Projekten Anderszins - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 1 Nr. 25 –juli 2010
Projekten
zin of onzin
Van de ruim twintig kleinschalige archivalische
projekten die zijn afgerond of nog lopen
zijn de gegevens voor een aanzienlijk deel te
vinden op website http://origo.otmx.nl. Vaak
stel ik mezelf de vraag naar de zin of onzin van
dit veel tijd en inspanning kostende werk.
Een andere vraag die me boeit is van hoeveel
seminaries, kloosters, juvenaten alsnog zoveel
informatie wordt verzameld en bewerkt door
oud-leerlingen en (voormalige) medebroeders.
En wordt dat door de betreffende kerkelijke en
religieuze organisaties serieus genomen?
Een opsomming? Ik kan het proberen. Eerst en
vooral de periodieken: Don Bosco Nu, Don
Bosco Binnen-kort (1999-2005), het Don Rua
Nieuws (2006-heden), de nieuwsbrief 'Don Rua'
– vroeger en nu. Ook de Tam-tam: de spoedberichten,
vooral bij overlijden.
Dan de verzamelingen van gegevens (ik noem
hier geen auteurs) van de leerlingen van 'Don
Rua', van de Nederlandse salesianen, van foto's.
De kronieken van Ugchelen (1943-59), van Assel,
de geschiedenis van 'Don Bosco' Leusden, van
Lauradorp, van Ugchelen en 's-Heerenberg.
De verzamelingen van liederen (Herman van der
Loop) en de zangbundel van Huize 'Don Rua'.
Jan Klein is goed voor zo'n tien projekten, teveel
om hier op te noemen. Zijn levensverhaal van
don Rua werd onlangs gedigitaliseerd en is klaar
voor eventuele vermenigvuldiging.
De huisbladen van 'Don Rua', het Reglement
voor de Leerlingen, het boekje Ceremoniën, de
teksten van de Don Boscokalender van 1961, het
Don Bosco-leven van pater Heinrich Kremer, twee
boekjes van de Sacraments-compagnie, de namen
achterop het Maria-beeld van Cor Goorts...
Nog te noemen zijn de collecties en overzichten
van artistiek werk, zoals de lino's, tekeningen en
collages van Jan van Schagen, en van meerdere
nog levende salesianen en anderen. Tel daarbij op
wat hier nog niet werd genoemd, en we zien een
bonte verzameling van tijdsdocumenten.
In het Erfgoedcentrum voor Nederlands Kloosterleven
in Cuijk bevindt zich ook het archief van de
salesianen van don Bosco in Nederland. Aan cultureel
antropologe Marie-Antoinette Willemsen
van stichting Echo is de geschiedschrijving van
salesiaans Nederland toevertrouwd.
Voor wie of wat zijn bovengenoemde projekten
uiteindelijk zinvol, en dragen de resultaten iets bij
aan archivering en geschiedschrijving?
'Don Rua' (foto E. Spronck, 1982)
Anderszins
viaticum
Bovenstaande foto van de achterkant van de
Rua-villa in Ugchelen, ruim twintig jaar na ons
vertrek, kan dienen als beeld van het erfgoed
waarvan sprake is in de eerste kolom van deze
nieuwsbrief: min of meer vergaan verleden. De
kamers van de provinciaal en de directeur, de
bibliotheek, de EsDoornLaan helemaal boven;
keuken, bijkeuken en broodkamer, kolenhok
en verwarmingskelder, spoelkeuken...
Wie er gewoond en geleefd heeft hoort, ziet en
ruikt het allemaal nog alsof het gisteren was.
Maar alles is eindig, evenals wijzelf, naar het
aardse lichaam althans. Herinneringen kunnen
voor ons zijn als goed geconserveerd voedsel
voor onderweg, als viaticum, hoop doet leven;
maar ook als beschimmeld brood en verschaalde
drank, als puur vergif. We moeten
kritisch zijn en nemen wat goed voor ons is.
Al zou niets van hetgeen we van het verleden
conserveren en verzamelen iets bijdragen aan
het archief en aan de geschiedschrijving, dan
nog kan het velen van ons misschien helpen
om onze lamp brandend te houden, als olie die
we ontdoen van hinderlijke verontreinigingen.
