardse hoop als
een wacht aan de poorten
van 't stage water dat
amper nog vloeit
(Rest van de regen die
ritselend sproeit).
Aar rijpt tot waaier,
zo blank dat ze straalt.
Hangt dan steeds fraaier,
maar krimpt: wordt een staart...
Als piekenieren,
stijfgroen eerst, maar dra:
straalofficieren
van wisselend éclat.
Gladde of zachte witbol (holcus mollis) is een gras,
evenals de gestreepte witbol (holcus lanatus), van bijna
een meter hoog, dat groeit in bossen en langs beken.
Ik begeef me niet in een botanische, laat staan een
dramaturgische discussie. Niettemin: zonder dichter
geen gala, zonder mij hier geen herhaling.
za. 25-06-1988
De laffe lauwe regen
heeft 't wel op mij gemunt
als 'k uit wil, kom ik hem tegen,
tot mottigheid verdund.
Zie hem toch trappen, beetje mopperig, genietend
van de ontbering en het oneerbiedig druipen, haast
één met de natuur, door haar vereenzelvigd met elk
willekeurig gewas. De mens lijdt aan een tweespalt
van hoger of lager, nooit gelijk aan iets te zijn, als
boom met de bomen, gras als 't gras.
Het groen houdt koelte vast
bij onverhoedse zon;
bevrijdt me van de last
waar 'k al bij zweten kon.
En 't is als ieder 'vrij!':
ook zonder zon een feest.
Toch is 't de zon die mij
zonloze vrede geeft.
De mens beweegt zich door de schepping, het aardse
paradijs, al voelend, al denkend, al zoekend en vragend
naar de ware aard van onderlinge betrekkingen. Natuur
is welsprekend stil en zwijgzaam luidruchtig, levend of
dood zonder onderscheid, simpelweg feit. Maar de
mens, ocharm, hij kent zijn plaats hier niet.
wo. 29-06-1988
Mensenkind in 't bos:
miertje tussen mos.
Eigenlijk is hij ver van huis, vreemdeling op aarde,
kind van hogere orde, zonder begin en zonder einde.
Of hij zich verbergt of een open plek uitzoekt: steeds
in contact met de eigenste Ander die hij niet hoort en
niet ziet, maar die van binnen neuriet en trilt of raast
als een storm. Jan mompelt tot Hem:
Omgaan met Jou?
Bei zijn wij oud.
Hier is het stil.
Samen és luisteren
naar wat 't hier wil?
Ongetwijfeld antropomorf, gedacht en gevoeld naar
aardse vorm en maat, maar daardoor niet minder
devoot en oprecht. Onduidelijk zijn de contouren
van het schouwtoneel: aards of hemels, hier-nu wel
of niet in aards-fysieke context. In ieder geval open
naar alle kanten, hermetisch boven en beneden.
zo. 26-06-1988
Vijf glinsterende eksters
ontwijken 't fietsgevaart'
en wippen als beheksten
op 't hek van staal en gaas.
Vijf bereklauwenstruiven
(en 't lijkt een bruidjesstoet)
te zwaar al om te wuiven,
stralen mij tegemoet.
Vijf hoeken aan doorwonde
vochtige-mele-spriet.
Die hier dit sparhout schonden
zagen het grasje niet.
Vijf-meter-hoge dennen
in 't gras: een vredesoord
waar 'k enigszins kan wennen
aan 't afscheids-welkomswoord:
Vaarwel, mijn vijfde wereld...
Ik hoor over de dijk:
"Bravo, mijn beste kerel:
kom meedoen in ons Rijk."
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 5 Nr. 13 – juni 2008
Quod scripsi
Onderstaande bespreking is min of meer een vervolg op
de gelijknamige rubriek in Don Bosco Binnen-kort van
2001-2002. Daarin besprak ik al of niet officiële publicaties
van oud-leerlingen en ex-medebroeders. Wie kan schrijven
heeft daarmee een mogelijkheid om zich te uiten.
