Nieuw: ICD-spreekuur - Stichting ICD dragers Nederland

Zo beschreef ik ruim negen jaar geleden mijn hartstilstand,
maar zo simpel was het natuurlijk allemaal niet.
Om te beginnen had ik er aanvankelijk geen flauw benul
van, wat er met me aan de hand was. Tot nu toe
was ik een bloeiende eikenboom geweest, nooit moe,
nooit ziek, energie voor twee. Ik had al wel tien jaar een
lekkende mitralisklep, maar daar had ik niet de minste
last van. Toen mijn vrouw en kinderen die zondagmorgen
doodongerust aan mijn bed verschenen, was mijn
eerste reactie dan ook : ‘Zeg tegen de conrector, dat het
schoolonderzoekwerk voor de examenklas klaarligt in de
bovenste la van mijn bureau’. Arme schatten… ze wisten
niet, wat ze overkwam.
De cent viel pas, toen ik een paar dagen later met de
ambulance werd overgebracht naar het ziekenhuis in
mijn woonplaats Bergen op Zoom. Terwijl ik met de ambulancebroeder
lag te praten over wat me overkomen
was, vertelde hij me doodleuk, dat ik zomaar spontaan
opnieuw zo’n ventrikelfibrillatie kon krijgen en dat ik daar
mooi aan dood kon gaan, want er bestonden nog geen
medicijnen om zo’n levensbedreigende hartritmestoornis
te voorkomen. En inderdaad, vlak voor Bergen op Zoom
deed mijn hart andermaal een verwoede poging om het
wereldrecord extra-systolen te verbeteren. Gelukkig
kwam het op het laatste moment tot inkeer.
In Bergen op Zoom volgde uiteraard een reeks onderzoeken,
maar over de oorzaak van mijn hartstilstand
tastte mijn cardioloog in het duister, evenals zijn collega
in Knokke, aan wie men mij eerder had toevertrouwd.
Mogelijk was mijn lekkende mitralisklep de dader, maar
juist twee weken eerder had ik een nucleair onderzoek
cum laude afgerond. De conclusie luidde dan ook kort en
goed: deze man dragen wij in Nieuwegein met algemene
stemmen voor als ICD-drager.
Wachten op een ICD
Medisch gezien was alles nu in kannen en kruiken, maar
de mens Frans was er minder goed aan toe. Ik voelde me
nu pas ECHT hartpatient, al was ik dat in feite al vanaf
1986. Voor mijn gevoel moest ik op nul beginnen. ‘God
trok een streep’, schreef ik, terwijl ik naar de naad in de
vloerbedekking voor mijn bed staarde. ‘Madrid voorlopig
een plaatjesboek, Europa mijn achtertuintje’, dichtte ik
mistroostig, want ik kon me moeilijk voorstellen dat de
oude eikenboom ooit weer in volle bloei zou staan.
Implantatie van een ICD was in 1997 nog een ingreep,
waarvoor lange wachttijden golden en die niet zoveel
voorkwam. In dit streekziekenhuis was het dan ook vrij
onbekend. Niemand kon me precies vertellen, wat me te
wachten stond. Ik kreeg alleen een juist uit het Engels
vertaald boek in mijn handen gedrukt met informatie
over ICD’s, maar wel met het vriendelijke verzoek tussen
de bedrijven door even te beoordelen, of het geschikt
was voor de voorlichting van toekomstige kandidaten.
Vijf weken moest ik wachten. Mensenlief, wat ben ik bang
geweest. Ik lag, zat, wandelde, sliep en douchte wel aan
de monitor, maar toch… Geleidelijk aan echter groeide bij
mij het besef, dat ik ooit toch de grote boze wereld terug
in zou moeten, ver verwijderd van beschermende bewakingsapparatuur.
Stiekem verwijderde ik me daarom
Europa mijn achtertuintje
bij elke wandeling een meter verder van de sensor af,
vol spanning afwachtend, of mijn rikketik opnieuw kuren
zou gaan vertonen… Er gebeurde natuurlijk niets. Overmoedig
geworden door mijn ‘succes’ verstoutte ik me na
een paar weken, aan mijn cardioloog te vragen, of ik een
paar uur ‘los’ mocht. De man keek aanvankelijk, alsof hij
water zag branden, maar omdat ik zo aanhield, stemde
hij tenslotte toe. ‘Maar denk erom,’ eiste hij, ‘geen meter
van je kamer af!’. Toen mijn vrouw op bezoek kwam,
vertelde ik vol trots, dat ik ‘vrij’ rondliep. ‘Jij aan de monitor,
of ik wegwezen’, was haar reactie. Achteraf kan
ik best begrijpen, dat ze zo reageerde, want ze had het
toch al moeilijk genoeg. ‘Ik wil je troosten, maar mijn
bed is zo klein en mijn golflengte zo beperkt’, schreef ik
in mijn dagboek.
Een ongeluk komt nooit alleen, ook in ons geval niet.
Veertien dagen na mijn mislukte hemelbestorming
werd ons eerste kleinkind geboren. De vreugde werd
getemperd door de wetenschap dat onze kleine Floor
het syndroom van Down had. De hele familie natuurlijk
in paniek, want hoe vertel je dat nou aan opa, die
zich natuurlijk niet druk mocht maken. De hele afdeling
mijn cardioloog incluis werd gemobiliseerd, om mij het
‘slechte’ nieuws te vertellen. Mijn spontane reactie moet
echter voor al mijn fans een bevrijding zijn geweest :
‘Wat zou ik treuren; Floor, de naam zegt het al, is ons
bloemenkind. Laten we ervoor zorgen, dat ze opbloeit in
een blije wereld. Kom, we gaan ervoor !’
Ik weet niet, of het zo heeft moeten zijn, maar het is
juist dat gehandicapte Floortje geweest dat mijn vrouw
die weken de kracht heeft geschonken, de problemen die
op haar afkwamen, het hoofd te bieden. Als antwoord op
de bijbelse vraag: een sterke vrouw, wie zal haar vinden,
durf ik dan ook volmondig te zeggen: IK.
Naar Nieuwegein
Half maart mocht ik eindelijk naar Nieuwegein voor de
implantatie van de ICD. In sneltreinvaart stoomde men
mij klaar voor de “grote” dag. Een lawine van informatie
7