Er is zoveel materiaal, en soms hebben we aan
een beeld, een melodie of een woord genoeg
om als oudere mens overeind te blijven.
Daarnaast zijn er mogelijkheden tot onderling
contact, waarvoor hetzelfde geldt: selectie naar
eigen inzicht en voorkeur. We zijn als gemeenschap
samen onderweg geweest, en vormden
binnen die groep onze eigen cirkels, kringen
van gelijke gestemdheid, jaargang misschien,
behoeften en voorkeuren. Niemand is niet op
pad, dat is ons lot als mens op aarde. En oude
liefde roest niet, dat kan soms troosten.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 25 –juli 2010
Retraite
1949
Hoe ben ik geworden wat ik ben en hoe ben ik
gekomen waar ik ben? In grote lijnen weten we
dat zo ongeveer, maar de details vervagen een
beetje. Soms worden die bij toeval nog eens
belicht. Zoals de schoolretraite met pater Dury,
waardoor ik naar Ugchelen ging.
Ik noemde die al een keer in nieuwsbrief nr.17
van februari 2009 (blz.1) over Wim Gubbels. Op
de reünie b.g.v. het 100-jarig bestaan van de r.k.
lagere school St.Bavo in Haarlem-Noord in 2006
(wat gaat de tijd snel) ontmoette ik de man die
er dertig jaar het hoofd van was.
De heer A.L. Peeters (1916) nu 94 jaar oud, nog
steeds zelfstandig wonend en vitaal, begon in
1946, toen ik vierdeklasser was. Met Piet de
Graaff (1916-2002), die gedurende vijf jaar mijn
klasseleraar was, maakte hij zich sterk voor het
voortgezet lager onderwijs.
Op de reünie kocht ik van hem drie ringbanden
met in totaal 549 genummerde bladzijden A4
met herinneringen aan '30 jaar hoofdschap', teksten
die hij ooit stuurde aan het onderwijzend
personeel (deel 1) en aan de ouders (delen 2A en
2B), een uiterst boeiende documentatie.
In deel 2A vind ik op blz.10 de aankondiging van
een retraite voor de jongens van de klassen 7 en 8
(degenen die niet verder zouden leren). Daar
hoorde ik ook bij, omdat ik de zevende klas deed
nadat ik in juni 1948 was gezakt voor het toelatingsexamen
voor het seminarie Hageveld.
Van 1942 af bezocht ik in Haarlem-Noord – het
oude dorp Schoten – na de kleuterschool bij de
zusters van Amersfoort, de R.K. jongensschool
St. Bavo. De kleuterschool werd door de bezetter
gevorderd, waardoor we moesten uitwijken naar
een bovenhuis in de Van Sillemstraat.
Later trof de lagere school hetzelfde lot, waardoor
we achtereenvolgens te gast waren op twee
andere scholen. In 1944 werden alle scholen
wegens een tekort aan brandstof gesloten. Ik ben
nog enkele maanden in Breezand geweest en ook
daar werd de school gevorderd.
Ik wilde priester worden, al vanaf de kleuterschool.
De prik- en plakschriften vol kazuivels,
stola's, manipels in alle liturgische kleuren,
cingels, kelken, patenen, monstransen, palla's
en velums illustreren waarom. En vlak ook ons
aangeklede kerkgedoe op zolder niet uit.
Een onregelmatige schoolopleiding in combinatie
met een gezagsgetrouwe roomse gods-
dienstigheid, weinig keuzemogelijkheden en een
door de oorlog tekortgedaan lichaam vormden
mede de basis voor een priesterroeping. Het alternatief
was de Mulo en een kantoorbaan.
Zomer 1948 deed ik toelatingsexamen op het
seminarie Hageveld. De uitslag werd meegedeeld
door de bisschop zelf, mgr. Huijbers. Drie
Haarlemmertjes op hun knieën voor een grote
tafel, waarachter de bisschop, geflankeerd door
de regent, dr. C. J. Henning.
Ik had een onvoldoende voor Franse taal, maar
ik gaf de bisschop wel keurig antwoord op zijn
vragen. Hij keek opzij naar de regent, maar die
knikte stuurs van nee. "Komen jullie het volgend
jaar terug?" "Ja monseigneur." Maar het
kwaad was al geschied: een afwijzing.
