Bart van Leeuwen - Voetspoor

leuke meiden, zou u zich beheersen? En ik, als homo, word natuurlijk in elkaar gemept. Meneer, ik zie er
zo tegenop’. Op dat verhaal ben ik afgekeurd.
Bij Veronica kreeg ik onmiddellijk een andere naam. Ik heet Ton Egas, maar omdat er twee Tommen
rondliepen -en wie hoort het verschil tussen een m en een n - moest ik van Rob Out een andere naam
kiezen. Dat werd Bart. Zonder achternaam.
Later, toen ik een middagprogramma kreeg, moest er toch een achternaam bij. ‘Hoe heet je moeder?’,
vroeg Out, want Bart Egas vonden we allebei geen gehoor. ‘Mijn moeder heet Van Leeuwen’, zei ik. ‘Dan
heet jij voortaan Bart van Leeuwen’, zei Rob Out. Toen ik wat bekender werd, en mijn moeder zich
gewoon voorstelde als mevrouw Van Leeuwen, dachten mensen dat ze het wel erg hoog in haar bol had
door de schuilnaam van haar zoon te gebruiken.
Ik heb anderhalf jaar in twee werelden geleefd. Een bewolkte periode, nu ik er op terugkijk; net of ik het
niet echt heb meegemaakt. Ik had geen auto, ik was links, opstandig, ongedisciplineerd. Ik kwam vaak te
laat in de studio aan de Utrechtseweg in Hilversum waar de uitzendingen werden opgenomen. Rob Out
heeft enkele keren op het punt gestaan me te ontslaan.
Thuis, in Utrecht, hing ik de beest uit. Het was het pre-aidstijdperk, en de hormonen gierden door m’n lijf.
Bij Radio Veronica, de beetje rechtse club van ouwe-jongens-krentenbrood, zat ik in een volstrekt andere
subcultuur.
Daarbij komt: ik ben niet al te plooibaar. Ik maak niet makkelijk vrienden. Sommige mensen vinden mij na
de eerste kennismaking arrogant. Maar ik ben een gevoelsmens, uitgerust met - zeker vroeger - een
negatief zelfbeeld. Ik ben geen psychiater, maar dat zou de drijfveer voor mijn passie kunnen zijn. Ik
hunker naar bevestiging. Was ik geen diskjockey geworden, dan was ik kok geweest, of leraar. In elk
geval iets dienstverlenends.
Mijn ouders gingen van elkaar af toen ik vijf was. Dat zal een rol hebben gespeeld. Ik voel me niet meer
zo onzeker als vroeger, maar toch. Contacten leggen gaat me niet eenvoudig af. Soms kwam er wel eens
een fan langs. Peter van der Maat was zo’n fan met wie het klikte. Helaas had hij een andere geaardheid.
Ik vond het geweldig dat hij op 31 augustus 1974 met ons op de kade van Scheveningen stond toen het
Veronica-schip in de stromende regen werd binnengeloodst.
De laatste woorden van Rob Out klinken nu wellicht pathetisch, maar hij verwoordde wel onze gevoelens.
Er werd ons iets afgenomen, toen Nederland het Verdrag van Straatsburg ratificeerde. Het was bijna
traumatisch te noemen.
Later ben ik bij Mi Amigo, de Veronica Omroep Organisatie en Radio 538 ook andere dingen gaan doen -
nieuwslezen, tv-documentaires inspreken, producer, directeur muziek, programmaleider-, maar ik ben en
blijf een dj. Leiding geven is niets voor me. Ik neem de sores mee naar huis. Ik wil nooit meer de eerste
zijn.
Nu is de cirkel rond: terug als dj en nog wel bij Radio Veronica, hoewel we natuurlijk weer een station in
opbouw zijn. In juli word ik 50, maar wat is er mis met een oude rot in het vak? Ferry Maat is 56. Ons
motto is: je blijft jong en je wilt wat.
Het was een daverende verrassing dat Sky Radio vorig jaar een etherpakket kreeg voor een gouwe
ouwe-zender, maar we moeten ons natuurlijk wel houden aan die clausule. De formule is onwrikbaar: hits
uit de jaren tachtig en negentig. Vijf procent van de plaatjes mag jonger zijn dan vijf jaar.
We komen helemaal terug. De merknaam Veronica staat daar borg voor. Die is ijzersterk. En wat te
denken van ons team. Welk station kan zeggen dat je op één dag na elkaar Adam Curry, Bart van
Leeuwen, Kas van Iersel, Ferry Maat en Jeroen van Inkel te horen krijgt?
Curry & Van Inkel zijn natuurlijk de trekpleisters. Ze zullen ook wel veel meer verdienen dan ik. En
terecht. Dat is marktwerking. In populariteitspolls ben ik nooit bij de eerste vijf geëindigd. Daar zit ik
verder niet mee, want vaak zijn het meisjes van tien tot veertien die reageren op polls. Mijn luisteraars
zijn het niet. Ik doe al sinds 1973 mijn werk, gedegen vind ik, en constant, maar kometen zijn natuurlijk
veel en veel interessanter voor de publicity.
We weten van elkaar trouwens niet wat we verdienen. Ik weet het alleen van Ferry Maat. Die krijgt net zo
veel als ik. Ik hoor en lees salarissen van tonnen tot wel een miljoen voor jongens als Robert Jensen,
Edwin Evers, Ruud de Wild en Rob Stenders. Nou en? Het is wat de gek ervoor geeft. Mijn salaris zeg ik
niet, maar het is van een geheel andere orde. Toch ben ik zeer tevreden. Ik heb in 31 jaar nog nooit zo
veel verdiend als nu.
Ik leef er goed van. Sparen kan ik niet, en delen hoef ik niet, want na twee relaties van elk tien jaar ben ik
single. Dat geeft me een tweeslachtig gevoel. Ik ben iemand die in gezelschap verlangt alleen te zijn, en
naar gezelschap hunkert als-ie alleen is. Ouder worden is leuk, maar alleen overblijven wil niemand. En
zoals ik al zei sluit ik niet zo makkelijk vriendschap. Ik vraag me voortdurend af waarom hij mij dan aardig
vindt: omdat ik Ton Egas ben, of Bart van Leeuwen?’’
6 maart 2004