Joris Linssen - Voetspoor

Naam: Joris Linssen
Leeftijd: 38
Is: programmamaker/presentator, artiest
Niks mis met sentiment, vindt Joris Linssen. Als punkertje genoot hij al van Hazes. En als Ome Cor
introduceerde hij de smartlap in de linkse kerk. Behalve muzikant is Linssen televisieman. Chauffeur
bij Taxi, presentator van Brok In De Keel, regisseur van De Mensen Van...
Joris Linssen
De pretentie te lijf
,,Als scholier dacht ik dat de revolutie wel een paar dooien mocht kosten. Ik had zo’n hekel aan
structuren en systemen. Ik was anarchist.
Ik voel me nog steeds solidair met de zwakken in de samenleving en ik heb nog steeds een gloeiende
hekel aan pretenties. Maar verder... Ik ben een stuk pragmatischer nu, ik heb leren relativeren.
Een vriend van me keerde terug uit Cuba en die verhalen logen er niet om. Hij was daar volledig
afgeknapt op het linkse ideaal. En toen ik zelf in Oost-Berlijn werd bekeurd omdat ik schuin de straat
overstak, dacht ik: m’n rug op met die heilstaat.’’
- Waren het daden of bleef het bij woorden?
,,In m’n vijfde jaar atheneum ben ik in januari van school gegaan om te protesteren tegen het systeem.
Ik was ook kwaad omdat ik in de schoolkrant niet mocht schrijven wat ik wilde. Dat was dus censuur,
volgens mijn vrienden en mij. Dat pikten we niet. We zouden een daad stellen: van school af! Dat
vonden we tenminste consequent. Verdomd, ik gooide op mijn laatste schooldag nog een rookbom
naar binnen ook en liep met zo’n zakdoek voor m’n kop. Het zag er bijzonder revolutionair uit.
Dat was vrijdag.
Op maandag kwam ik er achter dat al m’n kameraden weer keurig in de klas zaten. Zij wel.’’
– Hoe reageerden ze daar thuis op?
,,Dat vond ik wel knap van mijn ouders, die toen overigens al gescheiden waren: dat ze mij de keus
lieten; ík moest de consequenties van m’n eigen daden dragen. Mijn vader was nota bene conrector
van die school. Een jaar later heb ik het atheneum ergens anders in Eindhoven alsnog afgemaakt.
Dat was geen leuke tijd. De roem was me via het Eindhovens Dagblad vooruit gesneld. De leraren
maakten er een hobby van mij mores te leren. Dan werd ik via de intercom bij de schoolleiding
geroepen en kreeg ik te horen: ‘gehoorzaamheidstestje Linssen; even checken of je binnen ons
systeem wél wilt meewerken.’ Heel naar.’’
– Het verzet werd zeker almaar groter?
,,Ik was punk. Maar toen ik begon in te zien dat de revolutie niet de juiste weg is, wist ik eigenlijk ook
dat punk niks met vrijheid te maken heeft, maar juist alles met structuren. Haardracht, kleren,
schoenen, muziek, er viel niks te kiezen. Het moest zo en niet anders. Dat was pas beklemmend.
En niemand mocht weten dat dat kleine anarchistische punkertje thuis op zijn slaapkamer stiekem
André Hazes draaide. Sentiment heb ik altijd lekker gevonden. Ik vind gevoelig leven fijn. Als kind van
acht probeerde ik zo zielig op de piano te pingelen dat ik er zelf van moest huilen.
Nu is de smartlap in alle lagen geaccepteerd, maar twintig jaar terug geneerde progressief Nederland
zich dood. Veel mensen halen de schade in omdat ze het vroeger niet mooi mochten vinden.’’
– Mede dankzij Ome Cor.
,,Het begon in 1990 als parodie. Ik zong met pathos en overdreven vibrato, maar ik geloofde er óók in.