De retraite, die werd geleid door de salesiaan
pater Charles Dury (1896-1988) van woensdag 23
tot en met zaterdag 26 maart 1949 voorzag in een
overtuigend antwoord op de vraag waarheen ik
zou gaan. Een paar maanden later ging ik op de
fiets voor kennismaking naar Ugchelen.
Na afloop van de retraite werd er een groepsfoto
gemaakt, met achteraan v.l.n.r. P.J. De Graaff,
pastoor A.L. van Eeden, pater Dury en A.L.
Peeters. Ik zat in de middelste rij als zesde van
links. Aan dat jaar en die meesters en jongens
denk ik met dankbaarheid terug.
In Ugchelen trof ik directeur pater Gubbels en
dat klikte meteen. Ook de pasgewijde (3-07-49)
pater Goorts, met wie ik naar Assel fietste (hij
met losse handen de rode steenweg af) en weer
terug naar 'Don Rua'. Een half jaar na de retraite
was ik student in Ugchelen.
Na een lange incubatieperiode en een mislukt
examen, werd binnen één week besloten tot een
avontuur dat om te beginnen zestien jaar zou
moeten duren. Celibaat? De pater vertelde mijn
klasgenoten waar de kindertjes vandaan kwamen,
bij mijn naam stond een kruisje.
Was die roeping meer dan een combinatie van
vrij toevallige factoren of zat het dieper? Waar
dan? Is er een menselijke dimensie die niet
behoort tot de waarneembare aardse sfeer? Is of
was er een roep vanuit het niet-aards geestelijke,
van God, en waar zit die dan?
Want de gebruikelijke voorstelling van een bovennatuurlijke
werkelijkheid en een God die als
Drielingschap (man noch vrouw, of beide) en
absolute Ander tegenover ons staat lijkt me te
antropomorf, vanuit de mens geconstrueerd, om
waar te zijn. "Εντος υμων", binnenin u...
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 3 Nr. 25 –juli 2010
St. Bavoschool Haarlem-Noord 26 maart 1949: klassen 7 en 8 voor de pastorie na de retraite
Don Bosco zei dat veel, zo niet de meeste jongens
eigenlijk wel tot het priesterschap geroepen
waren. Vanuit een dergelijke roomse optiek kan
een ronselpater dus ongeremd zijn gang gaan.
Het voornaamste is dan de jongen te motiveren
om te doen wat hij behoort te doen.
Een heleboel dingen liggen van meet af aan vast,
zoals de sexuele geaardheid (homo, hetero of bi).
Maar ook het uiterlijk, intelligentie, geheugen,
motoriek, leiderschap, en creativiteit. Het is voor
opvoeders verleidelijk bruikbaarheid te verwarren
met zijn zoals je moet zijn.
Hoewel ik geen hoogbegaafde leerling was kon
ik aardig meekomen. De opleiding was, zoals in
die tijd gebruikelijk, in handen van overwegend
niet gekwalificeerde docenten. De belangstelling
van de kerk was toen in hoge mate gericht op de
praktijk, niet op wetenschappelijke vorming.
De praktijk vereiste wel dat seminaries de erkenning
van hun opleiding nastreefden. Daarom
was, als aanloop, het staatsexamen een gewenst
studieresultaat. Maar dat was erg dubbel: studie
was nodig maar werd, als mogelijke oorzaak van
'hoogmoed', tevens gewantrouwd.
Ik wilde geen zes jaar studeren zonder dat af te
sluiten met een diploma. Ik wilde dus staatsexamen
doen. Uiteindelijk mocht dat, "op je eigen
verantwoording" zei pater 't Hort. Ik slaagde, "zij
het dan op 't nippertje", zoals de toenmalige
chroniqueur fijntjes noteerde.
In het noviciaat werd het me door de novicenmeester
ingepeperd: "staatsexamen hoogmoed!"
Maar ik was niet zozeer hoogmoedig dan wel
slechthorend en erg onzeker van mezelf. Mijn
uiterlijk, optreden en verbale behendigheid suggereerden
helaas zelfverzekerdheid.
