Wout van Doleweerd - Voetspoor

Naam: Wout van Doleweerd
Leeftijd: 50
Is: artiestenmanager
De Utrechtse volksjongen Wout van Doleweerd begon als Mister Minit en leidt sinds 1991 Dutch
Artists Management in Hilversum. Zijn oogappel is Marianne Weber, de nieuwe koningin van het
levenslied. Volgende week gaat het loos. ,,Die snik in die stem. Het volk wacht met smart.’’
Wout van Doleweerd
Leve het levenslied
Ja, hoe kwam ik eigenlijk in dit artiestenmilieu terecht? Dat vindt toch zijn oorsprong in mijn periode als
schoenmaker in de binnenstad. De hakkenbar was eigenlijk een sociaal trefpunt. Een hakje of een
zool repareren was min of meer een excuus voor een bakkie leut en een gezellige kwebbel.
Half FC Utrecht kwam in die jaren bij me langs. De spelers moesten volgens contract op Pumaatjes
spelen, maar zwoeren bij de Copa Mundial van Adidas. ‘Dan moet je naar Wout aan de Steenweg’,
ging toen al gauw het verhaal. Ik toverde zo’n Adidas moeiteloos om in een Puma. Van de buitenkant
dan. Geen hond die het zag.
Bekende voetballers waren dus kind aan huis, maar ook artiesten als Benny Neyman en Conny
Vandenbosch. Ik organiseerde als voetbaltrainertje bij de amateurs al gezellige avondjes, en zo
ontstond dat idee van de Stichtse Bedjes. Een feestavond met live Nederlandstalige muziek ten bate
van kinderen in ziekenhuizen.
We vroegen een tientje entree. De artiesten traden geheel belangeloos op. Ik paaide dus meteen
Benny en Conny en via m’n vriend en mede-organisator Martin Westerhuis kwamen we aan Imca
Marina, kennisje van hem. Via haar kwamen we weer aan De Havenzangers en Koos Alberts. Chiel
van Praag, die aan de overkant in de platenzaak werkte, vroeg ik het gala te presenteren. Zo ging dat.
Die eerste keer was meteen een waanzinnig succes. In Maresca. Maar het jaar daarop, in All Inn, liep
de zaak verschrikkelijk uit de hand. Het begon met een opstootje en ontaardde in een geweldige
matpartij. Utrechters en sterke drank, dat gaat niet samen. Ik heb daar verschrikkelijk veel verdriet van
gehad. Hoofdcommissaris Wiarda heeft me moeten overhalen om ermee door te gaan. ‘Wijken voor
geweld doen we niet, Wout’, zei Jan, en of ie gelijk had.
We zijn nog negen jaar doorgegaan, maar dan in de Jaarbeurs Congreszaal. Met alleen een drankje
in de pauze. Voor het eerst werd binnen een theaterzaal polonaise gelopen. Marco Borsato, René
Froger, alle grote jongens zijn langs geweest, en stuk voor stuk voor een consumptiebon. Na het
twaalfde Stichtse Bedjes Gala namen Martin Westerhuis en ik om vier uur ‘s nachts afscheid bij de
parkeergarage. Hij sloeg rechtsaf, ik linksaf. Ik was de hoek nog niet om of Martin was dood.
Hartstilstand. Dat was ook het einde van Stichtse Bedjes.
Intussen had ik natuurlijk heel veel Nederlandse artiesten leren kennen. Ik heb tegen Borsato nog
gezegd: ga Nederlands zingen jongen. Ik heb altijd wat met Nederlandse muziek gehad. De smartlap,
het levenslied zoals wij dat noemen, werd bij ons thuis al gedraaid. Tante Leen, Johnny Jordaan,
Johnny Hoes, Zangeres Zonder Naam. Ik heb zes zussen en had zes broers. De jongste is negen jaar
geleden gestorven, op z’n 23e. Mijn vader dreef op de Hopakker een handel in tweedehands auto’s.
Ik ben een echte volksjongen. Ik word altijd boos als de elite zich neerbuigend uitlaat over onze
muziek. Die wordt geassocieerd met glimmende trainingspakken en tattoos en dan komt er zo’n tekst
langs als ‘schrijf me nooit geen mooie brieven meer’ en wordt er onmiddellijk gezeverd: maar dat is
krom Nederlands... ja natuurlijk, maar het is wél de taal van het volk en het zingt wél lekker weg. Ik zal
het levenslied blijven verdedigen. Tot m’n laatste snik.