Ik zag die dubbelhartigheid terug in de zaal. Zong ik De Vlieger van Hazes, dan jankte de ene helft en
zat de andere helft zich te bescheuren. Die pastiche was een middel.’’
– Met vals sentiment echt sentiment creëren?
,,Zo kun je dat achteraf duiden. Maar je denkt toch niet dat dat gepsychologiseer aan ons was
besteed?’’
– Jullie hebben het lang volgehouden.

,,Dertien jaar hebben we het gedaan, Fedor van Rossem als Lex de Lange achter het wonderorgel en
ik als Ome Cor. Camp in Paradiso, Melkweg en Tivoli. Het eindigde in theaters met onze revue van 35
man. Dennie Christian, Jacques Herb, we stonden samen op te treden met de artiesten die we
parodieerden.
Voor je het weet ben je dus zelf die schnabbelkoning. De angel was eruit. Niemand sprak nog van
parodie. Ik maakte op het podium een foute grap over Marokkanen. Stapt er na die show iemand op
me af, die mij op de schouders slaat: ‘Eindelijk eens iemand die het zégt’. Toen dacht ik: ho even.’’
– Nog steeds geëngageerd?
,,Hoe ouder ik word, hoe meer engagement ik voel. Ik heb iets met mensen die in de hoek zitten waar
de klappen vallen. Wat dat betreft is het goed voor de NCRV te werken. Alle ruimte voor human
interest-programma’s. Dokument, Man Bijt Hond, Taxi, Rondom Tien, De Mensen Van ..., dat zijn toch
authentieke programma’s. De NCRV staat voor solidariteit en compassie en al lang niet meer voor
oud-Hollandse truttigheid. Ze hadden alleen nooit Farce Majeure moeten herhalen. Da’s nou jammer.’’
– Waarom willen mensen hun verhaal aan jou kwijt?
,,Mensen kunnen alles tegen me zeggen. Ik veroordeel nooit en ik luister graag. Ik houd van
informeel. Bij Casa Luna op de radio hebben we de setting zo aangepast dat de gasten zich niet
opgeprikt voelen. We lopen tijdens het programma met een headset door de studio, we drinken wat, er
staan kaarsen. Een warm bad. Zo hoor je vaak meer van gasten dan als je het zoveelste quasikritische
interview afneemt. Jozias van Aartsen vertelde bijvoorbeeld tien minuten lang over die
aanslag die met een auto op hem is gepleegd. Heel persoonlijk. Dat hij nog steeds schrikt als hij een
auto opeens gas hoort geven. Tot dan toe sprak hij daar nooit over.
Bij Taxi hoor je in tien minuten soms meer dan in tien maanden van je beste vriend. De ultieme
formule. In de beslotenheid van zo’n auto je geheim verklappen aan een man die je toch nooit meer
ziet.’’
– Je maakt wat mee.
,,Veel prostitutieritten. Nee..., die geven nooit toestemming voor uitzending.
Die mevrouw met die blind date wel, die zat eerst nergens mee. Ze had contact gemaakt op internet.
In Aerdenhout zou een rijke man haar naakt in bed opwachten. Met champagne. Dat leek haar toch zo
opwindend.
Hoe dichter we de eindbestemming naderden, hoe zenuwachtiger ze werd. En ik ook! Ik maar vragen:
zal ik niet even met je meelopen als je aanbelt? Ben je niet te goed van vertrouwen? Dadelijk staan er
zeven lelijke dwergen je achter die deur op te wachten.
Dát vond ze nou juist de kick.
Uiteindelijk is de rit niet op tv geweest. Ze was een alleenstaande moeder met twee jonge kinderen.
Dat hoorde ik pas toen we om toestemming voor uitzending vroegen. Ze twijfelde. Ze was toch wel
bang dat haar kinderen gepest zouden worden door haar gedrag op tv. Toen hebben wij de knoop
maar doorgehakt. Kijkcijfers zijn ondergeschikt aan wat je teweeg kunt brengen in een gezin.’’