De twee filosofiejaren beleefde ik als een verademing:
eindelijk weer eens studeren. Maar wat ons
werd gegeven was het navertellen van een paar
handboeken. Zelf lazen we nauwelijks iets. De
nieuwe boekenkasten waren leeg. En de dag was
overvol met allerlei andere plichten.
Als assistent was ik, o.a. door mijn slechthorendheid,
moeilijke voeten en ook wel mijn karakter,
niet erg bruikbaar. Bovendien hadden we als
docent geen materiaal en als opvoeder geen goede
opleiding. Aan die periode vol overplaatsingen
heb ik geen al te goede herinneringen.
In de theologie was het eigenlijk hetzelfde verhaal:
een opleiding zonder boeken. Als docenten brave
reproducenten zonder eigen inbreng. Alles gericht
op 'priester-zijn', de opvoedkundige of pastorale
praktijk. Een wijdingsverbod zonder enige verklaring
heeft me twee jaar gekweld.
Op mijn eigen verzoek werd ik, met zichtbare
opluchting, ontslagen van mijn 'eeuwige' geloften.
Heel die geschiedenis had eigenlijk weinig te
maken met mijn werkelijke roeping. Het was een
leerzame dwaalweg, zoals het katholiek zijn en
heel het aardse leven misschien.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 4 Nr. 25 –juli 2010
Zangbundel
'Don Rua'
U herinnert zich ongetwijfeld ons gezamenlijke
overtypen in september 2009 van de liederen uit
de oude zangbundel van Huize 'Don Rua'. Liefst
48 deelnemers waren erbij betrokken. Intussen is
de hele bundel integraal gedigitaliseerd en op A5
opnieuw geredigeerd en opgemaakt.
De achterliggende gedachte bleef een poging te
wagen om de bundel professioneel te laten afdrukken
en inbinden en b.v. via intekening voor
u allen verkrijgbaar te maken. Bij de firma EZbook
vond ik wat ik zocht: een flexibele formule waarbij
kwaliteit samengaat met betaalbaarheid.
Het ging niet van een leien dakje. Verandering
van lettertype betekende opnieuw opmaken, en
toen van Word naar pdf omgezette bestanden
niet uploadbaar bleken moest alles nog eens
worden opgemaakt in Open Office Writer, een
programma dat ik nog niet goed kende.
Maar het is gelukt: alle liederen staan op hun
plaats, inclusief de Zondagsvespers. Er werd een
inleiding geschreven met interessante voetnoten.
Ook drie indexen: een thematische, een tweede
op alfabet en een derde met verwijzingen naar
het Liber Usualis en het Gebedenboekje.
Ook de lijst van deelnemers aan het typewerk is
erin opgenomen, ad perpetuam rei memoriam, om
het nooit meer te vergeten: o quam bonum et
jucundum fratres cooperari in unum, hoe goed en
aangenaam om dingen samen aan te pakken, als
herneming van de vroegere sfeer.
uitvoering als paperback
Het geheel omvat 186 pagina's, waarvan er 22
zijn gebruikt voor het informatieve gedeelte. Ook
werden er drie figuren overgenomen die voor de
vroegere uitgave op stencil werden getekend. Op
de voorkant staat een zwart-wit foto van het
kapelinterieur op tweede paasdag 1950.
Half juli ontving ik de vier bestelde proefexemplaren,
waarin drie verschillende mogelijkheden
werden uitgeprobeerd. Een gift van Cor Goorts
gaf de aanzet tot voortzetting van dit projekt. Op
zondag 25 juli hebben we hem in Wijchen als
dank de eerste paperback aangeboden.
Een ringband is makkelijk, dan ligt het boek
goed open en hoef je het niet vast te houden. Een
paperback maakt er een echt boek van voor de
boekenkast. Getint papier is wat rustiger voor de
ogen. Een gematteerde kaft voelt prettig aan en
een glanzende oogt meer 'glossy'.
De productiekosten per exemplaar bedragen e13,
plus de kosten van verzending van de drukker
naar mij = e7,95 (ongeacht het aantal). Het is dus
verstandig om zoveel mogelijk exemplaren tegelijk
te bestellen. De Don Rua Bond geeft een subsidie
van 4 euro per boek! U betaalt dus 9 euro,
plus e2,50 voor verzending van mij naar u. Maar
afhalen, b.v. op de reünie, kan ook.
