Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

nog geprobeerd om het gezellig te maken maar dat viel
niet mee. We hebben het verhaal wel allemaal aan mijn
broer en zijn vrouw kunnen vertellen die net kwamen
toen alles achter de rug was.
De volgende dag was mijn vader helemaal bang, onzeker
en erg emotioneel. Zo kende ik hem niet maar dat het
moeilijk was, dat begreep ik maar al te goed, wetende
hoe ik me zelf voelde. Ik had op dat moment de zorg
over mijn vader, die het aanging, mijn moeder die van
dichtbij alles meemaakte en mijn kinderen die nog helemaal
vol zaten van wat er was gebeurd.
En ik….. ik was er op dat moment voor iedereen maar
kreeg het later erg moeilijk. Slecht slapen, veel pieke-
ren en bij ieder telefoontje maar denken: nee toch niet
weer! Ik heb die dagen veel gepraat met mijn ouders,
man en kinderen maar ben ook op internet gaan zoeken
naar lotgenoten, omdat ik meer wilde weten, en zocht
naar gelijke ervaringen. Zo heb ik de website van de
STIN gevonden en de Muurkrant waarop ik regelmatig
ervaringen lees. Mijn ouders hebben echter geen computer.
Ze kunnen dus eigenlijk nergens terecht met hun
vragen, ervaringen etc. Ik heb ze wel wat laten lezen
van de ervaringsverhalen op de website, om ze ervan
te overtuigen dat het altijd nog erger kan en dat we
positief moeten blijven, maar een beetje nazorg zou
toch wel erg gewenst (geweest) zijn denk ik. Gewoon
standaard voor iedereen die een ICD krijgt een aantal
gesprekken met iemand die er iets over kan vertellen
bijvoorbeeld.
Na de eerste schrik heelt tijd toch wel veel wonden. Tot
er toch weer iets gevoeld wordt, waarbij altijd meteen
gedacht word aan het ergste. En dat is nu wat het allemaal
zo moeilijk maakt. Mijn vader raakt meteen bijna
in paniek als hij iets voelt. Mijn moeder is erg bezorgd als
mijn vader alleen op pad gaat en iets te lang wegblijft.
En ik….. ik houd mijn vader erg in de gaten bij alles wat
hij doet, maar realiseer me meteen, dat mijn moeder
dat nog meer doet en nog veel meer ziet. Daar maak ik
me dan weer druk over, omdat ik me afvraag, of ze het
allemaal wel aankan. We praten er wel over, maar ik wil
mijn ouders niet opzadelen met mijn zorgen, omdat die
al genoeg aan zichzelf hebben. Mijn kinderen durfden
een tijdlang niet bij mijn ouders te gaan logeren en we
hebben dat ook niet geforceerd. Maar inmiddels zijn ze al
weer een paar keer geweest en wordt de schade dubbel
en dwars ingehaald.
Dan zie je de onbeschrijflijke angst in de ogen
van je vader en je kunt niets!!!
Wat mijn vader ook tegenviel, was dat hij 2 maanden
geen auto mocht rijden, hetgeen door onwetendheid bij
de gemeente uitliep tot ruim 3 maanden. Had ik toen
maar de STIN- site bezocht, dan had ik beter geweten.
Waarom ik nu mijn verhaal heb verteld??? Omdat het me
werd gevraagd en omdat ik het bovendien erg belangrijk
vind om met kinderen van een ICD drager (ster) ervaringen
uit te wisselen. Van iedereen kun je wat leren en
samen iets delen is de helft van je zorgen!!!
Dus je kunt altijd contact met me opnemen als je daar
behoefte aan hebt.
Het e-mail adres is j.spreuwel@chello.nl n
Ik wens iedereen het allerbeste toe,
Groetjes,
Ellen
20 ICDjournaal