In 1990 kwam ik bij een theaterbureau in Nijmegen te werken. Ik kocht een aandeel in de zaak voor
30.000 gulden, al m’n spaarcenten. Ik deed boekingen en management. Maar met de komst van een
nieuwe baas werd het maffia. Een wasserette noem ik het maar. De handel werd opgerold en ik heb
via de bewindvoerder maar een deel van m’n geld terug gehad. Moeilijke tijd. Bedreigingen.
Chantage. Hou op. En dan te bedenken dat ik een prachtig aanbod van Joop van den Ende had
afgeslagen omdat ik van het bedrijf net zo’n mooie Mercedes had gekregen.
Ze hadden er ook geen kijk op. Marianne Weber zat in onze stal, maar volgens m’n collega gingen er
van haar dertien in een dozijn. Nou, toen ik in 1991 voor mezelf begon was Marianne Weber natuurlijk
de allereerste met wie ik verder wilde. Wat een stem. Een waardig opvolgster van de Zangeres
Zonder Naam. Gewoon de nieuwe koningin van het levenslied.

Marianne heeft als ex-bijstandsmoeder moeten knokken hoor, om haar plaats te verwerven. De heren
theaterdirecteuren lieten haar in het begin links liggen. Marianne komt uit Utrecht en heeft dus juist
daar een schare fans, maar met de directeur van het Muziekcentrum Vredenburg viel nooit te praten.
Als het aan hem had gelegen trad Marianne nu nog op in feesttenten, cafés en op braderieën.
Gelukkig heeft zich enkele jaren geleden een omslag voltrokken. De schouwburgen zijn eindelijk
overstag en het legt ze geen windeieren. Wat wil je. Frans Bauer vult tien keer Ahoy’, de behoefte is
mega. Marianne doet nu elk jaar haar theatertour, Live in Concert, en moet nu zelfs zalen schrappen.
Ja, haar agenda is al tot eind dit jaar gevuld.
Ik begon aan Dutch Artists Management met Marianne, De Havenzangers en Corry Konings. Nu doe
ik het exclusieve management voor wel vijftien artiesten. Wolter Kroes - let op hem - , Jody Bernal,
Esther Hart, Renée de Haan, Antje Monteiro, ga maar door. Verder leveren we toporkesten en
organiseren miniconcerten van René Froger, Rob de Nijs, Frans Bauer, Marco Borsato en Trijntje
Oosterhuis.
Bij ons kun je ook mensen boeken van wie we niet het management doen. Patty Brard. Chiel
Montagne. Katja Schuurman, voor presentaties of een dagvoorzitterschap. Bartending doet Katja ook.
Voor 5000 euro staat ze dan op een privéfeest enkele uurtjes bier te tappen.
Soms is een artiest uit. Dan krijg ik de schuld. Voor Henk Wijngaard en Sugar Lee Hopper staan de
mensen niet meer in de rij en dat nemen ze mij kwalijk. Dat is dan einde samenwerking, want ik werk
nooit met contracten. Tekenen deden we voor het laatst op de kleuterschool, is mijn filosofie. Nu
zeggen Sugar Lee en Henk me tenminste nog gewoon gedag. Er is godzijdank geen advocaat of
rechter aan te pas gekomen. Met Marianne heb ik een contract voor het leven. Niet op papier maar in
ons hart.
Nou moet ik niet liegen, want met Jody Bernal heb ik nou juist weer wel een vierjarig contract
afgesloten. Dat heeft met de K3-affaire te maken. Toen vertrouwde ik de hele wereld even niet meer.
Ik was met Jody in België bij platenmaatschappij BMG en hoorde van de manager van K3 dat hij er
maar niet in slaagde die meidengroep in Nederland in de picture te krijgen. Alle pogingen waren
geflopt.
Toen heb ik gezegd: ik zie heel veel in K3, ik ga jullie een handje helpen. Ik heb K3 in Nederland
gelanceerd. Koffietijd, Vijf Uur Show, Staatsloterijshow. Als dank zou ik de boekingen voor K3 in
Nederland mogen doen. Dat was de deal. Nooit meer iets gehoord. De meiden zelf kunnen het niet
helpen. Maar ze zijn nu alledrie miljonair. Dankzij mij. Als ze me zien zeggen ze steeds: ha die Wout,
is het nou nog niet opgelost? Nee dus.
Het gaat mij trouwens niet om geld. Zo’n gouden plaat aan de muur geeft oneindig veel meer
bevrediging. Ik reken ook nooit productiekosten door zoals andere managers wel doen. Geldklopperij.
Onzin. Ik verdien al genoeg als ze mijn artiesten boeken. Ik heb recht op een percentage van de gage
en een percentage van de royality’s. Dat varieert van 6 tot 24 procent.