We gaan uit van mat en crème. U kunt kiezen
tussen paperback en ringbinding. Stuur mij uw
bestelling, per email of per post (adressen op blz.
6), met vermelding van de bindwijze (paperback
of ringrug) en uw adres. Neem gerust contact op
voor nadere informatie of overleg.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 5 Nr. 25 –juli 2010
Gods-stof
Op 1 januari 1986 begon Jan Klein gedichten te
noteren in een agenda: "IDICA EPICA, Dagboek
naar de Zeventig." Toen woonde hij al ruim
veertien jaar in 'Don Bosco' Leusden. Misschien
was het een nieuw projekt, zoals we die zelf ook
wel beginnen, een wending, iets nieuws.
Zijn leeftijd en beginnende ouderdom hielden
hem in ieder geval bezig, zoals te merken is aan
de dingen die hij ziet en beschrijft. In de vroege
morgen fietste hij, zoals we weten, door de bossen
in de omgeving. Daar vindt hij leven en dood in
alle vormen en stadia, van plant en dier.
za. 26-7-86 TREKERWEG
De wratteneik
is in zijn jeugd
strak aangelijnd:
littekens.
En nóg... en nóg...
hier heeft een hek
van kippegaas
gezeten.
Is de ekeris
gered nu men
het gaas heeft
afgereten?
In alle weer
verbleekt, vergrauwt
een bastloos
wondeteken.
Altijd meelevend, altijd metaforisch is hij aanwezig,
beschouwt hij de natuur, hier een boom
die beschadigd is door onnadenkende mensen
en daar levenslang de sporen van draagt. Is het
probleem opgelost door het wegnemen van de
oorzaak? Voor de boom, voor de mens?
Onnadenkende mensen, soms mensen die dénken
dat ze juist heel diep hebben nagedacht,
beschadigen door hun doen en laten anderen,
jong en oud, voor de rest van hun leven. De
wonden helen maar blijven hinderlijk zichtbaar
en doen zo nu en dan toch weer pijn.
Het volgende gedicht gaat over de tijd, die zijn
sporen nalaat en de toekomst al in zich draagt.
Ook over de verwevenheid van alle levenden in
één perspectief van komen, getuige zijn en gaan.
De aanhef zou verwarrend zijn als er, in de tekst,
geen pijl getekend was in de richting van de foto
op het naastliggende blad: achter een weiland
staat een boerderij, waarvóór een rij hoge bomen.
Het eerste woord slaat op die bomen, het tweede
is een werkwoord: zij bergen iets.
wo. 2-7-1986
Die bergen in hun onbewogen bast
de zomers van 't verleden
en in hun lover, wiegelend onvast
de wissellast van 't heden.
Die staan van vóór mijn tijd tot nà mijn tijd
maar één – een eik? – tot naaste uitgelezen,
zal, als mijn laatste vers is afgerijmd,
mijn Planken Wambuis wezen.
De boombast omvat de kale stam met z'n jaarringen
waaraan alle seizoenen zijn af te lezen, de
zomers met hun variabele groeitempo afgewisseld
door de winters. Het verleden is verstard tot
hout, het heden wiegelt in het bladerdak en laat
weer los in de herfst: een 'wissellast'.
En dan natuurlijk weer de terugslag op het eigen
bestaan gedurende vele seizoenen, tot – op een
dag – het "laatste vers is afgerijmd", klaar is, en
de mensboom sterft en wordt bekleed met wat
Jan beeldend noemt zijn "Planken Wambuis", met
hoofdletters, alsof het leeft, zijn bast.
za. 12-7-86
Wat ontroert mij
aan zo'n kleine
zwarte mees die
'k zie verdwijnen
boven torenhoog geboomt?
Wat ontroert mij
als, extatisch,
beuken, eiken
rekken, reiken
naar een oord waar
't hart van droomt?
Wat ontroert mij
aan de grauwe,
stille schemer
– zonomgeven –
van het ouwe
dennenbos?
Is 't de zomer?
Is 't de morgen?
Of de ruimte
waar geborgen,
alles vrij gaat,
vrij en los?
Bevrijding, wegvliegen, omhoog, uit het zicht,
buiten het bereik van verdriet en pijn, eeuwig
jong en gezond: een steeds weer terugkerende
thematiek in pater Jan z'n beleven en dichten.