Eind augustus 2006 kreeg ik een mail van vroegere
medestudent en ex-cleriscus novice Ad Wittenbols
(geboren in Bergen op Zoom op 5 februari 1938),
met daarin een aankondiging van uitgeverij Free
Musketeers van zijn eerste boek, een roman, met
de titel 'Passievuur', plus een korte samenvatting.
Ik schreef terug: "Je bent dus een taalkundige met
literaire bezieling. Een kwart eeuw leraar Frans, met
belangstelling voor de Spaanse en de Nederlandse
taal. En nu heb je – daardoor geïnspireerd – ook nog
een roman geschreven... 'Passievuur' nota bene. En
dat is nog maar het begin, je 'eerste boek'.
Ik feliciteer je van harte met het verschijnen ervan bij
de Free Musketeers. Ik vind het prachtig als mensen
creatief en productief kunnen zijn. Misschien is het
een goed idee om dit bekend te maken in het 'Don
Rua Nieuws' of op het 'forum' van de website van de
Don Rua Bond."
Begin maart 2008 kreeg ik van de uitgever een
promotiemail met de aankondiging van zijn tweede
roman: 'Liefdes met Gierklauwen', gevolgd door
een mail van Ad met een wervende bijlage. Dit
werd me te machtig: ik bestelde beide boeken, want
creativiteit heeft mijn belangstelling.
Beide boeken (zie gegevens in de volgende kolom)
zien er verzorgd uit, liggen goed in de hand en zijn
aangenaam beletterd. Rond Pinksteren hebben Riet
en ik ze allebei gelezen. En daar begint het probleem
van de waardering. Ze zijn ons genre niet zo. Riet
leest veel literatuur en ik vooral informatief.
De verhalen konden op den duur wel boeien, hoewel
de handelwijzen van de acteurs ons hier en daar nogal
curieus toeschenen. Maar over smaken is het moeilijk
praten. Wat mij in deze context vooral interesseert
zijn twee dingen: schrijven en uitgeven. Romanciers
bedenken een plot en werken dat al schrijvend uit.
Ik bewonder de inventiviteit waarmee Ad deze
verhalen heeft bedacht en vorm gegeven, en ik ben
benieuwd wat andere lezers ervan vinden. Zowel de
verhalen zelf als de schrijftrant zijn 'voer voor
(meerdere) psychologen'. Wie iets publiceert laat iets
zien van zichzelf, en daar is moed voor nodig.
Ad Wittenbols
Maar er is nog iets wat mij boeit. Het uitgeven van
een boek volgens de formule van deze uitgeverij:
zonder kosten, zonder strenge beoordeling naar
inhoud of vorm. Free Musketeers geeft iedereen de
kans om eigen materiaal in boekvorm uit te geven.
Zie hun site op http://freemusketeers.nl.
In feite zijn er twee mogelijkheden: zonder kosten
en voor risco van de uitgever (www.geefjeboekuit.nl)
of zelf uitgeven (www.publiceerjeboek.nl) met hen als
producent volgens offerte, ook in kleine oplage. Dit
betekent een aanzienlijke drempelverlaging. Hun
online boekwinkel vermeldt ruim 40 categorieën.
Of Ad zich binnenkort van zijn royaltys een pand aan
de IJssel bij Deventer kan veroorloven weet ik niet.
Wel verwacht ik dat zijn inspiratie met deze twee
boeken nog niet is uitgeput. Ook vraag ik me af voor
wie uit onze kring deze formules een mogelijkheid zijn
om eigen geschriften als boekje uit te geven.
Passievuur – Roman, Free Musketiers, mei 2006
ISBN: 978-90-8539-415-0 € 16,95 Paperback A5
Gelijmd gebrocheerd, 152 pagina's
Liefdes met gierklauwen – Drama, ib., april 2008
ISBN: 978-90-484-0066-9 € 17,95 Paperback A5
Gelijmd gebrocheerd, 202 pagina's
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 6 Nr. 13 – juni 2008
Gerrit Kraan
Via het wereldwijde web (www) zijn we op een niet
eerder vertoonde manier wereldwijd met elkaar
verbonden. Uit Australië meldde Ton Moester in
Adelaide me vorige week dat hij in Engadine (bij
Sydney, 95 minuten vliegen) het 50-jarig priesterfeest
van Gerrit Kraan zou gaan meevieren.
