Evert Kroon - Voetspoor

Ik heb twee kinderen uit mijn vorige huwelijk. Carla heeft ook twee kinderen uit haar eerste huwelijk.
Samen hebben we een dochter van elf. De vier oudsten beginnen zelfstandig te worden. Wie weet
beginnen wij nog wel een nieuw leven in Australië. Antibes is geweldig, daar niet van, maar ik houd van
uitdagingen. Het leven mag nooit saai worden.
Ik wil nog zo veel. De afgelopen zeven jaar reed ik rondjes op het circuit. Vorig jaar zelfs om de Porsche
Supercup, het voorprogramma van de GP’s Formule 1. Snelheid, gevaar, ik vind het heerlijk. Ik had in
wezen niets te zoeken tussen die professionals, want ik doe mijn stropdas af en klim ongetraind die kar
in, maar ik sloeg toch geen gek figuur.
Ik word nu te oud, vind ik. Ik ga me richten op enduroraces. Met Peter R. de Vries - een vriend van me -
wil ik volgend jaar Parijs-Dakar rijden. In een Bowler V8. En ik wil het najaar nog de marathon van New
York lopen.
Ja, ik haal alles uit het leven wat erin zit. Ik ga er vanuit dat mijn streep bij 65 jaar ligt, en dan nóg moet ik
de wind mee hebben. Mijn opa, m’n vader, ooms, iedereen is relatief jong gestorven. Kanker. Dus
waarom zou ik eraan ontsnappen? Bovendien tart ik dagelijks mijn lichaam. Ik ben mateloos in alles. Ik
kan flink doorhalen, stomdronken worden. Ik leef als een Bourgondiër. Dan loop ik weer 10 kilometer
hard. Ik stap in een raceauto. Ik slaap vier uur. En ik voel nog altijd spanning als ik zaken doe. Kortom, ik
leef verre van gezond.
Maar liever extreem dan gemiddeld. Zonder uitdagingen kan ik niet. Ik zal wel in het harnas sterven.
Zeker niet in een hangmat.
10 april 2004