Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

More documents

Recommendations

Info

moest doorbrengen, werd er een bed bijgezet op zijn kamer en mocht ik blijven slapen. Op tweede kerstdag wilde hij graag naar de kerstviering in de centrale hal, waar o.a. een koor zong. Bij terugkomst op zijn kamer bleek, dat zijn portemonnee met 150 gulden erin gestolen was. Dat kon er ook nog wel bij. Een van de patiënten van de longafdeling stelde voor, met zijn allen oudejaarsavond te vieren in de rookruimte waar het altijd gezellig was. Zo gezegd zo gedaan. Op oudejaaravond brachten we allemaal wat mee en zetten het alvast daar op de tafel . Om een uur of 8 ging ik even kijken, hoe ver men met de voorbereidingen was. Bij een tafel afgeladen met drankjes en lekkernijen zag ik een man zitten met zijn zuurstoffles en plotseling had ik het niet meer. Alle emoties kwamen eruit. Ik ging terug naar Arie en kreeg een vreselijke huilbui. Toen ik weer rustig was, gingen we naar de rookruimte. Het werd het een heel gezellige avond waar iedereen van genoot. Om 11 uur werden we geroepen door de het verplegend personeel. Die hadden in de gang van de afdeling een kompleet koud buffet klaargemaakt. Het zag er geweldig uit. Met zoveel zorg en liefde klaargemaakt! We kregen er een brok van in onze keel. We hadden al van alles op in de rookruimte maar om de verpleging niet teleur te stellen, namen we toch van alles maar wat en ach het was oudejaaravond. Alle lof voor het personeel van 4B. De verzorging was daar echt fantastisch. Inmiddels was het januari 1992 geworden en werd Arie per ambulance teruggebracht naar het Ruwaard van Putten- Aanvankelijk gebruikte men als leads zogenaamde matjes die op het hart werden bevestigd. ziekenhuis in Spijkenisse om daar te wachten op de operatie in Utrecht. In Spijkenisse werden we begroet door dezelfde verpleegster die destijds zo paniekerig: “Help, help, meneer Bouman wordt niet goed” had geroepen. Ze had die avond nachtdienst.””Je weet toch wel, waar de defibrillator staat?”, vroeg Arie verschrikt. “Ik moet wel even zoeken hoor” was het antwoord en ze voegde er aan toe:” ik vind het wel eng hoor, zo’n ding”. Van zo iemand hangt dan je leven af!! Op 17 januari 1992 werd Arie in Utrecht geopereerd. De operatie verliep voorspoedig en op 29 januari mocht hij naar huis. Voor Arie was het een vreemde thuiskomst. Hij was uit ons oude huis naar het ziekenhuis vertrokken en kwam thuis in een heel nieuwe omgeving met allemaal nieuwe meubels. In het begin had hij het idee dat hij ergens op visite was. Het werd een lange herstelperiode met veel pijn ten gevolge van de grote operatie (twee grote wonden) Door de wijze, waarop deze was verricht, had hij ook gekneusde ribben. Tot overmaat van de ramp zakte hij na een paar dagen ook nog door het nieuwe bed, wat hem extra pijn opleverde. Wat vooral erg speelde toen hij thuis kwam, was de onzekerheid of de AICD wel zou werken en vooral angst voor herhaling van een hartstilstand. Langzaam maar zeker krabbelde hij echter op en ging steeds een groter rondje lopen. Na verloop van een jaar, was de angst wat naar de achtergrond gedrongen. Het ging het steeds beter. Hij hervatte zijn werk, eerst voor halve dagen en later voor 6 uur per dag. Langzamerhand kwamen we in ons oude ritme. Ook het sporten werd voorzichtig weer opgepakt, totdat op 5 september 1993 tijdens een tennistoernooi de AICD 5 