Evert Kroon - Voetspoor

Nou ben je een slechte handelaar als je je klanten blijft bedonderen. Je moet niet overdrijven. Hadden we
eenmaal een klant aan de haak, dan lieten we hem niet meer los. Dat deden we door een goeie
naservice te bieden. Jawel, enig ethisch gevoel had ik nog wel in m’n donder.
Mijn eigen baas heb ik overigens beduveld waar hij bij stond. Overdag werkte ik bij de Opel-dealer in
Maarssen, ‘s avonds verkocht ik stiekem Hondaatjes op het terrein van m’n vader. De Civic en de Accord
waren je-van-het. Ik hield overdag gerust een deal tegen door tegen die klant te zeggen: kom vanavond
anders even naar Tienhoven; daar staat een veel beter autootje.
Op 5 juli 1979, op mijn 21e, was ik zelf dealer. In Maarssen. Ik had drie ton op de bank, mijn vader stond
borg voor een ton. Tegen mijn verkopers zei ik: denk erom, als de klant vijf keer nee heeft gezegd,
verkoop je pas een auto. Anders heb je de verkeerde prijs afgemaakt.
Daarna had ik ook vestigingen in Utrecht, Nieuwegein en Houten. Langzaam maar zeker heb ik de
concurrentie uitgerookt. Dolf van der Made ging heel snel failliet. En ook de verkoopdirecteur van Renault
Nederland, die in 1984 in Overvecht voor zichzelf dacht te kunnen beginnen, heb ik binnen twee jaar
kapotgemaakt.
Zo werkt dat.
Je moet vijanden kunnen maken om overeind te blijven. Ooit schreef Autoweek een lelijk stuk over onze
werkplaats in Overvecht. De onderhoudsbeurten waren een farce. Ik kreeg lucht van dat artikel en heb
toen dertig man op pad gestuurd om alle, maar dan ook alle nummers van Autoweek in de regio op te
kopen. Dat kostte me 20.000 gulden. Ik ben natuurlijk gillend in mijn eigen zwaard gevallen, want het viel
zo op dat de krant er over ging schrijven. Op basis van dat artikel in Autoweek heb ik er overigens wel
twee monteurs uitgeflikkerd. Want kloppen deed het verhaal wel.
In 1999 heb ik voor 25 miljoen gulden de vier bedrijven verkocht aan Renault. Behoudens de panden, die
hield ik zelf. Ik zag de bui al hangen. EU, Brussel, NMa... Man, ik ben voor het vrije-ondernemerschap,
maar we dreigden helemaal te worden uitgeknepen door de fabrikant. Van die glazen franchisepaleizen
langs de snelweg. Niks voor mij.
Ik ben toen helemaal in vastgoed gedoken.
Ik durf nog wel mijn nek uit te steken, maar alles gecalculeerd nu. Deze week nog heb ik Safe Motors
opgekocht, een keten van acht motorzaken. Lag op z’n gat. Verkeerd management. Ik ben ervan
overtuigd dat het volgend jaar weer loopt als een tierelier.
Onverantwoorde risico’s neem ik niet meer. Wat ik heb opgebouwd, is me heilig. Toen ik vorig jaar een
bod op stadion Galgenwaard deed, dachten sommige mensen dat ik van God los was. Wisten zij veel dat
ik net voor 35 miljoen euro het CMG-hoofdkantoor in Amsterdam had verkocht.
Verder heb ik een FC Utrecht-hart. Net als Joop Leliveld die het stadion uiteindelijk heeft gekocht. Ik wilde
boten losmaken. Joop en ik hebben niets samen bedisseld, maar omdat we elkaar goed kennen hadden
we het anders samen opgepikt. Het leek wel telepathie. Galgenwaard is een goed project, geloof me
maar. Nu is de gemeente zo gek geweest de club te redden. Dat viel te voorzien. Utrecht zonder FC
Utrecht is onvoorstelbaar.
Ik ben niet zo gek veel meer in het stadion. Dat komt doordat ik driekwart van het jaar in Zuid-Frankrijk
woon. Altijd mijn droom geweest. Ik ben francofiel. Ik houd van het joie de vivre. En zakelijk is het daar al
helemaal een eldorado. Tussen Marseille en Monaco wonen 130.000 Nederlanders. We doen daar
gewoon aan kruisbestuiving. Je sluit deals aan het zwembad. Ik doe iets voor jou, jij doet iets voor mij.
Waar ik me wel voor afsluit, is dat potsierlijke vertoon in Saint-Tropez. Ik heb wel respect voor geld. Ik
pingel op alles af. Op kleren, luxeartikelen, you name it. En dacht je echt dat ik een wijntje van 500 euro
bij een diner met hotemetoten bestel? Donder op. 40 euro is mijn maximum.
Ik heb enkele appartementen, in Juan-les-Pins, in Antibes, maar zelf wonen we in Antibes in een prachtig
Provençaals huis. Uitzicht op zee. Ik was daar aan het joggen, zag dat huis en dacht: dit is het. Stond
voor 8 miljoen francs te koop. Van de makelaar hoorde ik dat Engelsen al een optie hadden genomen,
maar toch wel wat moeite hadden met de financiering.
Toen heb ik gezegd: ik bied 5,8 en jij krijgt twee ton courtage. Maar dan wel vanavond nog voor zessen
afhandelen. Anders geen deal. Ik dacht: ik zal hem nog verder opgeilen en gaf die makelaar een cheque
van 200.000 franc. ‘Die handtekening zet ik om zes uur wel’. Om vijf voor zes ging de telefoon. Ik lag
lekker op het strand.
Ik voel me goed in Antibes. Beter dan in Bosch en Duin. Tot voor enkele jaren was Nederland nog het
beste jongetje van de klas. Moet je nu eens zien. Zeker qua veiligheid zijn we in vliegende vaart
omlaaggekelderd. Ik heb dat afgelopen zomer aan den lijve ondervonden, Nee, daar weid ik beslist niet
over uit. Maar afpersing is in dit land aan de orde van de dag. Justitie en politie vallen in Nederland niet
langer serieus te nemen. Slappe hap.