Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

later belde deze om te vertellen dat
pa weer op de IC lag,
Dit werd het begin van een ziekenhuisperiode
van onderzoeken, katheterisaties,
efo etc. Na de eerste
katheterisatie kreeg Arie een circulatiestilstand.
Nu kunnen we lachen
om de manier waarop de verpleegster
reageerde,maar toen niet.”Help, help”,
riep ze:” mijnheer Bouman wordt niet
goed, pfffff”. Nadat ze het bed aan het
voeteinde omhoog had gezet, voelde
Arie zich gelukkig het snel weer beter.
Na de efo was hij zo ziek, dat hij op
een gegeven moment zo moest braken,
dat hij de hele kamer inclusief de
buurman en diens bed bevuilde. Hierna
voelde Arie zich nog rotter, vooral
omdat de verpleegster de hele kamer
moest schoonmaken.
Vlak voordat Arie de hartstilstand
kreeg, hadden we een huis gekocht.
De hypotheekakte moest getekend
worden en daarom werd afgesproken,
dat in het ziekenhuis te doen.
Met Arie in pyjama hebben we in een
kamertje bij de notaris en zijn assi-
stent onze handtekeningen gezet en
de aankoop, zover het kon, toch een
beetje gevierd.
Op een dag kwam dokter van Beek
naar Arie toe en vertelde hem dat
een vriend van hem op hartritmeafdeling
in het Academisch Ziekenhuis
Utrecht (nu Universitair Medisch Centrum
Utrecht) werkte. Misschien kon
die meer voor hem doen. Arie wilde
daar wel heen. Op 6 december 1991
verhuisde hij daarom per ambulance
naar het UMCU en kwam onder behandeling
van prof. dr. Wever en prof.
dr. Hauer. Daar begonnen alle onderzoeken
opnieuw. Allerlei medicijnen
werden uitgeprobeerd, maar het ene
had nog meer bijwerkingen dan het
andere. Vooral een efo heeft Arie als
heel verschrikkelijk ervaren. Uren na
zo’n onderzoek, lag hij nog te shaken
in zijn bed.
Na twee weken onderzoeken kregen
we een gesprek met de arts. Dr
Wever, Deze vertelde, dat Arie kon
meedoen aan een onderzoek naar de
effecten van behandeling met medi-
cijnen of met een AICD (zoals ze de
ICD toen nog noemden). Door loting
zou worden bepaald, waarvoor hij in
aanmerking kwam. Voorwaarde was
wel, dat Arie vooraf moest toestemmen
in meewerking aan het experiment.
Arie ging daarmee akkoord.
Gelukkig viel de loting voor hem gunstig
uit: het werd een AICD. Alleen
moest hij wachten tot januari 1992
want het budget voor 1991 was op en
er werden maar 20 AICD’s geïmplanteerd
per jaar.
We kregen een gesprek met de chi-
We begonnen er op den duur aan te wennen
uiterlijk en dwarsdoorsnede van Aries eerste ICD.
rurg Dr. Bakker. Zij vertelde, dat
het een zware operatie zou worden
met een nieuwe techniek. Ze zouden
Arie’s borst openmaken van het midden
tot aan zijn rug i.p.v het borstbeen
doorzagen. Vervolgens werden
dan de ribben uiteen gedaan en een
long geklapt, zodat ze de matjes voor
de AICD boven en onder op zijn hart
vast konden naaien. In zijn buikholte
zou een pocket gemaakt worden
voor de AICD, die (toen nog) groter
was dan een pakje sigaretten. Omdat
Arie kerstmis in het ziekenhuis
13