keer een shock afgaf. Hevig geschrokken spoedden we ons naar Utrecht. Daar bleek, dat de shock terecht was, maar dat de ICD standaard 5 keer shockte. Het betekende, opnieuw bekomen van de schrik en doorgaan. Op 24 oktober1994 werd de 2e, nu wat kleinere AICD in zijn buik geplaatst. Hierna ging het een aantal jaren goed, maar op 16 september 1997 om 3 uur in de morgen kreeg Arie de volgende shock. Behalve dat we schrokken, waren we ook opgelucht door de wetenschap, dat de nieuwe AICD het deed. We hebben de arts gebeld en hebben verder de hele nacht opgezeten. In de periode 1998 -1999 moest de ICD regelmatig therapie afgeven. Meestal gebeurde dat ’s nachts. Steeds volgde dan het zelfde ritueel: hevige schrik, samen opzitten, thee drinken en ten slotte toch maar proberen weer te gaan slapen. We begonnen er op den duur aan te wennen. Op 1 september 1998 werd Arie volledig afgekeurd. Bij de eerste operatie was er een zenuw beschadigd, waar hij soms behoorlijk last van had en net toen hij bij de keuringsarts was, kreeg hij zo’n aanval. Hij kon meteen naar huis en werd voor 100% afgekeurd. Zo belandde hij volledig in de WAO. Nu wilde het toeval dat het bedrijf waarbij hij werkte, er toch mee stopte, maar toch hij vond hij het eerst niet leuk. Maar er was ook niet zo snel een andere baan. Hierna volgde nog 4x een shock en op 13 april 1999 werd ICD nummer 3 geïmplanteerd, ook ditmaal in zijn buik. Deze zou 5 tot zeven jaar 14 ICDjournaal
mee gaan!!...maar…na de operatie bleek de ICD stuk. Er was even paniek. Er werden techneuten van de universiteit bijgehaald, maar ook die konden niet voorkomen dat de ICD op hol sloeg. Uiteindelijk probeerde men oude nog een keer, maar die functioneerde normaal. De chirurg Mevr. Bakker vroeg aan mij wat ze moest doen. Ik stelde voor om Arie onder narcose te houden; bijkomen en opnieuw onder het mes moeten leek me nog erger voor hem. Mijn advies werd opgevolgd. De volgende dag werden nieuwe AICD’s overgevlogen uit Amerika, want er bleek een productiefout in de hele serie te zitten. Twee dagen later kon de operatie dus toch succesvol worden afgerond. Door de lange narcose waren er wel wat bijwerkingen maar die verdwenen gelukkig vrij snel. Het jaar 2000 verliep aanvankelijk vrij rustig totdat we op zondag 16 juli 2000 bij de lokale radio-omroep waren, waar Arie destijds een programma presenteerde. Hij was aan het bellen toen hij een shock kreeg en gilde: “Au, een shock”. Er volgde er nog twee. Iedereen stond stijf van de schrik en was muisstil. Onze dochter die erbij was, was helemaal van slag. Ik riep: “Blijf stil staan, beweeg je niet”. Ik dacht, hier klopt iets niet en belde de ambulance. Het duurde even, voor die er was, want men kon het adres niet vinden. Er volgde een hele discussie, want het ambulancepersoneel wilde Arie naar het ziekenhuis in Rotterdam brengen, maar zelf wilde hij alleen naar Utrecht, omdat ze daar al zijn gegevens hadden. Na wat heen-en-weer gebel reden we met 200 km per uur over de vluchtstrook naar Utrecht. Daar aangekomen werd de AICD uitgelezen. De “shock” bleek veroorzaakt te zijn door kortsluiting. De arts schrok zich rot en zette de ICD meteen uit. Het betekende gelijk weer ziekenhuisopname en Arie moest wachten tot er plek was in de operatiekamer. Dat was op 25 juli 2000, toen er iemand uitviel. De 4e ICD werd geimplanteerd, weer een kleinere, die ditmaal onder zijn schouderblad