– Met de kracht van het medium kun je ook de goede zaak dienen.
,,Ik maakte een rit met Walid. Elf jaar. Met oma gevlucht uit Somalië. Ouders spoorloos. Kortom: een
getraumatiseerd jochie dat mij in die taxi met tranen in z’n ogen vertelde dat hij binnen vier weken zou
worden uitgezet.
Dan wil ik mijn bekendheid graag in de strijd werpen. De NCRV werd na de uitzending platgebeld.
Duizenden steunbetuigingen. Die heb ik samen met Walid op het Binnenhof aan minister Verdonk
aangeboden. Ze nam het smeekschrift in ontvangst, schudde Walid de hand en wenste hem heel veel
geluk in zijn verdere leven, waar ook ter wereld. En hoe het nou kwam dat Walid in deze situatie
verzeild was geraakt? Dát moest hij maar aan zijn ouders vragen...
Verdonk is wel consequént. Dat moet ik haar nageven. Gefeliciteerd! Dat een volwassen vrouw zo
hard tegen een kind kan zijn gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Mag ik hier het woord
schrijnend gebruiken? Ja, hè?
Nou lees ik net in de krant dat vluchtelingen uit Noord-Somalië een jaar uitstel hebben gekregen. Dus
ook Walid mag nog even blijven. Ik laat die jongen niet meer in de steek. Ik ga geregeld bij hem en zijn
oma in Groningen langs. Als hij volgend jaar alsnog wordt uitgewezen ga ik persoonlijk controleren of
hij niet in de shit terecht komt.’’
– Werk en privé scheiden gaat dus lang niet altijd?

,,Ik voel me betrokken bij mensen. Om dat engagement is het mij misschien wel te doen. Mensen aan
de rafelrand van het bestaan vind ik veel en veel interessanter dan die opgedofte poseur of betweter.
Ik gruw van pretenties.
Mijn oudste dochter van tien heeft precies hetzelfde als ik. Ook zij verkeert het liefst onder de
paradijsvogels van onze samenleving. Grappig.
Ik heb twee dochters en een vrouw op wie ik al verliefd was toen ze nog verkering had met mijn beste
vriend. Dat was redelijk gecompliceerd. Ik heb lang op haar gewacht. Jaren later heb ik er een lied
over geschreven. Ergens In De Stad.
Langzaam gaat de tijd
Elke tel een eeuwigheid
Ik sterf van verlangen
En alles doet me pijn
Zal ze straks de mijne zijn?
Dat nummer zou míjn nummer zijn in Brok In De Keel.
Brok In De Keel van vorig seizoen was een kruising tussen Taxi en Ome Cor. Mensen over emoties
en muziek. De lach en de traan smolten ineen, want dan werden zware gesprekken afgewisseld met
variété in een spiegeltent. Die spiegeltent is er uit nu. Dat vond de NCRV te veel camp. Er zijn
straatinterviews voor in de plaats gekomen en achteraf zeg ik: prima zo.''
– Nog vaak ontroerd?
,,Mijn werk is heerlijk. Zingen, muziek maken, tv-programma’s bedenken, intensief met mensen
praten. Het zijn allemaal impulsen en soms beland ik in een roes. Ik ben impulsverslaafd en ik heb een
roesverlangen. Dus dat treft.
Na de zomer komt er weer een nieuwe De Mensen Van ... Dit keer over De Uitvaart. Aan De Mensen
Van De Thuiszorg heb ik veel voldoening beleefd. Weet je dat veel mensen zich naar aanleiding van
die afleveringen hebben aangemeld voor een opleiding in de thuiszorg?
Met Rinus en Chris, de broers uit Tuinwijk die van de Thuiszorg afhankelijk zijn, heb ik nog contact. Ik
was met m’n dochter op de verjaardag van Rinus. Dan krijgt ook de poes een gebakje. Gewoon aan
tafel. Dat is geestig en ontroerend.’’
26 juni 2004