Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

Marja Lauwrier
Partners vertellen hun verhaal
Het begint op 31 augustus 1991.
Arie was toen 43 jaar. Het was een
stralende dag en het zou 31 graden
worden. ‘s Morgens nam ik de metro
naar mijn moeder en Arie zou met
een vriend gaan tennissen.
Rond een uur ging de telefoon. Het
was de vriend van Arie. Hij zei: Je
moet niet schrikken hoor, maar Arie
heeft wat probleempjes met zijn hart.
Het gaat nu weer nu goed, maar ik
kom je wel even ophalen. Een half
uur later was hij er. Hij bracht me
naar het ziekenhuis in Spijkenisse,
waar ik een wasbleke Arie aantrof
tussen allerlei toeters en bellen. Toen
pas drong het tot me door dat het wel
heel ernstig was. Ik hoorde daar, dat
men Arie ruim 30 minuten gereanimeerd
had en dat zijn toestand kritiek
was. De familie werd er bij geroepen,
maar tegen twaalf uur zeiden
ze: gaat u maar naar huis en probeer
wat te slapen. Dat lukte natuurlijk
echt niet.
De volgende ochtend was ik weer
vroeg in het ziekenhuis. De toestand
was onveranderd. Aries lever, nieren
enz. werkten nog steeds niet en
daarom werd er een cardioloog uit
De geschiedenis van ons leven met de (A)ICD
het Zuiderziekenhuis te Rotterdam
bijgeroepen. Die ging proberen door
een ader in zijn arm met een dun
slangetje waaraan een piepklein ballonnetje
zat, medicijnen in zijn hart
te brengen, omdat het niet op een
andere manier kon. Er was namelijk
nogal veel beschadigd door het handmatig
reanimeren. Gelukkig sloegen
de medicijnen in de loop van de dag
aan en kreeg Arie weer wat kleur. Na
ongeveer 10 dagen mocht hij naar
huis.
Om op te knappen zou hij een programma
hartrevalidatie volgen van
revalidatiecentrum Capri in Rotterdam.
Op 11 november was het de
laatste keer en ter afsluiting kregen
we een gesprek met de revalidatiearts.
Deze feliciteerde Arie en zei:
“Het gaat goed met u, u kunt weer
aan het werk gaan”. Na het gesprek
liep ik naar de gang en ging Arie nog
even sporten. Opeens hoorde ik een
hoop gegil. Er kwam iemand naar
buiten rennen die riep: “Daar valt een
man zo maar dood neer”. Ik dacht er
geen moment aan, dat het Arie zou
kunnen zijn, totdat de maatschappelijk
werkster volkomen over haar
toeren naar buiten kwam rennen. Ik
Aries eerste ICD werd geimplanteerd
in 1992 toen
de ontwikkeling van de ICD
nog in de kinderschoenen
stond. Zoals u kunt lezen
had een implantatie toen
heel wat meer voeten in
aarde dan tegenwoordig.
Dat leek ons een goede
gelegenheid om door middel
van foto’s aandacht
te besteden aan de grote
verschillen tussen toen en
nu. Het fotomateriaal is ter
beschikking gesteld door
dr. R. Derksen (redactie).
rende mee naar binnen, juist toen
Arie weer bijkwam. Het revalidatiecentrum
beschikte gelukkig over een
defibrillator. Arie keek me aan en zei:
“ Klote hé, ik weer!”
Met een ambulance en aan het infuus
werd hij terug naar het ziekenhuis
gebracht. Daar moest hij twee weken
blijven. Arie kreeg bekers kalium te
drinken, omdat ik gelezen had en aan
de cardioloog verteld, dat een plotselinge
hartdood ook het gevolg kan
zijn van een tekort aan kalium, veroorzaakt
door het gebruik van plasmiddelen.
Terug thuis waren we nauwelijks bekomen
van de schrik toen Arie op
een middag zei: “ Als ik midden op
mijn borst druk gaat mijn hart op hol.
Hij vond het echter niet nodig om er
even naar laten kijken. Zaterdags
kwam mijn broer op visite en toen ik
hem vertelde,wat er met Arie aan de
hand was, was hij het roerend met
me eens. Maar nee, Arie vond het
niet nodig. ‘s Avonds veranderde hij
gelukkig van gedachten en besloot hij
toch maar even naar het ziekenhuis
te gaan voor controle. Onze zoon ging
met hem mee. Nog geen 10 minuten
12 ICDjournaal