werd geplaatst. De draden van de oude ICD bleven gewoon in zijn lichaam zitten. In april 2001 overleed Aries oudste broer plotseling, terwijl hij in zijn auto voor een stoplicht stond, waarschijnlijk ten gevolge van een hartstilstand. Het was een enorme klap voor ons. Je wilt niet weten wat er door je heengaat, als je beseft hoeveel geluk Arie heeft gehad. Met Arie zelf ging het anderhalf jaar goed. Maar op 18 oktober 2002 kreeg hij weer een shock toen hij aan het tennissen was. In januari 2003 volgden drie shocks achter elkaar, vermoedelijk omdat hij zich op een gegeven moment vreselijk boos maakte vanwege een rechtzaak over een baan waar ik onterecht uitgegooid De ICD van 1980 tot 2005 was en waarover ik in een dip zat. Een half jaar ging het opnieuw mis. Arie was met mijn broer het huis van mijn moeder aan het leegruimen omdat die naar een verpleegtehuis was verhuisd, toen hij een shock kreeg in de lift. Mijn broer schrok zich een ongeluk. Arie had lange tijd nodig om bij te komen. Dat kwam omdat zijn hart maar niet in het goede ritme wilde komen. Hij was doodmoe na het gebeuren. De laatste keer, dat de ICD tot nu toe is afgegaan is in oktober van 2003 geweest. Arie riep “Au, een shock”, kwam even op de rand van het bed zitten, ging weer liggen en sliep verder. In september 2005 is ICD nummer 5 geïmplanteerd, waar ook pacing op zit. Het vervelendste bij de controle vindt Arie nu het moment, waarop de pacemaker getest wordt, die normaal niet aan staat. Het is een lang verhaal geworden. Het lijkt af en toe eng, maar Arie heeft zijn leven na de eerste twee hartstilstanden weer opgepakt. Hij is heel actief in het vrijwilligerswerk en de ICD is gewoon een onderdeel van zijn leven geworden. Elk jaar op 31 augustus bezoeken we de twee mensen die hem toen gereanimeerd hebben Dat is altijd een emotioneel gebeuren maar zoals u wel begrijpt zijn we die twee eeuwig dankbaar. n Ministerie van VWS wijst nieuwe implantatiecentra aan Het ministerie van VWS heeft in december 2005 en in januari 2006 een (beperkte) vergunning verleend voor het implanteren van ICD’s aan het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis te Amsterdam, het VU Ziekenhuis te Amsterdam, het Medisch Spectrum Twente te Enschede en het UMC St Radboud te Nijmegen. Het aantal implantatiecentra in Nederland komt daarmee op zestien. In het jaar 1999 waren er in Nederland nog maar vijf implantatiecentra. In dat jaar werden slechts 400 ICD’s geïmplanteerd. Nederland behoorde toen tot de landen in Europa waar per hoofd van de bevolking de minste implantaties plaatsvonden. Gelukkig is ons land bezig met een grote inhaalslag, want de verwachting is, dat het aantal implantaties dit jaar de 2000 zal overtreffen, dat is ruim boven het gemiddelde van de omringende Europese lidstaten. 15
Page 1 and 2: 2 Editie 2006 april 2006 ISSN 1572-
Page 3 and 4: Rinus Split voorzitter Voorwoord St
Page 5 and 6: Schematische weergave van de wijze
Page 7 and 8: Zo beschreef ik ruim negen jaar gel
Page 9 and 10: Frans Mol Peter Zaadstra ‘Kwalite
Page 11 and 12: spreekt zijn medische conditie. Hij
Page 13: later belde deze om te vertellen da
Page 17 and 18: Frans Mol Rinus Split Achter het st
Page 19 and 20: De cardioloog zei, dat de kans op h
Page 21 and 22: ICD-spreekuur Richard Derksen Mag i
Page 23 and 24: ICD-nieuws Redactie Hartmedicijn ge

Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?