Het is een meditatie, een blijvend bewustzijn van
de geheime dimensie van ons bestaan als mens
op aarde, maar niet helemaal ván deze aarde.
Dat is de les die hij ons heeft voorgeleefd.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 6 Nr. 25 –juli 2010
Zangbundel
rugtekst
Op de achterkant van de omslag van de nieuwe
uitgave van de Don Rua-zangbundel staat de
volgende tekst, die de hoofdlijnen van dit projekt
duidelijk samenvat.
De heruitgave van de zangbundel van het
juvenaat 'Don Rua' van de Salesianen van Don
Bosco is een van de kleinschalige archivalische
projekten op persoonlijk initiatief binnen de
ruime kring van vroegere bewoners: salesianen,
voormalige medebroeders en oud-leerlingen.
Voor meer dan twaalfhonderd jongens en jonge
mannen was hun verblijf in dat huis bedoeld als
inleiding tot een leven als religieus: als priester of
als leek (coadjuteur). Liturgie, in de vorm van
ceremoniën en zang, stond daarin centraal.
Muziek bepaalde een groot deel van de sfeer.
Zoals in de inleiding vermeld, werd de zangbundel
al doende samengesteld. Ze bevat liedteksten
in het Nederlands, oude en nieuwe, deels
met eigen tekst en melodie. Maar ook in het Italiaans
en het Latijn, de laatste vaak onder verwijzing
naar het officiële kerkelijke Liber Usualis.
Ruim zestig jaar na het ontstaan van de bundel,
in het laatste volle jaar van het onafhankelijke
bestaan van de salesiaanse provincie/delegatie,
dient deze nieuwe editie diverse doeleinden. In
eerste instantie de historische documentatie van
het katholieke leven in de twintigste eeuw.
Ook de reflectie op hetgeen ons als individuele
personen in onze jonge jaren heeft bezield, nog
steeds in ons aanwezig is en soms als vanzelf
opnieuw gaat zingen. Theologie die ons vreemd
is, formuleringen uit een voorbije tijd, en toch
een onmiskenbare bezieling, een 'roeping'.
Het verleden is wat het was: een reeks gebeurtenissen.
Die al of niet te accepteren of waarderen
is niet nodig. De feitelijke resonantie ervan in het
heden is het enige dat telt. We kunnen ons
verwonderen over de erin vervatte energie en
creativiteit, en bezien waartoe die hebben geleid.
Daarom wordt deze heruitgave opgedragen aan
iedereen die, kort of lang, behoord heeft tot die
religieuze en menselijke gemeenschap van het
juvenaat 'Don Rua', als icoon van ons gedeeltelijk
gedeelde verleden, en drager van herinneringen
aan zoveel mensen en ervaringen.
Ook voor degenen die nog een oud exemplaar
in hun bezit hebben, is deze nieuwe editie een
interessante aanvulling op hun herinneringen
aan het leven in Huize 'Don Rua'.
Toezending
kosten
toezending per email of post gratis
(op papier per post kost me ± € 1 per exemplaar)
vrijwillige bijdragen 454400
op girorekening t.n.v. A. Overtoom
aanmelding/opzegging
per email origo@home.nl
per brief redactie-adres
Bijdragen
Begin april werd op postrekening 454400 een
bedrag van e50 ontvangen, dat speciaal bestemd
was voor de zangbundel. Het werd gebruikt voor
de eerste proefdruk. Er waren geen bijdragen
voor de nieuwsbrief.
Redactie
naam A.J.M. Overtoom
straat Hofakkers 6
plaats 9468 EE Annen
telefoon 0592 - 271 586
email origo@home.nl
website http://origo.otmx.nl
Colofon
De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in
het lettertype Book Antiqua 10 pt, de koppen
(meestal) in Comic Sans MS 14 pt.
Digitale weergave per aflevering in pdf-formaat,
op de homepage en per email. Gratis lezers zijn:
Acrobat Reader en Foxit Reader (kijk voor info
en download op: www.foxitsoftware.com).
Lemma
omslag zangbundel met ringbinding
Het menselijk leven lijkt op een fata morgana,
geen Wysiwyg, maar niets van dit al: een nirwana.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft