Joris Linssen - Voetspoor

,,Dertien jaar hebben we het gedaan, Fedor van Rossem als Lex de Lange achter het wonderorgel en
ik als Ome Cor. Camp in Paradiso, Melkweg en Tivoli. Het eindigde in theaters met onze revue van 35
man. Dennie Christian, Jacques Herb, we stonden samen op te treden met de artiesten die we
parodieerden.
Voor je het weet ben je dus zelf die schnabbelkoning. De angel was eruit. Niemand sprak nog van
parodie. Ik maakte op het podium een foute grap over Marokkanen. Stapt er na die show iemand op
me af, die mij op de schouders slaat: ‘Eindelijk eens iemand die het zégt’. Toen dacht ik: ho even.’’
– Nog steeds geëngageerd?
,,Hoe ouder ik word, hoe meer engagement ik voel. Ik heb iets met mensen die in de hoek zitten waar
de klappen vallen. Wat dat betreft is het goed voor de NCRV te werken. Alle ruimte voor human
interest-programma’s. Dokument, Man Bijt Hond, Taxi, Rondom Tien, De Mensen Van ..., dat zijn toch
authentieke programma’s. De NCRV staat voor solidariteit en compassie en al lang niet meer voor
oud-Hollandse truttigheid. Ze hadden alleen nooit Farce Majeure moeten herhalen. Da’s nou jammer.’’
– Waarom willen mensen hun verhaal aan jou kwijt?
,,Mensen kunnen alles tegen me zeggen. Ik veroordeel nooit en ik luister graag. Ik houd van
informeel. Bij Casa Luna op de radio hebben we de setting zo aangepast dat de gasten zich niet
opgeprikt voelen. We lopen tijdens het programma met een headset door de studio, we drinken wat, er
staan kaarsen. Een warm bad. Zo hoor je vaak meer van gasten dan als je het zoveelste quasikritische
interview afneemt. Jozias van Aartsen vertelde bijvoorbeeld tien minuten lang over die
aanslag die met een auto op hem is gepleegd. Heel persoonlijk. Dat hij nog steeds schrikt als hij een
auto opeens gas hoort geven. Tot dan toe sprak hij daar nooit over.
Bij Taxi hoor je in tien minuten soms meer dan in tien maanden van je beste vriend. De ultieme
formule. In de beslotenheid van zo’n auto je geheim verklappen aan een man die je toch nooit meer
ziet.’’
– Je maakt wat mee.
,,Veel prostitutieritten. Nee..., die geven nooit toestemming voor uitzending.
Die mevrouw met die blind date wel, die zat eerst nergens mee. Ze had contact gemaakt op internet.
In Aerdenhout zou een rijke man haar naakt in bed opwachten. Met champagne. Dat leek haar toch zo
opwindend.
Hoe dichter we de eindbestemming naderden, hoe zenuwachtiger ze werd. En ik ook! Ik maar vragen:
zal ik niet even met je meelopen als je aanbelt? Ben je niet te goed van vertrouwen? Dadelijk staan er
zeven lelijke dwergen je achter die deur op te wachten.
Dát vond ze nou juist de kick.
Uiteindelijk is de rit niet op tv geweest. Ze was een alleenstaande moeder met twee jonge kinderen.
Dat hoorde ik pas toen we om toestemming voor uitzending vroegen. Ze twijfelde. Ze was toch wel
bang dat haar kinderen gepest zouden worden door haar gedrag op tv. Toen hebben wij de knoop
maar doorgehakt. Kijkcijfers zijn ondergeschikt aan wat je teweeg kunt brengen in een gezin.’’
– Met de kracht van het medium kun je ook de goede zaak dienen.
,,Ik maakte een rit met Walid. Elf jaar. Met oma gevlucht uit Somalië. Ouders spoorloos. Kortom: een
getraumatiseerd jochie dat mij in die taxi met tranen in z’n ogen vertelde dat hij binnen vier weken zou
worden uitgezet.
Dan wil ik mijn bekendheid graag in de strijd werpen. De NCRV werd na de uitzending platgebeld.
Duizenden steunbetuigingen. Die heb ik samen met Walid op het Binnenhof aan minister Verdonk
aangeboden. Ze nam het smeekschrift in ontvangst, schudde Walid de hand en wenste hem heel veel
geluk in zijn verdere leven, waar ook ter wereld. En hoe het nou kwam dat Walid in deze situatie
verzeild was geraakt? Dát moest hij maar aan zijn ouders vragen...
Verdonk is wel consequént. Dat moet ik haar nageven. Gefeliciteerd! Dat een volwassen vrouw zo
hard tegen een kind kan zijn gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Mag ik hier het woord
schrijnend gebruiken? Ja, hè?
Nou lees ik net in de krant dat vluchtelingen uit Noord-Somalië een jaar uitstel hebben gekregen. Dus
ook Walid mag nog even blijven. Ik laat die jongen niet meer in de steek. Ik ga geregeld bij hem en zijn
oma in Groningen langs. Als hij volgend jaar alsnog wordt uitgewezen ga ik persoonlijk controleren of
hij niet in de shit terecht komt.’’
– Werk en privé scheiden gaat dus lang niet altijd?