Marianne vraagt nu 2250 euro voor een halfuur. Ze is een gelukkig mens, want ze doet wel 150
optredens in een jaar. En dan heeft ze nog dik een miljoen albums verkocht, hè. Ze heeft natuurlijk
ook een geweldige producer en tekstschrijver achter haar staan. Emile Hartkamp is top. Achter al die
supernummers staat dan wel Hartkamp/Schreyenberg, maar geloof me: die platenbaas Riny
Schreyenberg heeft nog geen regel van het repertoire geschreven, hoor.
Echt een superjaar was 1997, met ons project De Regenboog. Marianne Weber in duet met Frans
Bauer. De single stond in no time op nummer 1, en dat ondanks een boycot van de publieke zenders.
Van het album werden er op de allereerste dag 302.000 verkocht. Vermelding in het Guinness Book of
Records. In Den Bosch opende een platenzaak rond middernacht zijn deuren. Het stond zwart van de
mensen.
We hebben toen met Marianne en Frans in Thailand een special gemaakt. Dat gaat over het
algemeen met gesloten beurzen. Anders is het toch maar vestzak-broekzak. De vliegmaatschappijen
en de reis- en hotelwereld willen wel sponsoren, en de Tros heeft altijd belangstelling voor zo’n
special. En je maakt meteen een dvd. De investeringen betalen zich royaal terug.
Vaak sluit je dan een deal met een roddelblad. Dat blad het exclusieve verhaal, wij gratis reclame. Ik
realiseer me maar al te goed dat we in één grote luchtballon leven, jawel. In wezen verafschuw ik
bladen als Weekend, Privé en Story. Maar zonder kun je niet als artiest.
Ons wereldje is gebakken lucht, en tegelijkertijd meedogenloos. Je privéleven ligt toch maar op straat.
Tien jaar geleden wist heel Nederland dat Marianne, moeder van twee volwassen kinderen, een
lesbische verhouding had gekregen. Nou is Marianne daar altijd heel openhartig in geweest, maar

andersom baalt Jody Bernal ervan dat de bladen geloven dat hij homo is. Die jongen is helemaal geen
homo! Hij woont in Delft samen met een vriendin en is heel gelukkig.
Gebakken lucht, meedogenloos, maar ook wel solidair, laat dat niet onvermeld blijven. Met het project-
Linda, Roos & Jessica hebben we drie jaar lang elk weekend het land doorkruist in een geblindeerde
Voyager. Dat leverde een fortuin op. Winkeltje openen, Ademloos zingen en hupsakee naar de
volgende halte. Guus, Babette en Katja hielden er een prachtig huis aan over. En naamsbekendheid.
Toen vorige maand Guusje was gestorven, kreeg ik direct de security-dienst waarmee ik altijd zaken
doe aan de lijn. Ze boden gratis hun diensten aan. Nou had ik dit keer niks met die begrafenis te
maken, maar toch... het is ons kent ons, en op die momenten staan we ook voor elkaar klaar.
In het testament van Mary Servaes stond dat Marianne Weber op de begrafenis een lied moest
zingen. Toen het zover was moest ik Marianne uit Curaçao laten overvliegen. Ze was net op vakantie.
Geen probleem. Het enige probleem was de pastoor van Stramproy. Die had wat moeite met
mechanische muziek in de katholieke kerk. Op de avond van de soundcheck merkte ik dat meneer
pastoor wel van een jonge borrel hield. Om twaalf uur ‘s nachts was hij om.
We gaan volgende week Marianne promoten als de nieuwe moeder van het levenslied. Zaterdag 3
april ligt de nieuwe single in de schappen. Vijf weken later het album. Ik ben met Emile Hartkamp
onlangs bij Johnny Hoes in Weert langs geweest. Hij leefde op het laatst in onmin met Mary Servaes
maar is natuurlijk wel haar ontdekker en grotendeels verantwoordelijk voor haar repertoire. Hoes, 86,
vond het een eer dat we hem opzochten. Hij is fan van Weber. Nou, het respect was geheel
wederzijds.
Hoes heeft ons wat ouwe cassettebandjes en vergeelde papieren meegegeven met werkelijk
prachtige nummers.
Volgens mij heeft hij er nog wel honderd op de plank. De meeste liedjes op Marianne’s nieuwe cd zijn
overigens weer van Emile. De demo’s klinken geweldig. Hoor maar. Die snik in die stem. Het volk
wacht op zo’n album. Het smacht al jaren naar een opvolgster van de Zangeres. Maar Marianne wilde
wachten. Ze vond het anders lijkenpikkerij. Nu de Koningin zes jaar dood is, kan de nieuwe worden
gekroond.
27 maart 2004