Op mijn email met gelukwens krijg ik de dag na
die viering al een reactie van Gerrit. Hij schrijft
dat het een mooi feest was, in aanwezigheid van
twee broers met echtgenoten en ook een paar
kinderen met hun gezin. Een kleindochter van
een broer zong het Ave Verum van Mozart.
Huisbladen
Op website 'Origo' staan nu twee groepen huisbladen
van 'Don Rua', t.w. De Kiem (26 nummers) en enkele
andere: zes afleveringen van 'Vuur en Vlam', een
programma van het Don Bosco-feest 1960, de vakantiekrant
van augustus 1962 en groepskrant 'Vita' jg.1, nr.4
van Kerstmis 1967 (samen 9 nummers).
Daarvan werden deze maand toegevoegd de laatste
drie nummers van 'Vuur en Vlam' uit mijn collectie.
Dat zijn die van december 1952 (jg.4, nr.1) en van
oktober en december 1961. U vindt ze onder de links
'archief / huisbladen'. Hiermee ben ik (voorlopig?) aan
het eind gekomen van deze reeks publicaties.
Kees de Kuijer schreef me in januari van dit jaar over
De Kiem: "Het ontwerp van 'de hand' op de omslag
is van mijn broer geweest, die was toen aankomend
kunstenaar en had net een zeefdrukinstallatie aangeschaft."
Van wie het gedrukte omslag van Vuur en
Vlam is heb ik nog niet kunnen ontdekken.
Kees schreef ook: "Als ik nu de stukjes lees van mijn
hand, al of niet anoniem, dan moet ik toch wel
glimlachen over de ontwikkeling die ik sindsdien
heb meegemaakt, en dat zal voor de andere auteurs
ook wel gelden denk ik." Die glimlach, daar gaat het
om, vooral als die meer betreft dan de huisbladen.
We zijn geneigd te denken dat we door ontwikkeling
een beter idee krijgen van het leven en de werkelijkheid
in het algemeen. Maar vooral wanneer we daarin ook
religieuze aspekten betrekken kan dat tegenvallen. De
ene integrale werkelijkheid wordt onvergelijkbaar
anders gekend in fysieke en niet-fysieke aanschouwingswijze.
Of dat zo is en wat dat dan voor onze kennis van
de werkelijkheid betekent is de grote vraag.
Dat wij mensen naarmate we ouder worden meer bezig
zijn met ons verleden betekent dat we op zoek blijven
naar ons thuis, naar hoe en waar dat werkelijk is.
Toezending
kosten
toezending per email of post gratis
(op papier per post kost me ± € 1 per exemplaar)
vrijwillige bijdragen 454400
op girorekening t.n.v. A. Overtoom
aanmelding/opzegging
per email origo@home.nl
per brief redactie-adres
Bijdragen
De formule van vrijwillige bijdragen werkt goed. Na
de zomer gaat het kraantje als vanzelf weer druppelen.
Redactie
naam A.J.M. Overtoom
straat Hofakkers 6
plaats 9468 EE Annen
telefoon 0592 - 271 586
email origo@home.nl
website http://members.home.nl/ajm.overtoom
omslag huisblad 1961
Colofon
De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in het
lettertype Garamond 11 pt, de koppen (meestal)
in Comic Sans MS 14 pt.
Digitale weergave per aflevering in pdf-formaat,
op de homepage en per email. Gratis lezers zijn:
Acrobat Reader en Foxit Reader (kijk voor info en
download op: www.foxitsoftware.com).
Lemma
Na de dood van het lichaam worden wij ons van
onszelf en anderen bewust met geestelijke zintuigen.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft