Evert Kroon - Voetspoor

Naam: Evert Kroon
Leeftijd: 46
Is: ondernemer
Met een geschat vermogen van 40 miljoen euro staat Evert Kroon op plaats 452 van Quote’s top-500 van
rijkste Nederlanders. ,,Ik sta dus voor lul,’’ zegt de vastgoedmagnaat uit Bosch en Duin, die driekwart van
het jaar in het Zuid-Franse Antibes woont. Maar volgend jaar is Kroon gestegen. Dát belooft hij.
Evert Kroon
Snel en mateloos in alles
Ik geneer me dood voor de kinderen, maar ik heb dus nog nooit een boek gelezen. Geen interesse. Geen
geduld vooral. Alles moet snel bij mij. Voor de tv zap ik me een ongeluk. Zelfs slapen doe ik snel. Vier
uurtjes. Dan schiet me weer iets te binnen en sluip ik m’n kantoor in, want ik moet het van impulsen
hebben.
Ik heb al vijf keer mijn rijbewijs moeten inleveren. Nu laat ik me uit economische motieven wat vaker
rijden door een chauffeur, maar vroeger kon ik ook op de weg geen maat houden. Ik ben een agressieve
rijder. Als ik ergens te laat dreig te komen in dit land met die pokkefiles, wil ik nog wel eens een
busbaantje pakken, of een vluchtstrook.
Dat is niet goed te praten, nee, maar ik kan mezelf ook niet verloochenen. Het enige wat ik onder controle
heb, is dat ik nooit meer met een slok op achter het stuur kruip. Dan laat ik me zeker rijden.
Ik heb makkelijk praten: ik kan me veel veroorloven. Daar heb ik dan ook hard voor gewerkt en veel voor
op het spel gezet. Mensen die zeggen: sjonge, sjonge Evert, waar heb je die luxe aan verdiend, die
vergeten vaak dat ik voortdurend op een slap koord heb gelopen. Met links en rechts het ravijn.
In 1988 en 1989 heb ik vijf miljoen gulden verloren. Ik zat nog in de autobusiness. Ik kocht van de curator
een failliete boedel met Renault 5-cabriootjes in Brussel, maar juist toen werd Renault-directeur Georges
Besse doodgeschoten. Zijn opvolger wilde geen contract meer met die fabriek in Brussel. Een jaar later
zat ik als tussenhandelaar met vijftig Canadese Jeeps à 15.000 dollar opgescheept omdat de importeur
uit Frankrijk met ongedekte cheques had betaald.
Dat zijn klappen, hoor.
Maar toch: als ik morgen niks meer heb, ben ik volgend jaar weer boven jan. Geloof me maar.
Handelsgeest is onuitroeibaar. Op de middelbare school kon ik de hele dag maar aan één ding te
denken: geld. Ik wilde later onafhankelijk worden. Daar moest alles voor wijken.
Op mijn vijftiende was ik al een soort werkgever. Mijn vader had in Tienhoven een benzinepomp en een
werkplaats voor schade-auto’s. In de garage aan de overkant ging ik in de weekends auto’s poetsen. Nou
ja, poetsen heb ik maar even gedaan, want ik zette m’n vriendjes aan het werk. Per gepoetste auto
ontving ik honderd gulden. Een kwart gaf ik aan de poetsjongen; de rest hield ik zelf.
Tegelijkertijd begon ik een krantenwijk. Zelf heb ik geen krant bezorgd, maar van al die wijk- en
streekkrantjes maakte ik thuis een mooi pakketje en die liet ik weer door jongens uit de buurt bezorgen.
De verdiensten deelden we. Samsam. Op mijn zeventiende kon ik zo godzijdank het huis uit - want zo
best was dat huwelijk tussen m’n ouders niet. Op mijn achttiende kocht ik de eerste drie appartementen.
In Maarssenbroek. Ik had meer dan een ton gespaard. Dat was voor de bank genoeg mij een hypotheek
van drie ton te verstrekken.
Van elke piek die ik had verdiend, kocht ik stenen. Tegen stenen kan geen enkele andere investering op.
Stenen lopen nooit weg. Je moet alleen de tijd nemen. Goud, diamanten, aandelen vooral - mensenlief,
hoed je voor dompers, maar met vastgoed zit je altijd snor. Ik beschouw stenen als het kussen onder mijn
hoofd.
Ik moest natuurlijk ook werken. Dat werd automonteur. Een half jaartje, niet langer, want ik heb twee
linkerhanden en kan nog geen motorkap openmaken. Mijn tong was rapper dan m’n handen, dus leek het
me een beter idee de verkoop in te gaan, met de bedoeling zo gauw mogelijk eigen baas te worden
natuurlijk.
Als ik voor één beroep geen respect kan opbrengen dan is dat dat van autoverkoper. Als je helemaal niks
meer kunt... Een makkelijk en lui leven. En liegen en bedriegen! Sorry, maar ik kan het weten. De
Renaults rond 1980 waren allemaal roestbakken. Weet je wat we zeiden? ‘Op deze zit ruimtevaartlak,
meneer, doorroesten is voortaan uitgesloten’. We verzonnen het waar de klant bij stond.

Nou ben je een slechte handelaar als je je klanten blijft bedonderen. Je moet niet overdrijven. Hadden we
eenmaal een klant aan de haak, dan lieten we hem niet meer los. Dat deden we door een goeie
naservice te bieden. Jawel, enig ethisch gevoel had ik nog wel in m’n donder.
Mijn eigen baas heb ik overigens beduveld waar hij bij stond. Overdag werkte ik bij de Opel-dealer in
Maarssen, ‘s avonds verkocht ik stiekem Hondaatjes op het terrein van m’n vader. De Civic en de Accord
waren je-van-het. Ik hield overdag gerust een deal tegen door tegen die klant te zeggen: kom vanavond
anders even naar Tienhoven; daar staat een veel beter autootje.
Op 5 juli 1979, op mijn 21e, was ik zelf dealer. In Maarssen. Ik had drie ton op de bank, mijn vader stond
borg voor een ton. Tegen mijn verkopers zei ik: denk erom, als de klant vijf keer nee heeft gezegd,
verkoop je pas een auto. Anders heb je de verkeerde prijs afgemaakt.
Daarna had ik ook vestigingen in Utrecht, Nieuwegein en Houten. Langzaam maar zeker heb ik de
concurrentie uitgerookt. Dolf van der Made ging heel snel failliet. En ook de verkoopdirecteur van Renault
Nederland, die in 1984 in Overvecht voor zichzelf dacht te kunnen beginnen, heb ik binnen twee jaar
kapotgemaakt.
Zo werkt dat.
Je moet vijanden kunnen maken om overeind te blijven. Ooit schreef Autoweek een lelijk stuk over onze
werkplaats in Overvecht. De onderhoudsbeurten waren een farce. Ik kreeg lucht van dat artikel en heb
toen dertig man op pad gestuurd om alle, maar dan ook alle nummers van Autoweek in de regio op te
kopen. Dat kostte me 20.000 gulden. Ik ben natuurlijk gillend in mijn eigen zwaard gevallen, want het viel
zo op dat de krant er over ging schrijven. Op basis van dat artikel in Autoweek heb ik er overigens wel
twee monteurs uitgeflikkerd. Want kloppen deed het verhaal wel.
In 1999 heb ik voor 25 miljoen gulden de vier bedrijven verkocht aan Renault. Behoudens de panden, die
hield ik zelf. Ik zag de bui al hangen. EU, Brussel, NMa... Man, ik ben voor het vrije-ondernemerschap,
maar we dreigden helemaal te worden uitgeknepen door de fabrikant. Van die glazen franchisepaleizen
langs de snelweg. Niks voor mij.
Ik ben toen helemaal in vastgoed gedoken.
Ik durf nog wel mijn nek uit te steken, maar alles gecalculeerd nu. Deze week nog heb ik Safe Motors
opgekocht, een keten van acht motorzaken. Lag op z’n gat. Verkeerd management. Ik ben ervan
overtuigd dat het volgend jaar weer loopt als een tierelier.
Onverantwoorde risico’s neem ik niet meer. Wat ik heb opgebouwd, is me heilig. Toen ik vorig jaar een
bod op stadion Galgenwaard deed, dachten sommige mensen dat ik van God los was. Wisten zij veel dat
ik net voor 35 miljoen euro het CMG-hoofdkantoor in Amsterdam had verkocht.
Verder heb ik een FC Utrecht-hart. Net als Joop Leliveld die het stadion uiteindelijk heeft gekocht. Ik wilde
boten losmaken. Joop en ik hebben niets samen bedisseld, maar omdat we elkaar goed kennen hadden
we het anders samen opgepikt. Het leek wel telepathie. Galgenwaard is een goed project, geloof me
maar. Nu is de gemeente zo gek geweest de club te redden. Dat viel te voorzien. Utrecht zonder FC
Utrecht is onvoorstelbaar.
Ik ben niet zo gek veel meer in het stadion. Dat komt doordat ik driekwart van het jaar in Zuid-Frankrijk
woon. Altijd mijn droom geweest. Ik ben francofiel. Ik houd van het joie de vivre. En zakelijk is het daar al
helemaal een eldorado. Tussen Marseille en Monaco wonen 130.000 Nederlanders. We doen daar
gewoon aan kruisbestuiving. Je sluit deals aan het zwembad. Ik doe iets voor jou, jij doet iets voor mij.
Waar ik me wel voor afsluit, is dat potsierlijke vertoon in Saint-Tropez. Ik heb wel respect voor geld. Ik
pingel op alles af. Op kleren, luxeartikelen, you name it. En dacht je echt dat ik een wijntje van 500 euro
bij een diner met hotemetoten bestel? Donder op. 40 euro is mijn maximum.
Ik heb enkele appartementen, in Juan-les-Pins, in Antibes, maar zelf wonen we in Antibes in een prachtig
Provençaals huis. Uitzicht op zee. Ik was daar aan het joggen, zag dat huis en dacht: dit is het. Stond
voor 8 miljoen francs te koop. Van de makelaar hoorde ik dat Engelsen al een optie hadden genomen,
maar toch wel wat moeite hadden met de financiering.
Toen heb ik gezegd: ik bied 5,8 en jij krijgt twee ton courtage. Maar dan wel vanavond nog voor zessen
afhandelen. Anders geen deal. Ik dacht: ik zal hem nog verder opgeilen en gaf die makelaar een cheque
van 200.000 franc. ‘Die handtekening zet ik om zes uur wel’. Om vijf voor zes ging de telefoon. Ik lag
lekker op het strand.
Ik voel me goed in Antibes. Beter dan in Bosch en Duin. Tot voor enkele jaren was Nederland nog het
beste jongetje van de klas. Moet je nu eens zien. Zeker qua veiligheid zijn we in vliegende vaart
omlaaggekelderd. Ik heb dat afgelopen zomer aan den lijve ondervonden, Nee, daar weid ik beslist niet
over uit. Maar afpersing is in dit land aan de orde van de dag. Justitie en politie vallen in Nederland niet
langer serieus te nemen. Slappe hap.

Ik heb twee kinderen uit mijn vorige huwelijk. Carla heeft ook twee kinderen uit haar eerste huwelijk.
Samen hebben we een dochter van elf. De vier oudsten beginnen zelfstandig te worden. Wie weet
beginnen wij nog wel een nieuw leven in Australië. Antibes is geweldig, daar niet van, maar ik houd van
uitdagingen. Het leven mag nooit saai worden.
Ik wil nog zo veel. De afgelopen zeven jaar reed ik rondjes op het circuit. Vorig jaar zelfs om de Porsche
Supercup, het voorprogramma van de GP’s Formule 1. Snelheid, gevaar, ik vind het heerlijk. Ik had in
wezen niets te zoeken tussen die professionals, want ik doe mijn stropdas af en klim ongetraind die kar
in, maar ik sloeg toch geen gek figuur.
Ik word nu te oud, vind ik. Ik ga me richten op enduroraces. Met Peter R. de Vries - een vriend van me -
wil ik volgend jaar Parijs-Dakar rijden. In een Bowler V8. En ik wil het najaar nog de marathon van New
York lopen.
Ja, ik haal alles uit het leven wat erin zit. Ik ga er vanuit dat mijn streep bij 65 jaar ligt, en dan nóg moet ik
de wind mee hebben. Mijn opa, m’n vader, ooms, iedereen is relatief jong gestorven. Kanker. Dus
waarom zou ik eraan ontsnappen? Bovendien tart ik dagelijks mijn lichaam. Ik ben mateloos in alles. Ik
kan flink doorhalen, stomdronken worden. Ik leef als een Bourgondiër. Dan loop ik weer 10 kilometer
hard. Ik stap in een raceauto. Ik slaap vier uur. En ik voel nog altijd spanning als ik zaken doe. Kortom, ik
leef verre van gezond.
Maar liever extreem dan gemiddeld. Zonder uitdagingen kan ik niet. Ik zal wel in het harnas sterven.
Zeker niet in een hangmat.
10 april 2004